spontaneous woman yazar profili

bir eve/odaya girince eşyalardan soyutlanıp karşındaki insanı odak noktası yapabiliyorsan, ne ala. mesela mutfağa girince, tezgahı bomboş olan ve dolapları açtığında sayılı olarak bulunan tabak ve bardakların olması bana inanılmaz rahatlatıcı geliyor. öyle sıkış pıkış mobilyaların ve eşyaların olduğu yer hem ruha hem göze zarar.

lisede cemil meriç okumayı çok severdim. yaş küçük olunca kısmen zorlanırdım. bir de geçen sene puslu kıtalar atlası kitabını okurken dikkatimi toplayıp odaklanmakta zorlanmıştım biraz.

köyde yaşayıp, hayvancılıkla uğraşan babasına 7/24 yardım eden binlerce çocuğun olduğu bir ülkede, sanki kendisi sil baştan çiftlik yaratmış gibi böyle bir haberin yapılması ve ortada adeta dahice bir mevzu var gibi desteklenmesi, nereden bakarsan bak aptallık!

bir de neymiş, sanal oyun oynayacağına böyle yapması ne büyük bir şeymiş! çocuk babasının çiftliğinde takılıyor farkındaysanız? neymiş, hem de harçlıklarıyla almış. yahu bu memlekette 7 adam zor bela bir hayvan için ortak oluyor kurban bayramında. siz neyin kafasını yaşıyorsunuz?

olsa olsa erkek evladı olmadığı için, işlerini kızıma devretmek isteyen bir babanın çapsız desteğidir. ben bu babada kar küreyici ebeveyn* tavrı gördüm açıkçası. ve öyle pek de övülecek bir yanı yok. ben de şimdi gidip çocuğumun kumbarasındaki 100 lirasına 5 bin ekleyip, “harçlıklarıyla eve kütüphane kurdu. çok bilinçli yavrum benim.” falan diyeyim. sonra bi başlık altında bizi de översiniz artık.

bu kulaklar bu sözü çok duydu! kahretsin, var öyle bi gerçeklik.* sebebini uzun uzun açıklayacak delillerim de var da, şimdi ne gerek var? ama sabah uyandığın zaman ki uyku mahmuru sesle ne derece yarışır bilemedim şimdi.

“kadın sürücü” gibi başlıklarda atıp tutmayı seven kitle ve yandaşlarını temsil eden tanım.

bir defa bunun kadını erkeği olmaz. karakteriniz ne ise, yaptığınız iş de ona göre şekillenir. burada herkes kadınları yavaş olmakla ya da fazla tedbirli olmakla kısmen eleştirmiş. ben bir kadın olarak, direksiyona geçince “içindeki trafik canavarını durdurur musun?” ya da “bu ne hız merakı yaa?” gibi sözler duyuyorum. e tabi bu demek değil ki dikkatsizim ya da kurallara uymuyorum. kısacası, bu işin kadını erkeği yok. kadın/erkek sürücü değil, iyi/kötü sürücü vardır.

artı kadın sürücü olmak demek, olmadık anlarda sizi taciz eden erkek sürücüler! * ile mücadele etmek demektir. yani illa kategorize edecekseniz, en uygunu bu!

bazen satırlarda fazlaca kendimizi bulduğumuz, bazen ise empat ruhlu biri olduğumuz için başa gelen durumdur.

ben oturup öyle ağlamadım hiç ama, kitabın sonunda gözlerimin dolduğu birkaç eser oldu.
ilk olarak (bkz: fareler ve insanlar), sonrasında ise kafka’nın (bkz: dava) kitabının sonunda gözlerim dolmuştu ilk okuduğumda. ama en çok, (bkz: tehlikeli oyunlar) kitabının birkaç satırcığından etkilenmiştim. tamam tamam itiraf ediyorum, ilk defa bir kitabı okurken baya baya gözümden akan yaşları durduramamıştım o an. o bölümü okuyunca hala burnumun direği sızlıyor ve bu çok fena…

benim anne ve baba tarafım birbirine tamamen zıt. anne tarafım adet anane ile işi olmayan, içmeyi ve rakı sofralarına müptela olan bir sülale. baba tarafım ise kendince muhafazakar bir kitle. ben fikir olarak iki tarafla da aynı noktada olmasam da, anne tarafıyla bağlarım daha yakın. dayım içmeyi sever ve bana dönüp dönüp “seninle beraber bir içemedik!” diye hayıflandığı zamanlar olmuştur. beraber içmedik ama oturup çok fena dertleşiriz. baba tarafı işine gelirse dinden imandan dem vurur, hep konuşur ama hepsi tırt maalesef. anne tarafım ona buna sayar geçer, biraz aykırıdırlar ama vicdanları hala uyanık insanlardır. sanırım her şeyden önemlisi bu. yoksa anne tarafı baba tarafı diye ayırmak saçmalık. hangi taraf daha insan? ona bakmak lazım. zira günümüzde insanlık ve vicdan, inançla aynı orantıda olmuyor.

nerede iç karartan kitap ve film varsa, onları seviyorum. o yüzden hiçbirinin içinde yer almak istemezdim. ama yazarı olmayı ne çok isterdim.

ilahi bir el gelip mi üzüyor bizi?
bizi yoran hayat ve içindeki insanlar. insanlar iğrenç, insanlar iki yüzlü ve çıkarcı. büyük resme bakacağım diye aforizma kasmaya gerek yok. insan insanın kurdudur. kırk yılda bir size iyi gelen biri çıkar karşınızda hayatta, onu kaçırmazsanız elinizden ne ala. hepsi bu.

mutsuzluk ve mutluluk

çok şey var… ama bu ara, yanımda sessizce oturup elimi tutsa, başımı omzuna koysam ve öylece sussak, sanki dünyanın en güzel şeyi olacak gibi geliyor.

hiçbir şeyi oldurmayan insandır. he gülüm heee demeyi şiar edinip, sonrasında ense yapanla fena yarışır.

gece gece aklıma reha muhtar’ı getiren başlık. deli misiniz yahu siz?

her sabah 7’de kalkan biri olarak bugün neredeyse saat 11’e kadar yatakta keyif yaptım. gerçi son bi saati ufaklıkla boğuşma ritüeline döndü ama olsundu. sonra kitap okudum, çocuklarla resim yaptım, yürüyüşe çıktım, arkadaşımla buluşup sohbet ettim, kendime raffaello alıp kendimden geçerek yedim veee az önce bir film izledim. ve tekrar spora başladım.

(bkz: özel hayatı ifşa etmek)

birisi kadının ayak bileği inceyse kendinden geçer, bir diğeri sırf bu yüzden kendine aşık olur. ben de gidip köşeme ağlayayım bari. sonuçta kendine bu sebepten aşık kadınlar varken, bir de benim halime bak :(

kaygı.

pandora’nın kutusu.

öncelikle dostoyevski ve sabahattin ali ile beraber oturup, uzuun uzun sohbet etmek isterdim. sonra kafka ve oğuz atay ile bir süre takılıp “hiç mi ümit yok yahu?” diye dertlenir, ardından george orwell ile “ne olacak bu insanlığın hali?” diye aforizmalar kasar, akşamüstü ise nilgün marmara’ya “tomorrow will be another day” dizeleriyle kendi lisanından bir hatırlatma yapıp, turgut uyar ve cemal süreya ile tatlı tatlı şiirler eşliğinde günü kapatırdım.*

kendim. evet, hayatta beni motive eden tek şey, yine kendim.