acıktık diye cama vuran serçeler

her sabah, sığındıkları şu kocaman yaseminin olduğu pencere önüne ekmek kırıntıları bırakırım onları yerler küçümenler. jan hanım ve jiro bey mama kaplarının dibini sıyırmazlarsa arta kalanları da onlar gagalıyorlar çeşni oluyor garibanlara.

geçen sabah unutmuşum bir şeyler ufalamayı. ufalamadığımı da unutmuşum üstelik. itler de kalaylamışlar mama kaplarını, kırıntı mırıntı bırakmamışlar.
baktım bir tıkırtılar geliyor, bir değil birkaç ağızdan. neredeyse tempolu, sabırsızca ve hatta biraz öfkeli. aralarından öncü bir grup yollamışlar. vurmalı takımı hep bir ağızdan camı gagalıyor, yaylılar arkadan eşlik ediyor, vokaller çığır çığır.

"acıktık" diye bir şarkı tutturmuşlar, sözleri şöyle:

"iştahımız var diyelim
hep taş toprak mı yiyelim.
soframda her zaman hava,
demir, kömür ve de kaya!"
*

benim de her gün beslediğim kumrularım var. öğlene doğru gelirler balkon camıma orada beklerler yiyecek koymamı. 2 çift kumru, varsa artan pilavdan koyarım. yoksa onlar için kuruttuğum ekmeklerden bi dilim robottan çekip koyarım. az önce yine gelmişler. bugün menülerinde yıldız şehriyeli pilav var. afiyet olsun bebişlerim..

annemin de beslediği bir alakarga vardı. annem her sabah cam önüne suda ıslatılmış ekmek, bulgur, bazen yemekten artan küçük et parçaları falan koyardı. sonra annemi oturduğu evden çıkartıp bana yakın bir eve taşıdım. kuş uçuşu beş kilometreden fazla. kuş oraya da geldi. ilk başta hangi pencereye gelmesi gerektiğini bilmediği için bir ağaç dalının üstünde beklerdi. sonra alıştı. hatta balkona da yerleşti bir süre. annem ölünce de gitti.