sevmediğiniz bir mesleği yapmak

18, 19 yaşındaki bir "ergene" tutup en az önündeki 10 seneyi etkileyecek meslek seçimi yapmasını bekliyorlar.

ben 30 yaşında hala mutlu olarak yapacağım bir mesleği seçmeyi imkansız olarak görüyorum.

şu üniversite tercihi zamanı o kadar sancılı bir süreç ki ben neyi yapabilirim neyi yapamam ayrımını kesin yapamayan orta düzey birisi için resmen karın ağrısı.

şu an korktuğum bir durumdur.
sevmediğim bir şey için dirsek çürütmek çin işkencesine dönecebilir.

bölümler arası geçişi kolay ve bölüm imkanı fazla olan üniversitelere bakın. riski minimize etmiş olursunuz. tabii öncesinde yapılacak kişisel analizi yaptığınızı varsayıyorum.

bir insanın çekebileceği en büyük eziyetlerden biridir.

(bkz: çin işgencesi)

(bkz: hayat zehir) bir de hatalı eş seçimi eklenirse düşünmek bile istemiyorum.

aç kalmakla sonuçlanır.
ustanızı dinleyip giyin tulumları ve motor inecek deyip indirin günlük 4 bin lirayı.
işçi kalın, hoş kalın.

çalışmayı değil, parayı seviyorum. çalışmayı sevmek fikri çok absürt geliyor bana. niye seveyim. sevimsiz bir kere. sabancı, koç falan değilsen sevimsiz. kendime eğlence yaratacak kadar alanım yok çünkü. öyleyse kendi konforumu yaratmak için, bir sermaye oluşturmam lazım dedim. sıkı çalışmam lazım dedim. yaparsın sen aslanım dedim. seve seve yaparsın dedim ve yapıyorum.

dinamiğim hep bu oldu. envai çeşit iş yaptım. para kazandıysam memnun yeteri kadar kazanmadıysam problem var gözüyle baktım. tek gayem, konfor alanımı oluşturmak. bu kadar.

meslek vs bunlar faso fiso.

bulunduğumuz coğrafyada genelde aile baskısından kaynaklanabiliyor. çocuğun böyle çok küçük yaşlardan beri kafasına koyup da hedeflediği ya da spesifik bir yeteneğinin olduğu bir meslek yoksa, ailenin yönlendirmesi meslek seçiminde büyük bir rol oynuyor. şimdi yeni nesil, teknolojiyle daha içli dışlı olunca mesela ybs* gibi bölümler okumak istiyor. aile ise "o ne ola ki? şöyle mühendislik, öğretmenlik falan tutmuyor mu?" kafasında olunca işler karışıyor. bir de devlet memuru olabiliyor musun, o bölümün ataması var mı, ya işsiz kalırsan vs. gibi gibi kaygılar da eklenince kafalar iyice karışıyor. bu arada ailelerin kaygılarında kendince haklı olduklarını düşünüyorum ama gençlerin meslek konusunda kendi isteklerini ortaya koyma konusunda pasif olmaması gerektiğini düşünüyorum. en nihayetinde bu, onların hayatı.. kaygıları bir kenara bırakıp kendilerini tanımaya zaman ayırmaları çok önemli. mesela, bir işi sevip sevmediği anlamanın en kolay yolu, onu yaparken saatlerin nasıl geçtiğini anlamamaktır. tabi aynı zamanda o işin para kazandırıp kazandırmadığı konusu da çok önemli. ikisini entegre edebilmek zaten sevdiğin işi yaparak para kazanmak ve mutlu olmak demek ama insanoğlunun kendini tanıma süreci, bazen yıllar sürebiliyor. gözlemlerime göre işin içinde aile baskısı, geçim kaygısı vs olunca belli bir süre sevmediği işlerde çalışmak gibi durumlar olabiliyor. ben bu konuda şanslı olanlardanım, sevdiğim işi yapıyorum çünkü kendimi çok iyi tanıyorum ve hep kafasının dikine giden biri oldum ama herkes benim gibi değil tabi, ya kendini çok iyi tanımıyor ya da aile baskısını aşamıyor..

sevmediğiniz ama size iyi para kazandıran bir meslek her zaman sevip az para kazandığınız bir mesleğe göre daha mantıklı bir seçim olacaktır. kapitalizmde yaşadığınızı unutmayın. bu sistem değişmediği sürece para her zaman en değerli şey olarak kalacak çünkü parayla tüm ihtiyaçlarınızı satın alabiliyorsunuz. her zaman pragmatik ve rasyonel olun. sevdiğin işi yap hikayelerine kanmayın. size en çok para kazandıracak iş neyse onu yapın sevip sevmemenizin bir önemi yok. en kısa sürede finansal özgürlüğünüzü elde etmeye çalışın yoksa ölene kadar çalışmak zorunda kalırsınız.

karadeniz insanı gibi yaparak çözülebilecek şey.
biz şöyle deriz
ya sevdiğimi alırım ya aldığımı severim
elinde ne varsa, tabiki daha iyisi gelene kadar.