annemin parası yok beni hastaneye götürmeyin

antalya'da çıkan yangında tanıdık bu güzel yavruyu. babası hapiste, anne ise dilenerek evin geçimini sağlıyormuş...
dilenmek kelimesi bile ne kadar kötü geliyor kulağa. sosyal devlet anlayışı ve devletin ''baba'' olarak anıldığı günler çok eskide kaldı artık..
3 kardeş tek kaldıkları anda çıkan yangında kurtarıldılar. fakat efe'nin ambulansta söylediği söz yürekleri burktu..
buradan

el kadar çocukların böyle korkular yaşadığı ülkenin ben taaa.... elbette sorumluların da..

bu çocuk soma maden faciasında "üzerim pis sedyeye yatarsam sedye kirlenir" diyen emekçi kardeşimizin çocukluğu, küçüklüğü.
ben böyle düzenin ta ...

küçücük masum çocuklara bile böylesine korku yaşatıldığı yozlaşmış bir sistem ve ülke... ah ah, nerede devletin gerçekten devlet baba olduğu o eski sosyal devlet anlayışı? :(

bir ülkenin çocukları bu kaygıları yaşıyorsa sorumlusu komple bütün ülkedir.

bir tarafta jiple yeşil kart çıkarmaya gidenler diğer tarafta yoksulluktan dilenenler. ben böyle dünyanın.

insanın canı sürekli sıkılıyor ama keşke çıksa yani

bu ülkeden o kadar soğudum ki artık böyle cümleler duyunca bile üzülmüyorum.

bu çocuğa sarılmak isterdim. öyle üzüldüm ki. hayatın, toplumun acımasızlığını onların çekiyor olması çok yaralayıcı. travmalar, acılar, yokluk, manevi eksiklik… keşke çocuklar bunları hiç yaşamasa.

dün bu videoyu gördüm. tutamadım kendimi. çok ağladım. hiçbir çocuk fakirlik çekmemeli. çocuklar başka şeyler için ağlamalı, bunun için değil. berbat bir ülke olduk. o kadar çok böyle çocuk var ki.

soma'nın yazılmasına sevinir mi bir insan? onu yazacaktım tam. soma'da "ayakkabımı çıkarayım mı" diyen işci, bu çocuk, o bakana o lafı koyan ve şimdi rahmetli olan dilek..ya ben neyse.
aforizma manyaklarının habire twitter'da ota çöpe yazarak değersizleştirmeye çalıştığı sözlerden en sevdiğim olan, "dünya hassas kalpler için cehennemdir"'in izinden gidiyorum. bakmıyorum yani pek bunlara. böyle denk gelince "tüh" diyorum baktığım için. insan denen varlığı zaten sevmem. kedilerin orasının burasının yaralı olan fotolarının olduğu leş sayfalara da bakmıyorum. güya sözde yardım sayfası katil ruhlu pizibingler.

bende de böyle durum. eleştirenlere kolum girsin demiyorum çünkü, medeni mekanız cidden, herkes de süper valla muhabbet sağlam. z/boomer oranı cillop. yalnız işte, gün boyu ülkede olan bütün acıların sol frame'e bilinçli bir şekilde boca edildiği, kanzukmatik kasası kazansın diye her türlü meselenin abartıldığı ekşi gibi yerlerde, bu olaylara baka baka giden hassas bir kalp, 2 gün sonra iflas eder. sürekli bu dalgalarda olan ve her şeye "püü boyunuz posunuz devrilsin bu ülkeden tisssskindim" diyenleri katı ve gaddar insanlar olarak görmekteyim. biraz da kolpacı görmekteyim. sözlerim normal meclisinden dışarı olmakla berber, içeride truva atları var mı bakmadım henüz. sürekli acı arayıp kınamak için, sanki böyle ekran başında canla başla bekleyen insanlar olarak düşünüyorum onları. acıdan beslenmek bu diyorum içimden. kavga edip egosunu cilalamak için sürekli acılara atlamak diyorum. normal insan gündemden kopmalı bu devirde diyorum. aklıma yatan bu. yeter bu 3. sayfa gündemleri. yeter bu gösteri peygamberliği ve şovlar. "ben duyarlıyım" diyen sırasını savıyor sanki. sonra yeni cinayete, yeni olaya, yeni bir çocuğa geçiliyor. bu çocuk şu an 24 saat kadar çok sevilecek. canım minnoşum hanimiş de diyecekler. çok çükübik bir durum bu bence.

fırsatçılardan kesebileceğiniz ceza ile şu yavrulara sıcak bi yuva temin edin, annelerine de güzel bir iş ayarlayın. devlet olarak, valilik olarak, insan olarak(?) çok mu zor la?

sokakta akranlarıyla beraber oyun oynuyor olması gereken yaşta, küçücük ellerini açıp insanların merhametinden medet umup dilenen çocuklar. hapır hupur hamburger yerken, annesi tarafından o yediklerin sağlıksız cümlelerine maruz kalması gerekirken; annemin parası yoktur beni hastaneye götürmeyin demek zorunda bırakılmış bir çocuk.

şahlanıyorduk değil mi. neydi, dünyaya yön mü veriyorduk. kıskanarak mı bakıyordu bize avrupa?
türkiye yüzyılında, aile yılında çocuklarını koruyamıyor ülke. hem de işine geldiğinde birilerinin ihalelerinde kolaylık sağlayacak, havaalanlarından alacağı kiraları 25 sene erteleyebilecek, futbol kulüplerinin milyon eurolar borçlarını silebilecek kadar da zenginken.

ve her böyle haberde olduğu gibi yine aklımda aynı soru; şu çocuklara kaderleri reva gören tanrı ne kadar merhametli, ne kadar iyi, ne kadar adil!

vatandaşının % 80'ni her daim yoksul olan bir ülke için alışık şeyler bunlar. sadece birkaç tanesi haber olduğu için duyuluyor.

halkı yoksul iken liderleri lüks yaşayan toplumlar iflah olmaz..

bu çocukla akran sayılabilecek bir oğlum var ve empati kurmak çok daha acı verici. izlerken içim parçalandı ve çok sinirlendim. en çok da çocuğun annesine. arkadaşlar insanın başına her şey gelebilir. aniden tüm geçim kaynaklarını kaybedebilirsin, hasta olur çalışamaz duruma gelirsin. asla yapmam dediğin her şeyi yapabilirsin ama bu ve buna benzer ailelerde baştan belli her şey. yakın zamanda buna benzer bir hadise daha yaşanmıştı hatırlarsınız, senaryo yine aynı baba cezaevinde anne çocukları eve kitleyip gidiyor ama maalesef orada çocuklar vefat etmişti.

o kadar durumun yok ama hala çocuk doğurmaya devam ediyorsun. eskiden korunmak nedir bilmiyordu insanlar doğurup duruyorlardı. evet korunma yöntemleri pahalı ama durumu olmayan bir kadınsan gidersin bir ketem'e bedava ria takarlar, biter. hatta doğum kontrol haplarını da ücretsiz temin edebiliyorsun ama olmaz. çünkü o çocuklar zerre umurlarında değil. hatta o çocuklar onlar için bir gelir kaynağı. devlet, yoksul ailelere her çocuk için yardım yapıyor. doğurdun bakamıyorsun çocukları yuvaya ver, olmaz. çünkü yardımlar durur. o çocuklar sürünsün ama sen yine de o yardımı al. yuvalar eskisi gibi değil her haftasonu çocuğunu alabiliyorsun, ara tatillerde yanında kalabiliyorlar. şartlarını iyileştirirsen de temelli geri alıyorsun çocuklarını. gerçekten çocuğunu önemseyen bir anne böyle bir durumda gidip çocuklarını yuvaya teslim eder.
insan o yaştaki çocuklarını nasıl eve kitleyip gidebilir. bu resmen çocuk istismarı.

ben hâlâ, 6 şubat depreminin hemen ertesinde, belden aşağısı enkaz altında kalan, ya şokta olduğu için ya da türkçe bilmediği için hiç konuşmayan, çıkarılamadığı için omzuna bir battaniye atılıp kafasına bere takılan, yanına da bir şişe su bırakılan suriyeli çocuğun etkisinden çıkamamışken, kaç çocuk daha dağladı içimizi. unutanlar ya da hiç görmeyenler için:



bizim ülkemizde çocuklar kedi yavruları kadar doymuyor, ısınmıyor, sağlık hizmeti alamıyor. suçlusu kedileri besleyenler değil, hayvan düşmanları sakın atlamasın hemen. bu insanlar kedi değil ki gidip bizzat sahip çıkalım, yiyecek, giyecek, barınma sağlayalım. devlet denen tüzel kişinin sahip çıkması lazım. onun da yönetimi iktidar oluyor hatırlarsanız. yani bu ve bunun gibi her olayın sorumlusu, halkı fakirleştiren bu iktidar ve onlara oy veren herkestir. güzel çocuklar bu sefer ölmemişler, çok şükür, peki sonra ne olacak? şimdi o çocukları alıp "sevgi evi" dedikleri kuruma götürecekler. yine avukat dilek ekmekçi geldi aklıma, bilenler anladı, bilmeyenler de bir zahmet öğrensin dilek hanım kimmiş, ne yapmış da başına ne çoraplar örülmüş!

devlet mekanizmalarının işlemediği ülkelerde insanlar ne diler, biliyor musunuz? "keşke çok param olsa da hepsine ben sahip çıkabilsem..." tanıdık geldi mi?

aile kurumunu korumayı anti lgbt kampanyalarına indirgeyen,gerici zihniyete küçük bir çocugun cevabı aslında.konunun muhattabı olacak emirdaglı belçika vatandaşı bakaniyenin derdi ise kocası ile ne işe yaradıgı belli olmayan bir vakfın içini boşaltmaktan ibaret.

nolur bağışla bizi çocuk. bağışla lütfen..
bilmiyorum daha ne kadar utanabiliriz insanlığımızdan..

göğsünün içinde bir yürek taşıyan herkesi ağlatan çocuk.