arap atı

kökenini orta asya steplerinin yabani atı olan tarpan’dan (equus tarpan) aldığı kabul ediliyor. mö 2000 yıllarından 1930’lara kadar arap yarımadası ve çevresinde yetiştirilirken arap ülkelerinde ekonomik durumun petrole bağlı olarak iyileşmesiyle yetiştiricilik önemini yitirmiş. türkiye’deyse devletin haralar kurarak at yetiştiriciliğini desteklemesiyle tigem (bursa), suruç (urfa) gibi haralarda çok iyi arap atları yetiştirilmektedir. arap atının dış görünümünde beden yapısındaki uyum dikkati çeker: baş küçük, sivri ve hareketli; alın geniştir ve bazen hafif bir içbükeylik görünür. deri ince ve yumuşak olup tüyleri parlak ve kısadır. en çok al, kır ve doru donları, az olmakla birlikte yağız don da görülür. en ayırt edici özelliğiyse dörtnala koşarken kuyruğunu yukarıya kaldırması. kalkan kuyruk havada “s” şeklinde kavis yapar. buna da kuyruk tutma denir bir özelliği de, çölde kum fırtınalarına karşın burun deliklerini ince bir yarık haline gelecek şekilde kapatabilmesidir. çeki, binek ve yarış yeteneği olan sağlam bir beden yapısı, sakin görünüş ve yüksek bir kalıtsal güce sahiptir. 3-4 ay süreyle günde 70-80 km yol yürüyebildiği biliniyor. gebelik süresi, aşım yapılan aya bağlı olarak 334-342 gün. arap atı bugün yeryüzünde bulunan ırkların en eskisi ve kendi içinde çeşitli tiplere ayrılmakta: erkekliği, gücü ve dayanıklılığı temsil eden küheylan, dişiliği güzelliği ve inceliği temsil eden seklavi, sertliği ve sürati temsil eden maneki'dir.

sonradan açılır.

muhtemelen adının sonunda "bey" olan attır.