aile ile aynı evde yaşamak

bazı anlarda ödül bazı anlarda ceza gibi gelen olaydır.
aile ile aynı evde yaşamak aslında güzeldir, ama artıları da var eksileri de. bu olayın sağlıklı bir şekilde sürüp gidebilmesi için tarafların birbirine saygı duyabilmesi gerekir. genellikle öğrenciler farklı bir şehir, farklı insanlar ve özgürlük düşünceleriyle üniversite için farklı bir şehire gitmeye heves ederler. ama gariptir ki aile evini özleyen de aile evinden gitmek isteyen de yine aynı insanlardır. çünkü aile evinde gördükleri baskıya artık tahammül edemez hale gelirler ve kendi ayaklarının üstünde durma olayı öyle anlar için çok cezbedici gelir. ama daha sonra sorumlulukları tek başına üstlenmeye başladıklarında bundan pişmanlık duyabilirler, tabii bu durum tam tersi de olabilir. yani bu, kaybetmeden değerini anlayamadığımız bir durum.

küçükken her şey daha kolay öyle ya da böyle yaşayıp gidiliyor. ama insan belirli bir yaşa geldikten sonra hayatını artık kendi yönetmek istiyor, kendi fikirleri ve kendi sınırları olsun istiyor. -belirli yaştan kastım 24-25 ve üzeri-. bu noktada ailelerin yaptığı en büyük hata çocuklarının büyüdüklerini kabullenememek ve onların söylediklerine, düşündüklerine ve yaptıklarına saygı duymamak. artık yetişkin olmuş birini yönetmeye çalışamazsınız sevgili aileler, böyle yapmaktan kaçınınız.
zaten bu sorunların hiçbiri yaşanmıyorsa o evde ailenle birlikte yaşamak baldan tatlıdır. kalabalık bir ailede olmanın tadı, (kalabalık bir ailede büyümediğim için hiçbir zaman bilemeyeceğim) tüm ailenin pazar kahvaltısında bir araya gelmesi, akşam yemeğinden sonra çay eşliğinde edilen muhabbetler.. baktığın zaman güzeldir, ama yukarda bahsettiğim konular ön planda olmazsa.

edit: bu başlık bir yazarımızın ukdesiydi ama adını unuttum sonra da aradım bulamadım, lütfen kusuruma bakmasın.. *

ah ah çeken bilir sadece bu çileyi ruh hastası olursunuz ruh hastası. tek yapmanız gereken kulaklığınızı takıp odanızdan çıkmamak.

üni zamanı bir nebze katlanılabilir bi durum

farklı odalarda oturmadığınız sürece aile bağlarınız her zaman güçlüdür.

yalnız yaşamaya alışan insanlar için biraz özlem duyulan durum olabilir. fakat aile evinden hiç çıkmadıysanız, çıkmak için fırsat kollarsınız. bazen uzak kalmak, iyi gelse de artı yönleri fazla olan durumdur. özellikle üniversite öğrencisiyseniz daha çok anlayacaksınızdır demek istediğimi.

aynı şehirde yaşamaya bile tahammül edemeyen biri olarak,düşüncesi dahi beynimi yakmaya yetiyor.başaranlara madalya takılması gereken durum.

benim için bir ödüldür aile evi. ailemdeki herhangi bir bireyle sıkıntım yok, bilakis hepsini seviyorum ve onlar da beni seviyorlar.

hem kolaylıktır, hem de psikolojiyi bozar.

(bkz: iki ucu boklu değnek)

psikolojik sorun yaratır.

aşağı yukarı böyle.

ben de yasiyorum severim ailemi.

30'una dayanan kadın erkek fark etmeksizin her insan için sinir katsayısını 1,5 kat artıran durum.

bedenen sağlıklı psikolojik ve ruhen hasta olduğun aynı zamanda iyileşmeninde pek kolay olmadığını söyleyebilirim.

cehennet.

çorabını yanlış yere bıraksan, eve bir dakika geç gelsen veya odana kapanıp iki dakika huzur arasan, olay hemen "arka sokaklar" seviyesine taşınır. deliller toplanır, sorgu başlar: "bir şey mi saklıyorsun?", "kiminle konuşuyordun?", "neden gülüyorsun?".

rahatlık sağlamasına rağmen aynı zamanda psikolojiyi de bozabilen ve aileye uyum sağlama zorunluluğundan dolayı özgürlüğünüzün daha kısıtlı olduğu durum.

(bkz: iki ucu boklu değnek)

pskolojiyi bozar ama konforludur hele ki uzun bir süre aile evinden uzaklardaysanız ilk 6 ay çok tatlı gelecektir sonrasında bir takım uyuşmazlıklar kavgalar vs vs. aile ile yaşamak için biraz gamsızlık şart. her şeye kulak asmayacaksın baktın canını sıkıyorlar odana ya da dışarıya atacaksın kendini.. son 2 senedir aileyle kalıyorum.. yaş 30

artıları ve eksileriyle birlikte değerlendirilmesi elzem hadisedir. ayrı yaşamak günün sonunda çoğunlukla kazanır.