alışmanın olumsuz yönü

insan kendini nasıl bildiyse ona alışır, alışmıştır. kendimizi kötü ve yanlış bildiysek buna da alışıyoruz ve alışkanlıkları kırmak kolay değil. fakat şöyle de bir şey var: bilinç düzeyimizde kötü, yanlış ve zararlı olduğunu bildiğimiz halde evvelden beridir süregelen alışkanlıklarımıza devam etmeyi bir yandan şiddetle sürdürüyorsak eğer, orada kesinlikle bilinç düzeyimizle algılayamayacağımız bir fayda gördüğümüzden kaynaklanabilir bu.

çünkü tek bildiğimiz budur, en iyi bildiğimiz budur. bu stratejiyi ilk ortaya çıkarttığımız anda* işe yaramıştır ve şu anda da hâlâ yaramaya devam ediyordur ya da biz artık bu stratejinin bir müdavimi olmuşuzdur*

insanın aydınlanması, ufkunun genişlemesi, zihninin açılması ve gözünün açılarak olgunlaşması hiç de kolay değildir. sonuna kadar tükettiğimiz bu stratejinin artık bir gün bizi de sonuna kadar tükettiğini bilfiil idrak edince işte o zaman eskiye dair olan tüm öğrendiklerimizi unutmayacağız, unutmayacağız* ama o öğrendiklerimizi ruha teslim edip farklı yollara ayak izlerimizi bırakmaya başlayacağız. bu eski gidilen yolun kaybolarak uçup gitmesi değil bizim yön değiştirmemiz ile gerçekleşecek.

artık hiçbir şeye şaşırmayacak olmaktır.

vazgeçememek.

duygularini kaybetmek, hissizlesmek

değişimden korkmak
değişmeye üşenmek
çok düşünmek
çok düşünmemek gibi değişik karmaşıklıklar olacaktır.

ve sinirli yada yasaklı cümle hep gelecektir.

" yooo iyi böyle "

şu hayatta bir şeylerin vadesi dolmuş olabilir. daha güzel fırsatlar ve durumlarla karşılaşılmış olabilir. artık mevcut durum sana yaramıyor olabilir.
ölümlü dünya yani neticede ve bunlar da olabilir
işte bir şeye alışınca insan değişen koşulları reddedebiliyor. kendisine daha yararlı olacak çok fazla yoldan uzak durmaya çalışabiliyor. yabancı olduğu her şey ona istemediği yeni haller gibi gelebiliyor.
alıştığımız her şeye de başta yabancıydık.
alışmak öyle tuhaf bir şey ki aksi durumlar kaygıya sürüklüyor insanı-ki bazen ortada fol yok yumurta yok.
kimi zaman bir şeye alıştığımda sonsuza kadar o iyi-kötü şeye hapsolacakmışım gibi geliyor. iyisiyle kötüsüyle benim artik bu, nasıl değişsin ki? alıştım çünkü.

şimdi bir şey anlatmayı deneyeceğim ama karışacak muhtemelen ama deneyeceğim yoksa içimde kalır.
bugün beni kaygilandiran bir durumu düşünürken aslinda kaygilanacak bir şey olmadığına dair kendimi ikna etmeye çalışıyordum. kafamdaki durumun şöyle olduğunu farkettim:2 kolumla hayatımı sürdürürken alıştığım bir şeyin değişmesi gerektiğini hissediyorum ve diyorum ki hayır benim 3 kolum var ve bu değişimle benim kolumu kesip 2'ye ikna edeceksiniz beni. ama gerçekte 2 kolum var ve 3.sü benim kurmacam. işte kendime '2 kolun var eppur sakinleş yani bir şeyler değişebilir dur bakalim daha neler neler olacak' dedim.

önceki alışkanlıklarınızın yerini mevcut alıştığınız alışkanlıklarınıza bırakmanız, ve önceki alışkanlıklarınıza tekrar dönmek icap ederse, o alışkanlıklara tekrar sıfırdan adapte olmak zorunda olmanız.

insanlık işte. adapte olamadığı bir şey yok, taa ki eski adaptasyonlarına 23:34 uçağıyla uçana kadar...