aile büyüklerinden kimsenin kalmaması

mastor ukdesi.

çok acı verici bir şey. kimsenin başına erkenden gelmesin lütfen. büyüğünün olması hala destek alabileceğin birinin var olduğunu bilmek insana güvende hissettiriyor.

geçtiğimiz nisan ayında bir aile büyüğümüzü kaybettik ve o kişi yakınlarının hayatta kalan son aile büyükleriydi. cenazesindeki yıkımı hala unutamıyorum. torunlarının "artık kimse kalmadı" sözleri aklımdan çıkmıyor.

fatiha okuyup yollamadan önce liste hazırlar olduk be kardeşim. aile büyükleri dünyevi hayattan gittikçe, kalanların hayatında kapılar kapanır.

şimdi ben ordu caddesinde oturmuş içiyorum, rahmetli babannem sağ olsaydı toros caddesine buradan yürüyüp kapısını çalmam ve açması 15 dakikaydı. lakin yerinde yeller esiyor artık bu eylemin.

aile büyükleri toparlayıcıdır bizim gibi aileler için. onların olması bir şenlik yaratır. bayramda seyranda oraya akın eder herkes, birlikte olunur. olmadıklarında herkes ister istemez kopuyor, bir boşlukta buluyor kendini.

şenlik dağıldı, acı bir yel kaldı bahçede yalnız.

yavaş yavaş sen aile büyüğü olursun. dert dinleyen problem çözen insan haline gelirsin. ama ararsın bazenleri bir büyüğü. bir büyükten başka bir büyüğün de kalmaz masada.

başlığı açtığım esnada dedemi kaybettiğimi bilemezdim. dedem yaşayan son iki baby boomer kuşağımızdandı. şimdi bir son kale olarak büyükbabam kaldı.

eskiden bayramda ya da başka zamanlarda gideceğimiz yeri bilirdik. yine biliyorduk ki gittiğimizde dedem orada olacak ve bizi karşılayacak sonra yolculayacak... biz de yine ona gideceğiz, döngü böyle devam edecek.

hiçbir şey sonsuza kadar devam etmiyormuş. biliyor musunuz, oraya sırf dedem için giderdik. başka da bir numarası yoktu. babam eve dönüşümüzde "orası da bitti artık" deyince kafama dank etti dedemin artık olmadığı.