sidelya yazar profili

olmak istediğim beni herkese rağmen yaşattığımı fark ettiğim andayım. o küçük hasta kız çocuğu şu an beni izliyor olsaydı eminim gurur duyardı. çünkü o bile inanmamıştı kendine. tren raylarıyla bile kendisinden daha çok ilgiliydi. bastırdığı duyguları canını her daim acıtmayı başarabilirdi. şimdi ise hayatı deli dolu seven büyümüş bir kadın oldu o kız çocuğu. hayal kurdu ve gerçekleştirdi. küçük düşünmemeye ve devleşmeye hep devam etti. yolunu kendi çizdi. kendisini yine kendisi inşa etti. yapmak istediği her şeyi düşünmeden yapmayı, yeni alanlarda kendini geliştirmeyi ve sürekli denemeyi adet edindi.
bu engebeli zor yolun koşucusu en çok da neyi öğrendi biliyor musunuz?
yaşamak istiyorsan dilediğin gibi kendini sevgiyle yont, sevgiyle yoğur. elin yüzün sevgiye bulaşsın. yaptığın her işi sev. fakat ilk önce kendini sev. öyle çok sev ki kimsenin seni sevmesine ihtiyaç duyma. kendi kendine yet. en çok da inan. yapabileceğine, bu oyunda galip olabileceğine inan. sevgiyi besleyen en büyük atak inançtır.
tüm kalbimle kendime inandım ve bugün o ellerinde yara izleri, gözleri şişmiş, yataktan çıkmak dahi istemeyen hasta küçük kız karşımda olsaydı derdim ona.
‘’ sevdin, inandın, başardın. iyileştin ve kazandın…’’

''yüzünü ıslatmadan ağlayabilir misin?''

‘’kurşun adres sordu bu defa apollon.
sesin çıkmıyor ve sesim çıkmayacak.
başaklar açmayacak belki.
haziranı bekliyorum umutsuz, yorgun.
fakat hala gülümsüyorum apollon.
rengarenk giyiniyorum.
ambar kokuyorum yine.
sana niyetlenmiş bir yaşam vardı önümde.
baştan başlıyorum, yeniden.
bıraktığım alışkanlıklarım oldu bugünlerde.
hayatın perspektifini çiziyorum.
farklı açılar deneyerek.
güneş ruhlu insan,
bedenini gizliyorsun şimdilerde.
ruhun kaçamıyor oysa beliriyor dizelerde.’’

sagopa - ateşten gömlek

apollon:
defne kokulu dephne neden çıktın bedenden
korkuttum mu yahut incittim mi yüreğini?
neden kaçtın apollon'un ışık dolu perdesinden

dephne:
apollon'un oku çıktı yüreğimden
apollon'un ruhunu artık tanıyamıyorum ben.
karanlık izmaritler, yanmış bedenler
yanlış insanlar, yanlış hayaller
ur boğazda, kalmamış insanda haya der.

birçok engel çıkar hayatın belli dönemlerinde belli yerlerinde. her insanda farklı zamanda ve farklı durumda olan bu engeller aşılınca başlar hayat. iyisiyle, doğrusuyla.
zafer çanları çalarsınız istediğiniz her şeyi her koşula rağmen yapmaya başladığınızda, başardığınızı gördüğünüz her an o çanların sesi biraz daha artar ve biraz daha. en son bir senfoni orkestrasının size eşlik ettiğini ve bu koca orkestrayı da yönetenin siz olduğunu görürsünüz. ses ne kadar yükselirse ve hızınız ne kadar ustaca yönetilirse alkış sesleri bir o kadar artar. sizi umutsuzluğa boğmaya gelen ve dahası büyüyen o gölgeler çoğalır çoğalır… fakat ışığınız öyle parlaktır ve öyle güçlüdür ki hiçbir gölge sizin ışığınızı karartamaz. başarma duygusu insana güç katar, istediklerini ve hedeflerini bir doğrultu ve plana sokarak ilerleten her birey artık insan değil bir yıldızdır aramızda. parıltısını yalnızca kendi görmez, keşfedilir zamanla.
enerjiniz ne kadar yüksekse ve ne kadar pozitifse parıltınız da o kadar sıcak ve zararsız olur bir yerde. çevrenizdeki olumsuzluklardan, kararmış düşüncelerden, memnuniyetsiz insanlardan kurtulun. size sizin ışığınızı gören ve sizi cilalamaya gelen insanlar lazım. onları hayatınızda tutun. parlamak ışıl ışıl fakat gökte değil bu defa bilakis yeryüzünde… yıldıza has bir parıltı bir insandan esinlenircesine…
akça sahne bu başarı üzerine kurulu parıltılı hayatların çizelgesinde olması gereken haritanızda yolunuzu bulmanızda vesile olabilecek mükemmel bir imkanı ayaklarınıza seriyor desem yeridir neticesinde. ışığınız bol sahneniz yaşam dolu olsun akca sahne'de.

‘’ hayat ayrıntılarda gizlidir. sadece dikkatli bakmak gerekir. ince detaylar hayat kurtarır. ruhu açar. sisler gider, güneş gelir veya senin için güzelleşmiş bir soğuk çevreler etrafı.
çiçekler kokutur düşüncelerini. zaten ne varsa inceliklerde, ince düşüncelerde vardır. kimliklere bürünmeden, olduğun gibi var olmakta vardır.’’

yüzyüzeyken konuşuruz - sen varsın diye

inci

zordur elbet dağın duvarları. ama en tepede o eşsiz manzaranın keyfine vardığında anlar insan. başardım demenin bir diğer yoludur tüm bunlar. dağın duvarı kadar göğe bakan camdan tavanları…

açma pencereni perdeleri çek
mona roza seni görmemeliyim
bir bakışın ölmem için yetecek
anla mona roza, ben bir deliyim
açma pencereni perdeleri çek..

hepimiz lağım çukurundayız ama bazılarımız yıldızlara bakıyoruz.

nazım hikmetin şiirlerini şarkı yapan cem karaca...
çok yorgunum beni bekleme kaptan...

''son bakıştaki o sözler kaldı aklımızda...'' demiş sezen aksu. sona bırakılan kişi hatırlanmak istenen kişidir. unutmamak istediğin kişidir.

seni anlatabilsem seni…
yokluğun, cehennemin öbür adıdır
üşüyorum, kapama gözlerini…

bağlanmayacaksın bir şeye, öyle körü körüne.
"o olmazsa yaşayamam." demeyeceksin.
demeyeceksin işte.
yaşarsın çünkü.
öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
çok sevmeyeceksin mesela. o daha az severse kırılırsın.

yüreğine giden bir bilet kes, cam kenarı değil can kenarı olsun...

kimse kimseyi gerçek anlamda tanıyamaz. hobilerini, fobilerini, işini, doğduğu günü bilmekle tanımış olmuyoruz birini. birini tanımak için yalnızlığını ve iç dünyasını tanımak gerekir. ne de olsa ben izin verdiğim kadar tanır karşımdaki beni. ve herkes için bu böyledir.