social_maiden yazar profili

öncesinde yaptığım bir yorum vardı -buradan- ve anlık olarak, programın üçüncü saatine gelmişken mahçup bir şekilde belirtmek isterim ki sn. kılıçdaroğlu beni haksız çıkardı ve çok şaşırttı.
sorunun özünden sapmadan verdiği cevapların her biri, uzunluğu ne olursa olsun, insanın dikkatini dağıtmadığı için dinlenebiliyor ve anlaşılıyor.
çok kısacık gösterdiği bir a haber görüntüsü ve izlettiği bir video dışında da herhangi bir belgeye başvurmadı (son bir saatte varsa, bilemem)
açılış haricinde, ayağa kalkıp manasızca gezinerek kameramanları da seyirciyi de sarhoş etmeye çalışmadı.
bağırıp çağırarak baş da ağrıtmadı.
seyircinin tutumu (muhalif olup olmadıkları çok tartışılsa da) bana göre örnek bir davranıştır. birkaç kişi haricinde, henüz hiç kimse saygı çerçevesini aşmadı.
özetle, ben tatmin oldum. olamayanlar da sandığa çıkıp tepinsinler artık, ne diyeyim...

yeni tanışılan flörtle muhabbet

seçimi kurtarma çabasıyla yapılan, samimi bulmadığım hareket.
belli bir yaşın üstündeki çoğu siyasetçi gibi, kısacık cevabı olan sorulara bir kilometrelik cevaplar verip karın ağrıtacağını öngörmekteyim.
orada konuşacağı 8-9 saatin 1 saatini seçim gecesinde seçmenine ayırsaydı, şu an kimse bu kadar sinirli olmazdı diye düşünmekteyim.
oğuzhan ve ekibine de çay kek yapıp götüresim var. ne ara çekilecek de ne ara editi yapılacak da ohooo...

alkole sigaraya gömeceğin parayı kenara at, lazım olur.
"bi ara mezun olurum" diyerek okulunu uzatma. mezun ol, kurtul gitsin.
ve en önemlisi: bitcoin al.

hala ölüm belgesini vermedikleri insanlara ve suriyelilere oy kullandırmışlardır diye düşünerek görmemeye çalıştığım acı gerçektir.
ilk günlerde, insanların sırtındaki hırkayı çıkarıp yollamasının ardından "meğerse bizim ülke ne zenginmiş" diye düşündüren, ünlülerle şov yapılarak toplanan zibilyorlarca para için "nerede?" diye sormak yerine; çadırında susuzluk içinde kıvranırken gidip de "bu düzen aynı kalsın ya sorun yok" şeklinde oy vermiştir sevgili depremzedeler.
ne diyelim; halklar, hak ettikleri gibi yönetilirler...

anlattığnız en saçma şeyi bile çok büyük ilgiyle dinler.
çok sonra, bunu hatırladığını belli eden bir hareket yaparsa da aşıktır arkadaşlar.

şimdiye kadarki flörtlerimin inandığı saçma gerçektir:
"ben kitap okuyamıyorum yiaa... film de izleyemiyorum... adhd var bendeeeaa..."
ya kusura bakma da sen dümdüz geri zekalısın balım.

öyle sorulmasa da asla ilk seferinde anlaşılmadığı için kahvecilerde sipariş verirken çok yaygın olan isimleri kullanıyorum genelde.
bu mevzu ömrüm boyunca peşimi bırakmadı. ama en absürt anım şöyleydi:
eski evimde kirayı emlakçımıza teslim ediyorduk, o da karşılığında makbuz veriyordu. adam 1 yıl boyunca istisnasız şekilde her ay adımı sordu. en nihayetinde taşınacağımız zaman makbuzları toparlayayım dedim. o güne kadar hiç de bakmamışım. hiçbirinde adım doğru yazmıyordu ama en epik olanı "dolma yazar"dı.

geçen gün, yaşım yettiğince hatırladıklarımla ilgili bir liste yaptım (sıra karışık olabilir, unuttuklarım olabilir):
organ mafyası furyası
kaldırımda yürürken kaçırılıan, cansız bedenleri alakasız semtlerdeki çöplerden çıkan insanlar (genellikle kadınlar)
kuş gribi
domuz gribi
kene - kırım kongo zımbırtısı
gezi parkı direnişi
nerede ne zaman patlayacağı belli olmayan canlı bombalar, gördüğümüz her sahipsiz çantayı/torbayı ihbar ettiğimiz zamanlar
hayattan umudunu kesen gençliğin, faturasını ödeyemeyen yaşlıların seri intiharları
bitmeyen kadın cinayetleri
hayvanlara uygulanan şiddet vakaları/hayvan cinayetleri
orman yangınları
pandemi
hızla çöken ekonomi
berbat sistemin içinde, ömrünün çeyreği boyunca eğitim görmek ama mezun olunca iş bulamamak/atanamamak
ikisini bizzat yaşadığım 3 büyük deprem: 99, izmir ve kahramanmaraş
birleşmesi ve yücelmesi gereken toplumun birbirine daha da düşman olması
ve şu an da 24 saat sonra" acaba bu ülkeden nasıl kaçarım?" diyerek mi, yoksa "çok şükür!" diyerek mi uyuyacağım diye düşünüyorum

ay o kadar çok var ki...
en beterini ilkokulda yaşadım sanırım. dışarda tuvalete girmekten hep çok korkardım küçükken. kapıyı kitlemem gerekecek ve dışarıdan açamayacaklar, ben de içerde kalacağım diye.
neyse... bir gün, son derse doğru artık patlama seviyesine geldim. tut babam tut...
en sonunda, okul çıkışında servislerin beklediği vızır vızır akan caddenin orta yerinde, arkadaşımla konuşurken mesanem kendini bıraktı.
olayın farkına varamadım başta. bir iki saniye sonra kızın "napıyosun?" diye soruşu ve şelale gibi akan çişimi hayretle seyredişi hala aklımda...ve hatırladıkça gülüyorum.

az önce "siyasi görüşü olan bir fotoğraf bırak" başlığına koyduğum, parmaklarla yapılan kalp işareti resmini "geceye bir görsel bırak" başlığına savuşturmuştur.
moderasyon bu hareketiyle neyi kastetmiştir, ne yapmak istemektedir?
bildirimin hemen ardından bu başlığın önüme düşmesi de nasıl bir beyin okuma yöntemidir?

yeni tanıştığım ya da belli bir yaşın üstündeki insanlarla konuşurken yapmamaya çalıştığım şeydir. durduk yere klavyenin üstüne oturdum sanabilirler ya da daha kötüsü, anlamayıp daha da cringe bir şey söyleyebilirler. zira, bunu bir kriptografi yöntemi sananlar olmuştu.

piyanoya olan yeteneğimi; ortaokula giderken, hocanın arada bir açık unuttuğu müzik odasına teneffüslerde sızdığım dönemde keşfetmiştim. 15 yıldır çalıyorum.
resim yeteneğimi de derste çok sıkıldığım için deftere yaptığım karalamaları gören annem sayesinde keşfettim.
valla şöyle bir bakınca, okul bana ne çok şey katmış gerçekten. eğitim sistemimiz sağ olsun.

çalışmamak/üretmemek.

ülkemde yönetimin değişmesi, güneşli günler görmek.
bir de waffle (sipariş verecektim aslında ama fiyatları gördükçe yastığımı kemirmeyi tercih ediyorum)
o yüzden başa dönüyoruz ve "değişim" diyoruz.

(bkz: barış muslu)

söylemesi ayıptır; fethiye'de tatildeyken, portakal bolluğundan ne yapacağımızı bilemediğimiz için yapmayı denediğim ilk reçeldir.
son noktaya kadar gayet başarılı şekilde yapmama rağmen, soğuyana kadar arada bir karıştırmam gerektiğini bilmediğim için öylece bıraktım. bir de yatmadan önce içine sinek kaçar diye tencerenin kapağını kapattım. sabah, sıcak suyla kapağı açmayı başardık ama o karıştırmadığım reçel suyunu musluk suyu sandığım için dökme gafletinde bulundum ve hevesle beklediğimiz kahvaltıda, kaymak üstü portakal taşı yedik.
siz, siz olun; reçel yaparken internete değil, annenize sorun.

faroe adaları doğumlu müthiş bir sestir. (öyle bir yer olduğunu ben de şu an öğrendim)
the last kingdom'ın müthiş soundtracklerinden ötürü keşfettim kendisini ve uzundur da takip etmekteyim. hiçbir yabancı sanatçının ülkemize uğramadığı şu dönemde ankara'ya bile gelip konser vermiştir kendisi.
nothing to fear ve patience kişisel favorilerimdir.

netflix vb platformların olmadığı dönemde kaçak sitelerden izleyip bitirdiğim dizidir. aklımızdaki avrupa'yı yaşamayan ve hatta "ingiltere bizi kıskanıyor" dedirtecek hayatlar yaşayan ergen yaştaki gençleri konu alıyor. izlediğim dönemde benim de ergenliğimin zirvesiydi. bu yüzden olacak ki aklımda ve kalbimde hep ayrı bir yeri olmuştur bu dizinin.
pek çok şeyi hayal meyal hatırlamama rağmen, ilk sezonda cassie'nin bankın üstünde dans ettiği sahne asla aklımdan çıkmıyor.
kendine has aurası olan bir dizidir. ancak şimdiki "zamanın ruhuna" uygun mudur, tartışılır. sürekli donan internetle, avrupa'nın başka bir evrenmiş gibi imkansız ve uzak gelmediği zamanlarda izlemek daha keyifliydi belki de. o yüzden de henüz izlememiş kimseye özellikle tavsiye etmem. bazı şeyler zamanında güzeldir.