adabı vardır rakı içmenin

arkadaşlar, ola ki birileri rakıyı malzeme kılıp işgüzarlık yapıyor, kafa ütülüyorsa; bunda rakının ne suçu var. siz doğru bildiğiniz usulle ve doğru bulduğunuz dostlarınızla için. rakı gevezeleriyle de ilgilenmeyin bile.. bu kadar basit.

içenin adabı yoksa rakının hiç olmaz.

ulan dünyanın en leş içkisi.
o kadar rezil bir tadı var ki...
şöyle düşünün. tadına tahammül edebilmek için yanında milyon tane meze gerekiyor.
bunu içen midesiz kesin sek içilmesi gereken viskiye kola veya enerji katıyordur.

yoktur. evet.

içtikten sonra kıçın başın dağıldığı şeyin içme adabı mı olurmuş. (bkz: alkolün adabı içmemek)

ömer bey ve rakı içme adabı

öyle eline bardağı alıp "hadi içelim" dersen rakı sana küser. çünkü o bir içkiden fazlasıdır, bir ritüeldir. masada önce suyu konur, sonra rakının rengi açılır; tıpkı sohbetin koyulaşması gibi. rakı bardağıyla kadeh kaldırırken "şerefe" dersin, ama asıl maksat muhabbettir, paylaşmaktır. mezeler birer yan karakterdir, rakı ise hikâyenin baş kahramanı. çatalı, hırsla batırmak yoktur; peynir bile usul usul alınır.

en önemli kural ise susmayı da bilmektir. çünkü rakı masası, herkesin konuştuğu değil, bazen derin derin sustuğu yerdir. boş yere bağırıp çağıran, bir duble sonra kendini yalnız bulur. rakı adabı, biraz hayat adabıdır aslında; ağırdan almak, tadını çıkarmak ve dostlarla yudumlamak.