anlatmanın gücü

anlatamamanın güçsüzlüğünden kaynaklıdır.

buna inanlar psikoloji bilimini oluşturmuşlar.

görülmek, duyulmak, anlaşılmak ihtiyacımız karşılandıkça gücüne güç katar.

"beni hiç kimse anlamıyor" inancına sahip olan insan, hep birileri tarafından anlaşılmayı bekliyor.. ama ne zaman ki "anlaşılmayı beklemek" yerine "anlatmayı" tercih ettiğinde büyük bir farkındalık yaşıyor. insanın acısını diğer insan alıyor, bazen bazı şeyleri sadece kelimelere dökmek bile inanılmaz bir rahatlama sağlıyor. zihinde soyut olan şeyleri somut hale getirmek, onlardan kurtulmayı kolaylaştırıyor. mesela, duygular yazıldığında duyguların serbest bırakılması sağlanıyor. korkulan şey, anlatıldığında veya kağıda yazıldığında veya çizildiğinde, artık o korku serbest bırakılmış oluyor, eskisi gibi rahatsızlık vermiyor.

beyhan budak'ın yazmış olduğu bir makalenin konusudur.

makaleyi kısaca özetlemek gerekirse;
bütün insanların anlatacak bir hikâyesinin oluşu ve anlatmanın karşısındaki insanda en ufak dahi olsa bir iz bırakma, anlatımın karşıdakini etkileme/ değiştirme gücünün olması olarak özetlenebilir.


makaleden küçük bir kesit



makale

doğru buraya yazınca da insan bir rahatlıyor ama her şey de anlatılmıyor be insan o içinde çığ gibi büyüyen şeye tutunup kalıyor çoğu zaman