lilithdesenbana yazar profili

uzun zamandır uyuyamıyorum. vejetaryenliği bozmam gerekiyor. buna da cesaret edemiyorum. bir haltı beceremiyorum. yeni yıla girmek istemiyorum. büyük ev ablukada dinlemeden duramıyorum.

yine nerede olduğum ve ne yaptığımı düşünüyorum. lakin düşünme sebebim ne yaptığımı bilmemezlikten değil. istememekten. şu hayatıma dönüp baktığımda tek gördüğüm hayal kırıklığı. oysa ne güzel şeyler yaşamıştım ne hoş insanlar tanımıştım. onlar bir yana dursun hayal kırıklığımın sebebi bariz şekilde benim. sizlere nasıl hissettirebilirim bilinmez ama kelimelerimi hayallerimi ve ruhumu bir poşete koymuş ve hiç gidilmeyecek uzak diyarlara savurmuşum gibi geliyor. gözyaşlarım tükendi yanaklarım aşındı. peki şimdi beni ne geri getirecek? geri getirmeli mi? sanmıyorum.

güzel kızım biriciğim. sen hiçbir zaman benim sözlerimi anlamayacak ve bana o cilveli gözlerinle bakmaya devam edeceksin. kulağına söyledigim şarkıları, oynadığımız oyunları, beni korkutmak için saklanışını, beni uyandırmak için yüzümü yaladığını ve ben ağlarken hemen mırlamaya başladığını hiç unutmayacağım. sen benim terapimsin. seni çok seviyorum akıllı kızım.

en sevdiğim olabilir.

kendime her zaman her yaş yeni bir tecrübe dedim fakat sanırım bu tecrübeler benim boyumu aştı. aslında en başında yapmam gereken şeyi hep en sona sakladım. aşkı, iyi insan olmayı, sanatı hep en öne koydum. şimdi görüyorum ki bunlar benim en büyük düşmanlarımmış. her günü bir öncekinin aynısı gibi yaşamak, anlaşılmayı bekleyen gözlerle insanlara bakmak, nerde yanlış yaptım diye düşünerek yaptığım kahveyi soğutmadan içememek... hayallerim artık rüyama girmiyor istanbul. ben artık yazamıyorum ve gülemiyorum. çığlık çığlığa gezdiğim sokaklar ve güçsüz kollarım.. nerden ve nasıl başlanır?

uygulamanın gelmesine özel olarak.

her terk edişimde kulağımda farklı şarkı var. her kaçışım başka. gözlerim şiş, saçlarım örülü ve yine çok eşya aldım diye düşünüyorum. ben bunları neden yapıyorum? kimin yüzünden? senin yüzünden demeye cesaretim yok kendime. olmasın ben yine terk ederim, yine bir gece duvarlara ağlar, sabahına gökyüzüne dokunurum. ben yine o eski lilith olurum.

ilkler önemli değil önemli olan sonunun nasıl geldiği.

14 mart tıp bayramı kutlu olsun

eski bir sokağa, anılara benzer. tatlı esen rüzgar yüzüne her çarptığında bambaşka yüzlere kavuşursun. sana kendini hatırlatan ve asla gitmeyecek olan o insandır yazın kokusu. zaman geçer yazların kokuları binbir çeşit olur ama o yaz o yazdır.

sevgilim, nazım. sana hiç sevgilim demedim bari şimdi söyleyeyim ne kaybedebilirim ki? yazmaktan çok kaçtım. korkuyorum. hayatın ikimiz için de ne kadar zor olduğunu biliyorum ve sana zarar verecek hiçbir şey yapamam. seni seviyorum ve her şeyden arınıp kavuşacağımız günü bekliyorum. belki bu hiç olmaz. hiç kavuşamayız ama seni her zaman aynadaki yansımandan, yazdığın eşsiz şarkılardan ve saf kokundan hatırlayacağım. yardıma ihtiyacın olan her an buradayım. bizler sadece çocuktuk sevgimizin büyüyeceğini tahmin etmedik. beni unutma gibi klasik şeyler yazmayacağım sana. anlatmak yazmak istediğim tonla şey var ama biliyorsun ki biz beceremiyoruz. her gece yine tanrıya dua eder misin bilmiyorum ama bana verdiğin kartpostal ve diğer her şey sonsuza kadar tanrının yanında olacaklar.
pirayenin ruhunu ve sevgisini unutma. seni ve çocuk nazımı hep hatırlayacağıma söz veriyorum. ve maalesef benim kuzenim hep böyledir…

hey naber? ayla nasıl, en çok onu merak ediyorum. ona her şeyi öğrettiğinden emin ol. kaş’a gittin mi? mutlu ve özgür müsün ve en önemlisi ruhunu ait olduğu yerde bırakabildin mi yoksa hâlâ dolaşıyor mu yabancı ellerde?

keyifli.

sanırım sana çok ihtiyacım var.

17 yaşımda yazdığım özgürlük şiiri galiba. ne kadar da özgür olmak isteyen ve bunu söylemeye çekinmeyen biriydi o kız. ödü kopuyordu biri onu kafese sokacak diye. şiiri yazma fikri en yakın arkadaşımla maçkada koşarken gelmişti. sarhoştuk ve mutluyduk. ele ele koşuyorduk sadece. orda o an tüm beklentilerden ve gelecekten en önemlisi şu andan uzak koşuyorduk. ve birbirimize sahiptik.

aklının almayacağı boşlukta dans ederken düşüyorum. ruhumun huzur bulacağı karanlığı ve baş edilemeyecek acıyı yaşıyorum, yaşatıyorum. çıplağım. o koca yatakta tek başıma yatıyorum. plak boş dönüyor. aynalar kırık. kırılmayı hak ettiler. ben de mi hak ettim anneanne? ne diyor rüzgar bana? ne duymak istiyorum?

sözlük bu gece yine ve yine toplumu, insanlığı, cahilliği düşünüp uyuyacağım. daha nasıl ve ne için yaşanmalı bilmiyorum. umudum hep burada ama artık grup yorum dinlemekten yoruldum.

e zaten.