limkubra yazar profili

"zaman hatırlamak, mutluluk anımsamaktır. oturduğu köşeden insanın aklına düşen anılardır. mutluluk bazen de hiç yaşanmayacak anların, bir daha hiç yaşamayacak olan insanlara duyulan özlemdir. mutluluk çoğu zaman özlemin ardına sığınan şirin ama dokunaklı bir çocuk zaman ise bu dokunaklı çocuğun elinden alınan oyuncağına karşılık içinde hissettiği kırgınlığın ta kendisidir."

habiş bebiş twitter'da takip etmekten en mutlu olduğum kediş.

çekilişe katıldım! numaram:69

kavaklar, sezen aksu

"paramparça ediyorsun
anonim solgunluğunda

bir zamanlar benim olan her şeyi

ne hakkın vardı buna?"

murathan mungan, timsah sokak şiirleri

yirmi altı yıl önce bugün doğmuş olmam. :)

yaşamın ucuna yolculuk, tezer özlü.

emanet çocuk, claire keegan.

iyi bir şair lakin kötü bir fikir adamı. arada bir bunca şiiri yazan biri nasıl olur da kötü fikirlerle kendini ortaya koyar diye sorguluyorum. garip ama işin özünde şair, şaşırtmıyor.

mutlu olduğun anların bir daha yaşanmayacağı ve o mutluluğa ortak olanların bir daha yaşamayacağı gerçeği.

(link: open.spotify.com/track/50RK...)

geçenlerde kırgınlığı tek bir kelimenin varlığına indirgeseydim bu anca "peki" olurdu diye düşünmüştüm. peki; söylenebilecek tüm sözlerin artık anlamı ve boşa harcamanın gereksinimi olmayışını, karşı taraftan vazgeçip uzaklaşmanın bir adımı, kendi içinde verilen savaşın tanımıydı. kırgınlık, kendinden kısa ve küçük bir pekiye sığacak kadar ama yutkunulanların ağırlığını kaldıracak kadar sağlam bir duygu. kırgınlık kolay telafi edilmiyor genelde de telafi etmekle uğraşılmıyor.

garip bir terennüm içerisinde bana ait olmayan bir alışkanlığın içerisinde yaşıyorum hayatımı, ne kadar geç uyursam uyuyayım erken uyanmak lanetim. oysa bana göre değil çünkü benim yaşamım bir öteki kıyısında geç kalmışlıkların eseriydi. nereden, nasıl bulaştı bana bilemem ama yine erken uyandım.

soğuk, yağmurlu bir şehrin sabahında hiç sevmediğimi tekrar tekrar belirterek hafta sonu denen zamanı yok etme çabası içindeyim. hava cidden soğuk ama neden kar yok? instagram'a göz atarken japon olduğunu tahmin ettiğim bir hesabın paylaşımı düştü direkt karşıma. çalışma masasını geniş pencereli odasının en güzel köşesine yerleştirmiş ve müthiş bir kar manzarası eşliğinde bunu kaydedip paylaşma gereksinimi duymuş. içimdeki arzu kendine doğmak için bir pay buldu. doğum günüm yaklaşıyor, ben doğum günlerimi karlı günlerin kucağında karşılamıştım oysaki ama şimdi kar yok ve merak ediyorum o zamana kadar yağar mı? yağmalı yoksa sevmediğim hafta sonlarında ruhumun derisini her dokunuşunda kızartan can sıkıntısı umutsuzlukla birlik olup ruhumu daha da sarsacak diye korkuyorum. gerçekleşir mi bilinmez ama arzuluyorum.

kahvaltı yapmalıyım ama yapamıyorum. misafir beklemek daha da boğucu bir hal. oturduğum köşede bunları yazarken saatin ilerleyişi ve söylenen zamanın ötesine geçilişi daha da boğucu. kafamın içine biriken düşüncelerden sıyrılmaya çalışıyorum ve sıyrılmak isterken bu satırları karalıyorum.

arzulamalı ve kahvaltı yapmalıyım. : )

hakan günday, kinyas ve kayra.

hava yağmurlu, keyifle kurabiye yapacağım. mutlu olmak için geçerli bir gereksinim olarak kabul etmiyor olabilirsiniz lakin benim gibi çok düşünenler için en küçük bir eylem düşünceler yığınından sıyrılıp mutlu olmaya yeter.

"kendini incitiyorsun ruhum, kendini incitiyorsun! böyle giderse kendini onurlandırma vaktin geçmiş olacak, zira bir insanın sadece bir yaşamı vardır ve senin için kapı kapanmış olacak; kendine hürmet etmiyorsun, aksine esenliğini başkalarının ruhunda arıyorsun."

kendime düşünceler, marcus aurelius.

şairin, "hatta ben kıyı bucak kaçıran ben ruhumu sanki ne anlıyorum?
ola ki şeytana satacak kadar bile bende ondan yok." deyişi gibi belki huzur belki de toptan ruhum yoktur, bilemiyorum.

bir aydan az kaldı 26 yaşını karşılamaya lakin mühim olan bu değil çok geç kaldın, birçok şeye çok geç kaldın. gözünü seveyim bırak ve mümkünse kaç bu geç kalmalarından... yoksa terapi seansları boyunca geç kalmanın pişmanlığı yüzüne vurulup durulacak.