ailenin ne kadar inkar etse de evlat ayrımı yapması

bir kere kardeşimle aramda 13 yaş var ve genelde pozitif ayrımcılık yapılmasını, küçükken hoş görmediğim şeyleri ben söylüyorum annemlere ama bu sefer de bakıyorum ki her istediği yapılan, zorluk nedir bilmeyen, şımarık bir z kuşağı geliyor. haybeye büyüyen bir kardeşim var. ailemin enerjisi de beni büyüttükleri yaşla aynı değil tabii ki ama saldım çayıra oldu kardeşim konusunda da. üzülüyorum kardeşime, benim düzgün biri olmam için çabaladıkları kadar ona çabalamıyorlar.

tartışılır.

ama size komik bi' detay vereyim bununla ilgili
babamın senelerdir instagramının olduğunu daha yeni öğrendim, önüme çıktı tanıyor olabileceğiniz kişilerde

hesaba baktım tüm aile bireyleri + tüm akrabalarla takipleşiyor
ben yokum şaskdsd

komik bence.

sorsak hayır derler beş parmağın beşi de bir muhabbeti yaparlar ama bir değil yani boylari aynı parmaklarınizin sanki de evlatla kiyasliyosunuz sinir bozucu bir durum

sugötürmez bir gerçekliktir.kabullenip takmazsınız.
(bkz: ilk göz ağrısı olmanın işe yaramaması)

evlat ayrımı yapan ebeveynler var mıdır? bence vardır. olmasa bu kadar şikayet edileceğini düşünmüyorum. bazı durumlarda ebeveynler yanlış anlaşılabiliyor. ablam ve benim olduğum durum gibi. ablam yıllarca ailemizin beni kayırdığını sanmış. annem ve babam ne kadar inkar etseler bile en sonunda bazı şeyleri kabul etmişlerdi.

burada elbet vardır birden fazla evladı olan yazarlar. belki yazacaklarımı anlayabililer. ablamın baskılarına dayanamayan annem yıllar sonra itiraf etmişti. annem, benim ablama göre daha fazla yönlendirilmeye ihtiyacım olduğunu, daha fazla ilgilenilen bir evlat olmazsam kaybolup gideceğimi söylemişti. ablam su akar yolunu bulur misali daha az ilgilenilen bir evlat olmuş. doğru bir tercih izlemiş ebeveynlerimiz.

ee tabii bu bize söylenince clark salak bir çocuktu o yüzden yönlendirilmeye ihtiyacı vardı goygoyu döndü. her türlü olan bana oldu.

evlat ayrımı değil de cinsiyet ayrımı net ve inkar edilemez. ben kendimden biliyorum, annem bana tapar... babamın çükünde değilim çünkü onun da kızı var...
o değil de iyi ki oğlum yok, sevmeyeceğim serseriyi ne yapayım.
şu anekdotu tekrar yazayım;
şantiye şefimizin 3. çocuğu oldu, telefonda biriyle konuşuyor...
-cinsiyet?
-abi buda erkek oldu, ev hayvanat bahçesine döndü alümünyum...

türün devamlılığını sağlaması kapsamında bir doğal seçilim enstantenesidir. soyun devamlılığını sağlamak adına sosyo kültürel olarak gelişmiş bu davranış, farklı bireyleri canından bezdirmektedir. bireylerin farklılıklarını baskılayarak yaşamasına da sebep olan bu kötü şey, insanı insan yapan yeteneklerin baş düşmanıdır.

yapacaklar tabii benim gibi bi minnoş yapmışlar beni sevmeyip kimi sevecek. valla burunlarından gelir .*

her işte olduğu gibi çocuk yetiştirmede de tecrübe edinilebilyor. ilk çocukları yetiştirirken yapılan hatalar sonrakilerde yapılmayabiliyor. bir de en büyük ile en küçük çocuk arasında zaman zaman nesil farkı olabiliyor. bu yüzden sonradan doğan çocuklar daha sevilen, nazı çekilen ve gözde evlat olabiliyor. büyükler ezilirken, küçükler sefalarını sürüyor. bu da çocuk kayırma gibi görünse de, aslında olağan şartlar aileyi bu tür bir uygulamaya itiyor, yoksa anne babanın gözünde asla evlat ayırt edilmez diye düşünüyorum.

aileler her koşulda evlat ayrımı yapar. yapılmalıdır da zaten. bunu ısrarla kabul etmemek inkar etmek de saçmalıktır. deneyim yetersizliğinden ilk çocuğu maddi yetersizlikten ikinci çocuğu tekne kazıntısı diyerek yaptığınız üçüncü dördüncü çocuklarınız elbette olacak. önemli olan evlat ayrımında birini yüceltirken diğerinin içinden geçmemeniz. her çocuğun farklı olduğunu fark edip ona göre onlardaki olumlu değerleri yüceltmenizdir.

her ne kadar çocuklarını kandırmak için "seni ve kardeşini eşit seviyorum" diye yalan söyleseler de davranışlarından dolayı belli olan durum.

bu konuda asla haklarını yiyemem en baştan beri söylediler "sen kız kısmısısın" diye. çeyrek porsiyon evladım ben.

bizimkiler inkar bile etmiyor.

(bkz: bütün anne babalar hata yapar)

sır olmayan şey.

sevgide ayrım yapmıyorlar, ondan emin olabilirsiniz. normal insanlarsa eğer, evlatlarına onu hissettirmiyorlar ama şöyle bir durum var; hangi evlat aileyi üzmüyor ya da daha az üzüyorsa onun yeri ayrı oluyor tabii ki. neticede ana baba da insandır. her insan gibi, kendilerine daha çok kıymet veren kişiye karşı gönülleri başka türlü bir sıcak oluyor.

hangimiz bazı insanları eşit seviye de sevebiliyoruz ki, buradaki ana etken onların gönlünü razı etmekten geçiyor.

sorunlu bir çocukla sorumluluk sahibi bir çocuk takdir edersiniz ki aynı değildir bu da aile ilişkisinde tezahür edecek bir meseledir.

mesela ben çok yaramaz, sorunlu biriydim evvelde. abim olacak çakkal da bana göre çok başarılı ve zeki biriydi.

o zamanlar revaçta o vardı ama, o yolunu alıp gidince meydan bana kaldı. böyle olunca da o yaramaz çocuk tüm sorumluluğu omuzlayıp üstüne aldı ve ana babasını son nefese kadar elleri kolları oldu. helalliklerini de alabildik yaradana şükür.

yani durum bu derler ya hani, biçtiğini beğenmediysen ektiğine bakacaksın.

bizim yediğimiz dayakları son kardeş mümkün değil yesin, koca devlet baba bile bu ayrımı yapıyor en küçük birime ister istemez yansır bu.

normal, insani 1 eylem bence

büyütülmeye gerek olmayan durum. "canları sağ olsuğ" deyip geçmesini bil.

ayrım yapan aile elbette vardır ama ananız babanız da insan. ninja kaplumbağlardaki splinter ustanin her tospiğe karakterinin zayıf yönünü güçlendirebilmesi için verdiği silahlar gibi ananız babanız da çoğu kez size diğerinden farklı davranacaktır. bunu eşitsizlikle karıştırmayın. devletin yaptığı gibi her çocuktan aynı performansin istendiği bir şekilde yetiştirseler sizi, bu daha büyük bir sorun olurdu.

kız erkek ayrımı deniliyor mesela. sizi erkek gibi yetiştirseler isyan edersiniz. erkeği de kız gibi yetiştirseler yine isyan edersiniz.

ayrıca ana babanız da insan. onun sevmediği şeyi yapıp koşulsuz sevgiyi sadece çocuklukta görürsünüz. karakterler oturduktan sonra artık çıkar çatışması devreye girer. bu sizi sevmedikleri anlamına da gelmez. eğer isyan ediyorsanız bu henüz kişiliğinizi oturtturamamışsınız anlamına gelebilir. ergenliği bırakıp büyüyün biraz.