joseph sk yazar profili

epica’nın türkiye’de konser vereceğini öğrendim sabah. bu yüzden bugünkü 5 şarkılık playlistimin en çok çalınan şarkısı

‘dır.

aklımıza düşmüşken dinleyelim;

çocukken hayat bilgisi rüya’ya aşık olduğum için hep grup mp3’ten dinlerdim.

şarkı sözlerini 1 sene sonra farketmiştim.

az önce youtube kesitlerinde denk geldiğim eski dram dizisi. çocukluk travmamlarımdan.

günün gerisi buruk bir sinirle geçecek günün geri kalanı. iş yerinde sevmediğim insanlara ali kaptanmışçasına sinirle bakacağım.

bende hiçbir his oluşturmuyor. çocukken sevmezdim ama bu bile hiçbir duyguya sebep olmuyor. boş boş geçiyorum içinden.

üniversitedeki evimin olduğu yerde olsam gözlerim dolar. orası gerçek ev olarak hissettiğim ilk yer.

yeniden bir araya geldiğimiz yazar. uzun zaman olmuştu birlikte yazmayalı.

bu arada entryleri okudum, entrylerini tepkim ektedir.özlemişsindir.

diksiyon ve manipülasyon dersi alın kesinlikle. hiçbir şey anlatmayıp, her 2-3 cümlede bir kendini reddeden kişinin alkış aldığını gördüm.

sigara ve kahve molalarında ortalıkta görünmeyin, sakin bir köşe bulun kendinize. kendi işinizle ilgili gerekli bilgiyi verin geçin. fazla bilgi vermek fazla açık vermektir, açığınız olmasa bile.

insanlar size olumsuzluk basıp şikayet edecekler ama kesinlikle samimi değiller. yuvarlak cümlelerle geçiştirin. insanlara net tavrınızı kesinlikle koyun, taviz tavizi doğurur.


ve son olarak dedikodu duyduğunuzda duymazdan gelin. yoksa elbet ucu siz yaymışsınıza çıkar, başınız ağırır.

ben bu olay örgüsünü biliyorum, tarih gerçekten tekerrürden ibaret.

benim karşılaştığım martılar benim yarım kadar oluyor. bu kadar küçük martı bulsam ben de dertleşirdim.

“kendine anlatamadın senin olmayan cümlelerle
şişeler derman olurmuş derdine hadi be sende.”

madem buraya yerleşiyorum, en sevdiğim entrylerimden birisini revize ederek buraya taşıyayım.



bu anlamsız papatyanın bir hikayesi var. biraz uzun ama anlatayım.

sanırım 2-3 sene oluyor. istanbul’daki ilk zamanlarım. birden atıldım bu tempoya, ve hiçbir zaman “ben artık istanbul’da yaşıyorum.” farkındalığım olmadı.

bunun yan etkisi olarak şehrin gerginliğini aldım üstüme. en ufak şeylere sinirlenip her şeyi terslediğim bir dönemdi. istanbul’un puslu havasını almıştım üzerime.

gergin bir şekilde bindim metrobüse. o an insanların duygudurumları etrafında görülse, benim çevremi kaplayan derin bir karanlık olurdu. genel olarak öyle birisi olmasam da istanbul beni içine çekeli çok olmuştu.

ben oturduktan sonra karşıma genç bir çift oturdu. yol uzun, kafam cama dayalı, sektire sektire gidiyorum kafamı. hem biraz canım açıyor hem de hoşuma gidiyor bir şeyleri hissetmek hafiften. sinirden başım ağrıdığında birebir bir yöntem.

bir süre sonra müzikten başım ağrıdı ve ne oluyor etrafta diye süzerken kalabalığın içinde, karşımdaki çifti gördüm. piknikten geliyorlardı belli. ellerinde sepet, günün ne kadar güzel geçtiğine dair konuşurken parlayan 2 çift göz. kızın kucağında bir demet papatya.

hafif bir gülümseyip kafamı cama tekrar yasladım. “heh” dedim. “burada da yaşamayı bilen insanlar varmış.” o ara inmeye yeltendiler. kızın buketinden koptu bir papatya ve yere düştü. farketmediler. yere uzanıp alıp geri vermeye yeltendim, ne enerjim yetti ne yetişebildim onlar inene kadar. o kadar gergin ve umutsuz insanın içinden güle oynaya indiler aşağı.

eğildim yere ve aldım bu papatyayı. garip bir histi. filmlerdeki metaforlar gibi. etrafı birden çiçekler sarıp yeşillikler içersinde insanlar dans etmedi tabii. o kadar da fabl değil hayal dünyam. yine de hafiften silkelenip kendime gelmemi sağladı. ben olduğum gibi olayım, diğer insanlardan banane.

bu çiçek yaşamadı elimde. koydum cebime eve getirdim. çürüyene kadar durdu bir köşede. geriye bu fotoğraf kaldı.

makine çinko kalay falan değil tam demir olmalıdır. tosta lezzet veren demirin aromasıdır.

ilk nasıl dinledim bilmiyorum ama arada açıp dinlediğim gurme şarkımdır.

“ben beni yok ederken
kaç kurtul ruhum bedenden.”

sayın yazar,

desteğiniz için teşekkür ederim. buranın dinamiklerini anlamak diğer sözlüklerden farklı olacak gibi geliyor, bakalım görelim.

saygı ve iyi dileklerimle.

yazarlığımı aldığım sözlük.

arkadaşlarım buraya göç ederken haber vermemişler; kendimi şöyle hissediyorum



buranın takip sistemi çok farklı geldi. 3 takipçim var ve kim olduklarını bilmemek aşırı merak içinde bırakıyor beni. görebileceğimiz bir yer var mı?

aklımdan milyon tane şey geçtikten sonra, genel olarak sevdiklerim hariç tüm insanların olduğuna karar verdim. genel olarak insanlar evet.
bir de sinekler.

ilk okulda flütle çalarken flüt remix yaptığımız şarkıdır.

benim için bu şarkı “eye in the sky”.

“ı can read your mind” diye tekrarlarken göğe yükselmişim de geçmişimden sevdiğim herkesle olan güzel anılarımı izliyor gibi hissediyorum.