sözlük yazarlarının en sevdiği yazar ve alıntısı

ben buna yaşarken değeri bilinmeyen, tıpkı bazılarımız gibi değeri çok sonra bilinen oğuzcuğum atay demek istiyorum...
-korkuyoruz. düşünmekten ve sevmekten korkuyoruz. insan olmaktan korkuyoruz.

yaşanılanlar ve öğrenilenler ne kadar acı olursa olsun, macera insanoğlu için büyük bir nimetti. çünkü dünyadaki en büyük mutluluk, bu dünyanın şahidi olmaktı. (bkz: ihsan oktay anar)

böyle başlıklara hep sabahattin ali cevabı verdiğim için biraz da günümüz yazarlarından sevdiğim hakan günday'ın alıntılarından birini paylaşayım dedim.

''çünkü eğer bu dünyada bir yerlerde, insanlar çocukları bombalıyorsa, bunu bilmeye gerek yoktu. o dünya zaten yanmış çocuk eti kokardı. eğer bir yerlerde, başka çocuklar açlıktan geberip gidiyorsa, bunu da bilmeye gerek yoktu. o dünyanın zaten açlıktan nefesi kokardı."

hangi birini söyleyeyim yahu. tamam tamam, işte canım o. atay'dan hatırıma düşen ilk üç:

''ağzının, güzel dudaklarının yanında bir gülümseme yaratmak için,
ne uzun yollardan geçiyorsun. kendinden veriyorsun ve durmadan eksiliyorsun.
oysa bazı insanlar, oldukları gibi kalarak, elde ederler istediklerini.
ben, kanımı damla damla süzerek veriyorum.''

''hayır, kelimeler aldatıcıydı; kelimeler, bizi gerçeklerden uzaklaştıran küçük tuzaklardı.''

''üzüntüleri ancak mizahla teselli edebiliyordu.''

huzur ancak gökyüzünde vardır. biz işe yeryüzündeyiz. w shakespeare

terry pratchett - "don't think of it as dying, said death. just think of it as leaving early to avoid the rush."

"bunu ölmek olarak algılama, kalabalığa kalmamak için erken çıkmak gibi düşün dedi ölüm."

'erbabı yaparsa, yorgan bile oynamaz.' vedat türkali.

"kelime ve yalnızlık hayatın tadı tuzu
kucaklamak isterdi ölümü ve sonsuzu"

"ey gözünü sevdiğimin lisanı
bazen deli edersin insanı"

oğuz atay

bir tek ülke istiyorum adı, dünya.
bir tek ırk istiyorum adı, insan.
bir tek kaynak istiyorum adı, sevgi...
-nazım hikmet ran

hep aklimdan sabahattin ali geçer onca sevdiğim yazar arasından.

tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde, fakat her şeyden habersiz, yaşayıp gidecektim. sen bana dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğrettin. – kürk mantolu madonna

ve filiz hiç üzülmesin.

'bileklerimi bırakıp yüzümü avuçlarının arasına aldı ve dudaklarını dudaklarıma sertçe bastırdı. pantolonuna uzanıp gizli fermuara ulaşabilmek için iki düğmeyi açtım.'

sana soyundum - sylvia day

mihail yuryeviç lermantov-çağımızın bir kahramanı.

bu adama olan sevgimi anlatmaya kelimelerim yetmez. neden peki? neticede tek bir romanı var? orası bende kalsın.

peçorin: ruhum mu dengesiz, yüreğim mi kötü bilemiyorum. belki de toplum ruhumu bozdu, ne bileyim! düşüncelerim o daldan bu dala atlıyor; karasız, endişeli, şüpheci...

kalbim doymak nedir bilmiyor, bir şeyle yetinmiyor. mutluluğa alıştığım gibi acı çekmeye de çabucak alışıyorum. bu nedenle hayat gözümde gitgide anlamsızlaşıyor.

ruhumun yarısı da ölüydü, herkesin emrine hazır biçimde yaşıyordu; bu durum kimsenin dikkatini çekmedi, çünkü onun yıkıma uğramış yarısının yaşadığından kimse haberdar değildi.

oysa bütün dünyayı sevmeye hazırdım. beni kimse anlamadı; böylelikle nefreti öğrendim.. renksiz gençliğimi kendime ve dünyaya karşı giriştiğim savaşta tükettim. alaya alınmaktan korktuğum için en iyi duygularımı yüreğimin derinliklerine gömdüm. orada silinip gittiler.

dünyada beni tamı tamına anlamış hiçbir yaratık kalmayacak. bazıları beni olduğumdan kötü, bazıları olduğumdan iyi sanırlar. bazıları iyi bir adamdı öbürleri rezilin tekiydi diyecekler. ikisi de yanlış olacak.

hep doğru söyledim, inanılmadım: o zaman kandırmaya başladım...

(bkz: haldun taner)
(bkz: yalıda sabah)
(bkz: yaprak ne canlı yeşil)

birisini sevdim dümen çıktı.
birisini sevdim troll çıktı.
birisini sevdim sözlükten ayrıldı.
ben bu saatten sonra bu sözlükten kimseyi sevmem arkadaş !

hüseyin nihal atsız.
ruh adam kitabından alıntılardır ve birden fazladır.







bunlar yalnızca aklımda kalanları. oldukça değerli sözlerle dolu bir şaheserdir bu kitap. tamamını ezbere bilsem yeridir.

gece eve dönerken kafka' yı gördüm.
gözleri simsiyahtı. canımı yaktı.


küçük iskender- ikinci waliz.sf- 46.

her alanda, asıl yenilgi, unutmaktır, özellikle de sizi neyin gebertmiş olduğunu unutmak, insanların ne derece hırt olduklarını asla anlayamadan gebermektir. bizler, mezarın önüne geldiğimizde, boşuna şaklabanlık yapmaya kalkışmamalıyız, öte yandan, unutmamalıyız da, tek sözcüğünü bile değiştirmeden her şeyi anlatmalıyız, insanlarda gördüğümüz ne kadar kokuşmuşluk varsa, hepsini, sonra da yerimizi sıradakine bırakıp, uslu uslu inmeliyiz deliğin içine. tüm bir yaşamı doldurmaya yetecek bir uğraştır bu.

-louis ferdinand celine, gecenin sonuna yolculuk.

"beni can kulağıyla dinlediğin için teşekkür ederim! dinlemesini bilen insanlar o kadar az ki!"

hermann hesse - siddhartha.

eğer birine yada birşeye sadık davranmak zorundaysam öncelikle kendime sadık davranmalıyım. gerçek aşkı arıyorsam karşıma çıkan ortalama aşkları defterden silmeliyim. edindiğim azıcık deneyim bana gösterdi ki hiçkimse herhangi birşeyin efendisi değildir bu sadece bir yanılsamadır maddi zenginliklerde ruhsal zenginliklerde. çamtada keklik sandığını kaybetmiş olan kişi artık hiçbirşeyin ona ait olmadığını anlar ve hiçbirler bana ait değilse bunlar için kaygılanmamın bir gereği de yok demektir. o halde bugün ömrümün ilk ya da son günüymüş gibi yaşamam daha doğru.

paulo coelho

ezbere bildiğim bir alıntı. cemal süreya'nın güzel kaleminden.
"ne çıkar yanımda olmasan,
kalbim senden ibaret değil mi?
uzaktan sevmek zor demişsin
etme sevdam!
görmeden sevmek ibadet değil mi?"