ouroboros8170 yazar profili

bugün bir şey itiraf etmek istiyorum kendime, sanırım narsistlik kişiliği benliğime yerleşti. ikili ilişkilerde kimseyi kendime bir eş görmemenin üzerinde kendimi eşsizmiş gibi hayatıma kim girerse girsin eksik kalacakmış gibi. bu olumlu mu olumsuz diye düşünmedim hiç. çünkü kendim hariç kimse ile ilgilenmiyorum sanırım.

kişilik meselesi değil şahsiyet meselesidir.

asla iyiliğini istemeyen aynı zamanda sürekli yüzyüze gelmen gereken bir güruh.

eşime, annemin yanında sen bir seçenek bile olamazsın derim

burada kimse beni tanımadığı niçin yargılama cüreti de göstermiyorlar. çok rahat ve istediğim gibi yazıyorum.

devlet adamı olmak bunu gerektirir. hiç şaşırmadım ve takdir ediyorum. halkın parası ile halka caka satılamaz::))

sen seversin diye aldım denilen her şey maddi tarafı hiç önemli değil.

joker

itiraf etmeliyim ki yaşam enerjimi yitirdim. güçlü göründüğüm kabuğumun altında bir yıkıntı saklıyorum. yaşam süremi doldurup gitmek istiyorum bir an önce.

insanların beni yargılamalarını göz ardı etmeyip kendimi bunun için üzmek çok canımı sıkıyor. boş ver, insanlar sadece konuşur umursama diyebilmek isterdim. ama gerçekte umursamaz görünürüm.

bu doyumsuzluk niye diye sormak istiyorum. biri varken bile göz hep başkalarına değer ya onu soruyorum.

orhan pamuk
"hayatımın en mutlu günüymüş bilmiyordum."

/masumiyet müzesi

affetmem gereken tek kişi bendim oysaki, başkaları için çok yıprattım beni, şimdi affetme zamanı.

hiç kere

iyileşiyorum yavaştan, yaram var. izi kalır belki ama iyileşiyorum... yeni umutlar yeşerecek saksımda, hayal bulutlarım açık mavi olacak, güneş yeniden doğacak. ve ben yeniden bir hayat yaşayacağım iyileşmiş yaralarımla. keşke demiyorum artık eskisi gibi, olmalıydı, beni bulmamı sağladı acılarım. şimdi ise yeniden bir sayfa çevireceğim ve orada doldurulacak boşluklar olacak ben o boşlukları yaşarak dolduracağım. bir umuttur yaşamak.

zeki olmak, dürüst olmak biraz da cool ve baby face olursa tamamdır.

ben şimdi bir aşığın hikayesini anlatmak istiyorum naçizane. bir dayım vardı eski zamanlardan kalma yıl 1960 lar yani annemin dayısı olur. köyde yaşadığı bir kadına aşık olmuş . ve tabii kız da karşılık veriyormuş bu aşkına lakin annesi müsaade etmemiş. çünkü dayımın herhangi bir ünü parası yokmuş ki kızını ona layık görmemiş. dayım kıza olan aşkından akli dengesini kaybetmiş uzun bir süre elazığ ruh sinir hastanesinde kalmış. hiç kimseyi hatırlamıyor kimseyi görmek istemiyor o zamanlar. aile son çare olarak sevdiği kızdan bir entari getirirler ona. (duygulanfığım kısım burası) ve dayım sevdiği kızın kokusunu hatırlamış bu o demiş bu kokuya hasret kalmışım demiş söylenenlere göre. ve aşkından deliren dayımın adı köyde deli mehmet diye anılmaya başlanmış. dayım asla rahatsız olmamış bu durumdan ben aşkımdan delirdim varsın desinler hoşuma gidiyor demiş her zaman için. vee mutlu son evlenmişler. çocuklar olmuş ben denk gelemedim ona fakat yakın bir zamanda vefat etti. ama bir deli mehmet geçti bu dünyadan. ( gerçek hikayedir.)

uğruna bedel ödemek zorunda olduğun tutkulu bir duygu. eğer gerçek aşkı tadarsan sonu ne olursa olsun en özel duygudur.

9 yıllık kardeşim dediğim insan evet bu insan işe girdi ve beni bir daha aramadı komik bir fıkra gibi ama değil. istemsiz bir şekilde neden diye soruyorum hala.

bir ünlü değil belki ama ben orhan pamuk ile bir kahve içmeyi her şeye değişebilirim sanırım