90'lar ve z kuşağı

sabah ezanına kadar sokakta güvenle oynayabildiğimiz zamanlar..
apartman sakinlerinin çocuk seslerinden rahatsız olmadığı aksine balkonlarda oyun oyanayan çocukları seyrettiği hasret dolduğum o güzel geçmiş.
onlarca aktivite,onlarca oyun...
mahalle aralarında gezen salıncakcı o güzel abiler...
meşe oynamalar, yakarcalar, söbelenmeler..
ah güzel gençliğimiz ah...

peki ya z kuşağı ?

sokakta büyümenin adabından mahrum, sosyal medyanın oluşturduğu karakter, reelden uzak bir yaşantı.. yapay bir dünya..

ah be güzel kardeşlerim, kötü bir dünya düzeninde orta doğunun göbeğinde üstelik türkiye gibi kötü yönetilen bir ülkeye denk gelmiş olmanız..

ne büyük bir şansızlık..

90'larda sosyal medya ve herkeste kişisel telefon olmadığından en büyük ekran eğlencesi televizyondu. tüm izleyişler aile ya da arkadaşlarla bir sosyallik içinde gerçekleşirdi. havalar güzelse zaten oyun alanları da bizi beklediğinden evde çok durmazdık. muhabbet ve goygoy ile sportif faaliyet içinde bolca oksijen alırdık. ekran karşısındaki hareketsizlikle dışarının devinimi hep bir denge içindeydi.

z kuşağı da genel olarak apartmanlarda ikamet ediyor. bizim zamanımıza göre boş arsalar hayli azaldığından bir mahalle kültürünün kolayca parçası olamıyorlar. ama ekran karşısında bir dünya ile iletişim halindeler. sorgulamayı daha cesur yapıyorlar. sanal dünyadan öğrendikleri onlara ayrı bir cesaret aşılıyor. daha iyi bir türkiye'de yaşamayı hak ediyorlar.

(bkz: analog vs dijital)

zaman ilerledikçe insanların beklentileri büyüdü ve mutluluk ancak eskiyi yaad edince yüzde oluşan bir tebessümünden ibaret oldu . ahhh nerde o eski günler...

z kuşağının bir kısmı doksanlara özlem duyuyor. haklılar da...