artık şiir okuyan hiç kimsenin kalmaması

yazabilen kaldı mı ki

değer ve anlam kalmadı çünkü, duygu ve ruha hitap eden hiçbir şeyin ekonomik açlığı doyuramayacağı herkes anlamaya başladı.
mesela birine iki tatlı mısra yazsan hoşuna gider ama alışma süresi ardında ona bunun dışında materyal olarak neleri verebileceğini ve sunabileceğine bakar.
artık duygusal bağlamda bile her şeyin temelinde materyalist ciddi bir maddi faktör yatıyor; bu durumun yetersizlik veya bilinçalrı ile alakası yok.
aşk duygunun açlığı süresi iki öğünün arası kadar kısa ve değersiz olmaya başladı.

örnek: aşk, bir kaplumbağanın günahını sırtına vurmasıdır. dönemin de bana çok şey ifade ederken.
şimdi ise, eylemin sözlerden daha mühim olduğundan haberin var di mi?
daha bi anlam katıyor.
mesela zamanın da che'nin gerçekçi ol imkansızı iste sözünü bile çok yanlış anlamışız veya hep anladığımız gibi anlaşılacak sanmışız.

ben okuyorum ama sadece kendime. zira civarımda kimse anlamıyor okuduğum dizeleri.

eskiden bunların kasetleri vardı kara gümrük yanıyor daha sonra emre aydın mıy mıy şiir şarkılarından sonra bıtkınlık geldi .

yeni şairlerin bazılarının arakçı olması kaynaklı özellikle stalinin büyük temizlikte kıyımına uğramış, kırım, azerbaycan, türkistan,tataristan şairlerinin şiirlerini çevirip ben yazdım bu şiirleri diyen yeni nesil arakçıları okumuyorum ha eskilerden de arakçı şairler vardı baudelaire in fransız ve alman şiirlerini çevirip ben yazdım diyen arakçılar yine de fırsat buldukça şiir yazarım ve şiir kitapları alırım.

"şiir olayı itici, sefilce, sapıkça" geliyormuş.

sakın şiir ayağına sana yılışan, yürüyen sefil, sapık, itici tiplere denk gelmiş olmayasın.

şimdi bu şahısa göre orhan veli itici, cahit sıtkı sapık, ahmet arif sefil.

şu cümle baştan aşağı zavallılık ve cehalet.


mealen; anlamıyorsan boş yapma.

önce duyguyu ve duygusallığı öldürdüler. sonra onunla birlikte tüm getirileri de öldü.

y.rama bak ya. sapıkça demiş. götünü göstermekten folloş olanlar yorum yapmasın. iki cümle kuramayanlar yorum yapmasın.

bunlar yeni dönem malları.

söz konusu yazın türüne dair tüm bilgim ancak parmağımla kaydırabileceğim kadar ile sınırlı olsaydı sanırım ben de sevmezdim. sevmeyene saygım var, ifade etmeyi başarabiliyorsa tabii.

artık öyle bir çağda , öyle bir dönemde yaşıyoruz ki zarifliğin- zayıflık , naifliğin-acizlik olduğunu düşünüyorlar. bir şiir okumak , çiçekleri koklamak ya da bir kediyi sevmek kibarlıktı şimdi ise yumuşaklık ya da bambaşka bir şey oluyor.

eskiden yazılmış şiiri bugünkü kafayla okuyunca normal. dil değişiyor çünkü. o zaman söylenen söz o zamanın hissiyatını veriyordu. bugün "bir bahar akşamı rastladım size, sevinçli bir telaş içindeydiniz" lafı kendi zamanının güzel cümlesiydi, bugünün değil. bugün komik durur, amcı gibi gösterir sizi. (bkz: swh)

hiçbir zaman yayınlayamayacağım bir şiir kitabım var. eğer onu yayınlarsam hiçbir kadın beni kabullenemez, belki siyaseten de başım derde girebilir, epey bir üzerinden geçmem lazım yayınlayacak olursam...

buna katılmıyorum ben. şiiri seven, şiir okuyan kişiler okumaya devam ediyorlar. diğer taraftan, şiir üzerinden prim kasan insanlar azaldı. bunun için mutluyum. yeni nesil, bunların vıcık vıcık, ağlak romantizmine prim vermiyor. olm, hatun düşürmek için şiir seviyormuş gibi yapmanıza gerek yok. düşmek isteyen bir şekilde düşüyor. kimleeer kimlerle beraber. görüyoruz.*

gereksiz zaman kaybı olmasındandır.

şiir okumak çok utanç verici bir şey. bilmiyorum bana çok saçma geliyor. etkisi yok.

dünyanın hoyratlığını kabullendi ve hoyratlaştı insanlar. bu hoyratlıkta elbette şiire yer yok. fakat biz, şiire iman etmiş olanlar, bu selikasız dünyadan kaçıp şiire sığındık.
ismet özel şöyle der ; şair, bizi aldatıldığımız dünyadan kurtarır. ama karşılığında bizi başka bir dünyada aldatmaya götürebilir. biz şairin bizi götürmek istediği yere gitmeyebiliriz. ama şaire hiç kulak vermezsek gidilecek bir yer olduğundan da haberimiz olmaz.
biz gidilecek bir yer olduğuna inandık.