arif damar

bir çocuk
ağlarken ekmek diye
kurur
gözyaşlarının tuzu
annesinin kirpiklerinde. dize'lerinin sahibi şair'dir.

ille görmek için mi beklenir, beklemek de güzel." demiş türk şair.

çok güzel şiirleri vardır, daha fazla okunmalı ve tanınmalı aslında.

bende her gün yaşamak şiirini bırakayım şuracığa,

ışıklı günlerinde düşün,
memleketini, dostlarını, sevgilini,
onlarla kal, dinlen
bırak kendinden bir şeyler,
bir mağlup akşamın mahzunluğu
silinsin gözlerinden.

bir kavga sonunu unut.
sen maceralar peşinde değil,
umutsuz bir yolculukta değilsin.

yaşamak sadece sevmektir, inan bana.
sevmeyenler dünyamızda yaşamıyor.
yaşamak suda, toprakta, insanlarda görünerek;
bir zeytin ağacı gibi.
bir zeytin ağacı gibi, ne güzel
denize yakın olacaksın,
uzayan dallarında, yapraklarında ışık
ta derinlerde köklerin.
bir zeytin ağacı gibi, bin yıl severek
yaşamak her gün...

arif damar

gitme kal

nice nice acıları aklına getir
bunca yoksulluğu aklına getir
gözyaşlarını aklına getir
'gitme kal' var yok dinlemez bir çocuk isteğidir
gitme aklına getir

kıraç mı kıraç toprakların üstüne
güneşler açar yağmur kesilince
çırılçıplak kayada yetişir incir ağacı
dağıtır mevsimi kendi kendine
gitme beraberlk içinde
nasıl sevinirdik aklına getir

her şeyi her şeyi aklına getir
gece yarılarını aklına getir
söylediklerini aklına getir
sinsi yağmurlar yağıyordu
soğuktu
yaktığımız ateşi aklına getir

nelerden geçiyorsun aklına getir
gitme dünyamızın her yerinde
yorgun eller gülleri derleyince
ellerin sevincini aklına getir
güllerin sevincini aklına getir

ne çok severdim seni aklına getir

kime ne desem
boyuna kendimi dinliyordum
eski yağmurları dinliyordum

düşünmeden biliyordum
deniz ılıdı
dökülen çelik katı
yürüyenler yan yana

yüzümü güneşte dinlendirsem
dağın dağ olduğunu bilsem
ovanın ova ağacın ağaç
kurtulurdum

çok köprülü sular gibi
git git bitmedi
boyuna kendimi dinliyordum
eski yağmurları dinliyordum

saat sekizi geç vurdu
giden gitmiş
hüznü ayaklandırmak boşuna
düşünmeden biliyordum

arif damar-saat sekizi geç vurdu

onyedi mayıs çarşamba günü,
tophane rıhtım iskelesinde,
öğle sıcağında yoluna baktım.
son yolcu da çekip gidince,
dedim kendi kendime:
susayınca, suyun kadri bilinir,
acıkınca ekmeğin,
sağlığın, hasta olunca.

on sekiz mayıs perşembe günü
tophane rıhtım iskelesinde
dokunsalar ağlayacaktım.

akışta görünce bireylikler okuduğum zamanları canlandırdı gözümün önünde birden. çok çıkardı karşıma o zamanlar, dergilere takılırken.

1925/ 2010 yılları arasında yaşayan toplumcu gerçekçi şiirler yazmış türk şair olarak bilinir.

şiir yazmaya çocukken başlayan şairin en bilinen kitabı yoksulduk dünyayı sevdik kitabı olduğu söylenebilir.

son yıllarımın özeti gibidir "kars" şiirindeki bu dizeler.

"o beyaz dumanların en uzak ötesinden
bir bakıyordu bana
bir de bakmıyordu
ben her zaman yaptığım gibi
bir düşü iyiye yordum"