aniden gelen ruhsal çöküntü

şu an yaşadığım durumdur. hiçbir şey ortada yokken sanki her şeyimi kaybetmişim gibi hissediyorum. ölsem de kalsam da aynı olacakmış gibi. bomboş oldum birden.

geldi ve gitmek bilmiyor.

aniden gelse keşke... hep üzerimde.

aniden gitmez.

ertelenmiş ve bastırılmış sorunların aniden bilinç altından yüzeye çıkmasıyla gerçekleşir. uzun sürmesi halinde kronikleşir.

manikatak.

çoğunluğu aileden kaynaklı sorunsaldır.

durup duruken geliyor. sinir bozucu. hiç bir şey yokken aniden morelim bozuluyor. sonra toparla toparlayabilirsen.

nerden ve neden geldiğini bilemediğimiz, aniden gelen bu ruhsal çöküntü şu pandemi sürecinde hepimize bir kaç kere vurmuştur. ruhsal çöküntünün yanında belli belirsiz gelen bir de duygusal boşluk vardır sizi ağlama krizlerine sokabilir aman dikkat.

başarısızlık bir sebeptir

annem olsa "gelmeden bi haber verseydi keşke evde de ikram edecek bir şey yok koş bakkaldan bir şeyler al gel" derdi. hoş gelmiş dediğim başlıktır.

bana bi kez geldi 5 yıldır gitmiyor.

bir geldi pir geldi. misafirlik bi yere kadar. git diyorum anlamıyorda. yıkılmadım ayaktayım ama haaaa.

aniden geldiğini zannettiğimiz bu çöküntü, döşe öküz oturması veya ağlama krizi aslında tahmin edilebileceği üzere biriken duyguların tosarmasıdır.

duygularımız içimizde birikirken yaşanan bazı güzel olaylar, hayatımıza giren bir insan veya aldığınız bir elbise onları gölgeler ve birikimin farkında olunmaz. mutluyum, keyifliyim, iyiyim sanılabilir. ama aslında bu esnada çözümlenmemiş sorunlar dağ olmaktadır. bir sabah ansızın burnun direği sızlar, boğazın düğümlenir ve şiş gözlere merhaba denilir.

bir yolculuğa çıkmak gerekir işte o zaman. kendi içimize doğru. uzun hesaplaşmaların yaşanacağı, üstü tozdan görünmeyen defterlerin açılacağı bir yolculuk. beni hep korkutan bir yolculuk. ve şu ara çıkmaya hiç cesaretimin olmadığı bir yolculuk.

bence aniden gelmiyor ama insan aniden fark ediyor. damlaya damlaya göl olur misali sistematik olarak maruz kaldığımız stres, umutsuzluk, çözülemeyen sorular birikerek bir anda çökkünlük oluşmasına neden oluyor.
benim de şu an içinde bulunduğum bu çökkünlük veya tükenmişlik hali aslında en başında sağlıklı bir başa çıkma yöntemi uygulanarak önlenebilir. önlenemediği zaman da bu çökkünlük hali ile o süreci en az zarar ile atlatabilmek gerekiyor. yani ani kararlar alınmamalı, onarılamayacak köprüler yıkılmamalı.

dün akşam beşiktaş sokaklarında bağırarak şarkı söylememe sebep olmuş şey. iyi denk geldi başlık. haha. yalnız o kalabalık neydi öyle. ne maske ne bi şey. o tipler eminim buralarda duyar kasıyor. haha.

zemberek gibi çöker hem de. surat düşer, can sıkılır, böğüre öküz oturur, bir telaşe kaplar içinizi ama siz hareket etmez, edemezsiniz.

o çöküntü, sıçar bırakır ağzınıza. mahveder gününüzü.

negatif biriyseniz hele, içinden çıkılmaz bir hâl alır. mutlu olduğunuz, güldüğünüz bir anda yakanıza yapışır ve sanki gülmek size haram gibi yüzünüzü düşürmenize sebebiyet verir.

1 gecede 10 sene yaslandirir ama iyi tarafi bitiyor olmasi.

"beni en güzel günümde
sebepsiz bir keder alır.
bütün ömrümün beynimde
acı bir tortusu kalır."

bana göre bu durumu en iyi anlatan şey sabahattin ali'nin yukarıdaki dörtlüğüdür.

aslında mutlu olmam gereken zamanda bir anda beni saran ve kolay kolay geçmeyen şey. sanki bir anda bütün hayat damarlarım tıkanıyor. her şey anlamsız ve gereksiz gelmeye başlıyor. neden yaşıyorum ki? neden burdayım? gibi sorular durmadan aklımdan geçmeye başlıyor. üzerime, tabiriyle, öküz oturmuş gibi hissediyorum ve garip bir şekilde bu duygu durumundan çıktıktan sonra hafiflemiş gibi hissediyorum. fakat asıl sıkıntı bu durumdan çıkabilmek. çoğunlukla benim çabamla gitmediği için bu duygu durumunun geçmesini beklerim. bazen hızlıca geçer bazen de saatler alabilir. lakin tecrübe ettiğim kadarıyla geçmesini hızlandıran tek şey biraz ağlamak ve ardından uyumak.