hayatım sevgisiz şekilde ilerlemekteydi.yaşamımda benden habersiz şeyler dönüyordu,sonunda ise ben suçlu konumunda oluyordum.bana tavır alınıyordu bütün sonraların sonlarında..ve işin en can alıcı kısmı ise bunları yapanlar yanımdakilerdi.çelişkilere giriyordum ister istemez çünkü hayır,bu onu yapamaz ile gidip sonunda evet,yapmış gerçekten ile çıkıyordum.peki ya siz ne dersiniz,sevdiklerim;orada mısınız? tabii ki değilsiniz,hoş ne zaman olmuştunuz ki..? fakat ben tüm bu olanlara rağmen kimselere kızgın değildim.çünkü kötülük yaparlarken beni güçlü yapıyorlardı.bir nevi etkiye tepki gibiydi ama tepki,benim bana dönüşümümdü.bunu bilmiyorlardı tabii ki.ve beni günler günler daha da öldürüyorlardı ya da özgürleştiriyorlardı..sen söyle sevgim,iyi mi yapıyorlardı yoksa kötü mü? biraz bilimsel olarak bakarsak ömer,iyi yapıyorlardı.çünkü bu olanlar onlardan eksilen birer kişisellikti ve bizden çoğalan birer empatiydi.bir kez daha çünkü onlar bize zarar vermeyi hedeflerken biz öngörülerimizi geliştirmiş oluyorduk.ve onlar her ne kadar kötü olsalar da kendimizi de onların yerine koyuyorduk.son kez çünkü ile ben,sen,o,bizler,sizler insandık..
devamını gör...