aşırı koruyucu ebeveyn tutumu

genellikle geç kavuşulan , tek çocuk ve ilk çocuk gibi durumlarda görülen bir tutumdur. anne baba çocuğu gereğinden fazla korur, kontrol eder ve özen gösterir. çocuklarının kendilerinden farklı bir birey olduğunu ve bağımsızlıklarını kazanmaları gerektiğini anlayamazlar.

çocuğun pısırık, kendi kararını veremeyen, gölgeli bir kimlik yaşamasına sebep olacaklardır.

en kötü, en tehlikeli ebeveyn davranışlarından biridir. tehlikeli olmasının sebebi iyilik adı altında bilinçsizce yapılmasındandır. böyle bir anneyle (anneler de daha çok gözlenen bir davranıştır) büyüyen çocuklar yetişkinlikte ki yaşamında, insan ilişkilerinde sınır koymayı bilmeyen çelişkili bir karaktere bürünebilir. ayrıca uzak tutulduğu tüm o eylemler bir balon misali şişecek günü geldiğinde (özgür bir ruha sahipse) patlayacak ve yetişkin çocuk en tepeden yere çakılacaktır.

aynı ebeveyn yine niye sessiz, ozguvensiz diye yakındığı ve rehber öğretmene gönderdiği çocuğunu , rehberlikcinin kendilerine yaptığı uyarılar yüzünden gelip bir de çocuktan hesap soran ebeveyndir. niye böylesin diye çocuğu suclayıp kendisine yapılan hiç bir eleştiriyi üzerine almayıp hala haklılıklarını savunan ebeveyn çeşidi.

(bkz: aşırı korumacı aileler en iyi yalancıları yetiştirir)

çocukta oluşacak her türlü özgüvensizlik, anksiyete bozukluğunu vs. geçiyorum ve size kimsenin fark edemediği bambaşka bir problemi açıklıyorum.

bu ebeveynden sonra ebeveyne benzer partner ihtiyacı duymak, bulamadığında yıkılmak. arkadaşlarını ebeveyninin tipinde insanlardan seçmeye çalışmak. sonra onlarla da mutsuz olmak. çünkü dünyadaki herkes gerçek birer birey, o ise bağımlı ve birey olmaya çalışıp nasıl birey olacağını bile bilemeyen bir canlı.

not: tam olarak siz sorun ben söyleyeyim tutumu benim için. mesaj kutum açık, her sorana nasıl bir yaşam şekli olduğunu anlatabilirim her yönüyle.

ne yapak? saldım çayıra mevla kayıra mı yapak? beşer kendi tarihinin en leş zamanlarını yaşıyor, korumayalım mı? öyle bir zamanki, sağ gözünü sol gözünden sakınacaksın, zaman onu gerektiriyor. onulmaz sıkıntılar yaşamaktansa, varsın özgüveni azıcık az olsun ki merak etmeyin z kuşağı özgüven patlaması yaşıyor.

en büyük ablam çocuk yaptı salak gibi. yeğen işte gidip seviyoruz. yeni oturmaya başladı.

solid foods mudur nedir, öyle bir hesaba üye. bebekken kendileri yesinler, ağızlarına tıkmayın, arkalarından koşmayın böylece hem el becerileri gelişir, hem ileride dert olmazlar hem yemek seçmezler vs. akımı. doğrusunu yanlışını bilmem.

arada bana çevirtiyor ingilizcesi yetmediği için. "ben 4 yaşına kadar elimle besledim çok mu geç", "benimki okula başladı hala ağzına tıktırıyor, sürekli yemek seçiyor", "boğulur diye korkuyorum hayatta yapmam" diyen hesapların hepsi ya türk ya arap.

bizde var bir sıkıntı.

çocuğun benlik oluşturmasına engel olurlar.

erişkin hayatına geldiğinde özsaygısı düşük, kaygılı, karamsar, dayanıksız, hassas, kırılgan, pasif, edilgen bir insana dönüşür o çocuk.

eğer bunu okuyan kişi, sen onlardan biriysen, bırak yapma artık. çocuğunla bağ kurmakta haklısın ama birey olabilmek için sınırlarımızın oluşmasına ihtiyacımız var. saygı göster çocuğun alanına. onu koruyup kolla evet. ama bırak o da kendini korusun, kendini koruyabilmenin hazzını yaşasın.

edit: aşırı kontrolcü ebeveynler bu konuda aşırı radikaller ve evlatları üzerinde sınırsız hak sahibi olduklarını düşünüyorlar.

bekara kadın boşamak kolay derler. 23 yaşında ve hala gelmedi. arayınca kızıyor çocuk muyum diye ama gel de yüreğime söz geçir.

çocukların içine kapanık yetişmesine sebebiyet verebilir.

otoriter aile tipinde görülen tutuma çok benzer ancak bu aşırı koruyucu aile tipinde şefkat ve koruma güdüsü disiplinin önünde gelir.

çocuğa gereğinden fazla özen ve kontrol gösterilir. özellikle anneler bu tip tavırlar sergiler. çocuğun kendi yapması gereken işler bile koruyucu anne babalar tarafından yapılır.

bu ailede büyütülen çocuk aşırı duygusal olur. ileri yaşlarda bile etrafına bağımlı olur. toplum içinde kendi başına iş yapma cesareti bulamaz. çocuk anne babasından ayrı kalamaz. ileri yaşlarda bile sürekli anne babasının yanında olmak ister.

öz güven eksikliği akabinde anksiyete ve toplum içinde birey olamama gibi birçok sorunu da beraberinde getiren tutum. ailelerin başıboşluğu nasıl hoşuma gitmiyorsa bu sıkı bağ tutumu da hoşuma gitmiyor. ikisinin arasında denge kurmak lazım, zor mu zor ama imkansız değil. tabii nasıl anne ,baba olurum kitaplarının dışında bir gelişmişlik düzeyinden bahsediyorum.