ailenin ne kadar inkar etse de evlat ayrımı yapması

çocukların ne kadar inkar etse de ebeveyn ayrımı yapması ile ölesiye kapışır.

bunun üzüp üzmemeyle de alakası pek yok. zira bizimkiler açısından öyle. bizde durum pozitif cinsiyet ayrımı. sen erkeksin bir şekilde hayatta kalırsına geliyor muhabbet. şu ana kadar da öyle oldu hep bir şekilde hayatta kaldım * ama maddi manevi hiçbir öncelik bana verilmedi. bünye belli bir yerden sonra alıştı. ama bazen de insan olum ben p.ç miyim demekten alamıyor kendini.

ilk çocuk her şeyin ilk defa deneyimlendiği çocuktur bu nedenle bütün hatalar burada yapılır, ortanca çocuk biraz daha az umursanan olur çünkü ebeveyn deneyim kazandığını düşünür ve üstüne düşmez, son çocukta ilk iki çocuğun ailesindeki yanlışlara ses çıkarması ve ceremesini çekmesi sonucunda daha rahat büyür.
aynı zamanda cinsiyet faktörü de önemlidir. anneler yanlış eş seçimi sebebi ile kocalarının kendilerine vermedikleri sevgi, saygı ve merhameti erkek çocuklarından beklediği için daha fazla sevgi duyar fakat kız çocukları ancak istenildiği gibi olursa sevgi ve saygı görür. bunlar her zaman böyledir diyemem çünkü yazdığım her şey kendi gözlemlerimi içerir. özneldir, bilimsel zerre yanı yoktur.

doğal seçilime karşı koymak kimin haddine. salak ve yaramaz çocuktansa uslu akıllı çocuğa daha çok değer verirler doğal olarak.

bu hep olur çalışkan aile çocuğu her zaman daha çok sevilir ve sen çalışkan olsaydın sana da yapılırdı denir.

sırf çocuklarım acaba annem kardeşimi daha mı çok seviyor gibi düşünceler içine girmesinler diye tek çocuk yaptım.

5-6 sokak ötede oturmasına rağmen bayramlarda bile gelmeyen hatta aramayan gün geliyor en iyi evlat oluyor.seni dışlıyorlar.sen peşinden koşuyorsun,arıyorsun,soruyorsun,hastalıkta destek oluyorsun,yalnız bırakmıyorsun ama sen kötü evlat oluyorsun.2. plana atılıyorsun. senin değerin bir anda siliniyor.

her ailede var maalesef. herkesin imtihanı desek yeridir.allah sabır versin,başka kapılar açsın.

çok maalesef bir konu gerçekten.

çocukluğumu alıp sarıp sarmalamak istiyorum mesela sevilmediğini hissettiği o anlar şöyle bir geldikçe, uğradıkça.. bugüne yansımalarını yakaladıkça…

ki hala söylediğimde kabul etmiyor özellikle annem yani. hafızamda mıh gibi çakılmış bir anısı kanıtı delili de duruyorken hani yeten aklımla.. az çok tolere edip kabul edebildiğim..

neymiş yarın bir gün benim de olunca anlarmışım ayrı gayrı oluyormuymuş.. yav he he diye geçiştiriyorum.

mesela bir yerde oturuyorum yemek yiycem, içeriye bir aile giriyor. görüyorum baba kişisi kız çocuğuna sormuyor hatta kız çocuğunun istediği masaya değil oğluna sorarak nereye oturmak istersin diye oraya geçip oturuyorlar falan.

hatta bir gün sıra bekliyorum küçük çocuk baba kucağında büyük olan elinde bir oyuncakla oynuyor sıra beklerken, küçük çocuk oyuncağı istedi diye, oynayan çocuğun elinden çekip almıştı baba.. kaldı çocuk öyle ne yapacağını bilmez halde elindeki boşlukla..

çok üzülüyorum çok. kendi çocukluğuma ayrı şahit olduklarıma ayrı. kalbim dayanmıyor bazen.

aleyhimde olmak üzere dibine kadar yaşadığım durum.

detaylara insem ürkersiniz; o bakımdan entry'yi burada sonlandırdım.