90'larda arkadaşlıktan çıkarmak

malum o zaman wp. falan olmadığından, bulunan klas çözüm. nedir bu çözüm? tabi ki, fotolarda kafayı kesmek, göz oymak.

yeeeerreeebbbim, sen büyüksün. zeka pışkırması bu olsa gerek.

konusmamak.

postanenin dağıttığı sarı renkli telefon rehberinden, arkadaşın babasının üstüne kayıtlı numaranın üstünü tükenmez kalemle karalamak.

o dönem bu işler çok meşakkatliydi. emek istiyordu. hiç unutmam, bir gün bana küsen bir arkadaşımın yanına sokulmayı denediğimde hiçbir şey söylemeden sokağın yukarısına doğru tüm gücüyle koşarak bozulan ilişkimizin mesafesini korumak istemişti. üzgün bir şekilde olduğum yerde kalıp hızla uzaklaşmasını izlerken mahallenin köpeklerini "tututu, kıskıskıs" diye galeyana getirip peşinden koşturarak kendisine saldırtabilirdim, yapmadım. onu her şeye rağmen arkadaşlıktan çıkarmadım.

sizi bilmem de biz bir temiz dövüyorduk.

malum cep telefonunun yaygın olmadığı, sadece ev telefonunun olduğu zamanlardı. ortaokul bitmiş, ben karşıda yatılı olarak liseye başlamışım, arkadaşım da istanbul'un bambaşka bir semtine taşınmış. o sıralar yurttaki ortama alışmaya çalışırken, arkadaşımı bi' arayayım dedim. "bundan sonra görüşme imkanımız olmaz, beni bi' daha arama." demişti. hiç unutmam, hayatımda yediğim ilk engel odur.*

al mektuplarını, ver mektuplarımı şeklinde bir söz geçebilir.

onbeş onaltı yaşlarindayim. mahalle maçı yapıyoruz. maç başladı, bizim oyunculardan biri diğerine bakmadan ortaya,"versin, pas versin" diye bağırıyor. bir iki derken yanımdaki arkadaşa sordum " kardeş bunlar ne yapiyor ya? versin, atsın, kaçsın falan" kardeş o ikisi küsler, birbirleriyle konuşmuyorlar dedi.
meğersem bu ikisi birbirlerini arkadaşlıktan çıkartmışlar ama tam da cikartmamislar sanki.
olm 90'lar bambaşkaydı be. özlüyorum o günleri.

elimizle küs işareti yapıyorduk, boz diyorduk.
bozarsa ne ölüsü ne dirisi şeklinde bir küsüş.

fotoğrafı oymanın mazisi epeyce eski. doksanlı yıllara kadar sürmüştü.

parmaklarla yapılan küs işareti yapıp muhatabın hareketi bozmasını beklemekti. sabah küsüp akşam barışıyorduk lan.