aslında kimsem yok benim anları

genellikle geceleri hissediyorum bu durumu arkadaşlarımı hep ben arayıp mesaj atıyorum hiç yazmasam arkadaşım kalmayacak gerçekten çok yalnız hissediyorum.(psikolog olanlar acil destek please)

insanın yüzleşmek istemediği bir gerçektir. yüzleştiği an güçlenir.

arkadaşlar dönem dönem girer çıkar, çok da dert ettiğim bir an değil. ama annemle ya da babamla tartıştığımızda hele de bu tartışmanın gerginliği bir kaç gün sürdüğünde yaşanan boşluk açıklanamayan kara deliklerle yarışır. zira elin çocuğu o işine geldiği gibi davranır da sana can katanlar seni anlamayınca tuhaf hissediyor insan.

sağ üstteki çarpı işaretine basılınca.

melankolikleşmek ve kendine acımak için uydurulmuş başlıktır. abartmamak gerekir.

çok sevindirici bir haber alıp kimseyle paylaşılamayan anlardır. o anın tüm neşesini alıp götürüyor, buruk bir sevince dönüşüyor.

yaklaşık 2 yıl önce çalışmam için hiç bilmediğim bir şehirdeydim. 8-5 insanın olmadığı bir yerde çalışıyordum, yaz mevsimi olduğu için o şehirde yaşayan arkadaşlarım şehirdışındaydı. yaklaşık 2 ay tek başımaydım. arazi çalışmam bittikten sonra evrak işleri ile uğraştığım için telefon ile de iletişim kuramıyordum. 2 ayın sonunda konuşmayı unuttuğumu fark ettim, herhangi biriyle sohbet edemiyordum. telefonu kullanmayı da unutmuştum, şarjı hiç bitmiyordu. yalnız olmak ne demekmiş o zaman öğrendim. o telefonun çalmasının, birilerinin merak etmesinin, bir şeyler anlatmalarının önemini o zaman anladım. dünyanın en kalabalık şehirlerinden birinde tek başımaydım, yapayalnızdım. 2 ayın sonunda ağlayarak döndüm. ama giden ben ile dönen ben aynı değildi.

kimse iyiki varsın demediĝinde.

bir şeyi yaparken 2 kere düşündüğüm zamanlar da, cümlelerimi bile seçerken hep anlıyorum, her gün hatırlıyorum. ben bunu yaparsam benim arkamda kimse durmaz, ben bunu dersem kimse beni korumaz diye düşündüğüm her an da aklımda

bence kesinlikle önünde sonunda başarısız olduğunda herkesin suçlayıcı söz ve yargılamalarına maruz kalınan an(lar)dır. net.

iyi günde herkes yanımızda zaten maşallah, kötü günde benim karşımdaysa eğer zaten hiç var olmuş mudur sence, içlerinden hiçbiri?

herhangi bir konuda sorun yaşadığım ya da derdimin olduğu zaman hissediyorum bu duyguyu. 'hadi iş başa düştü.' diye kendime el uzatıp durumdan kurtulmaya çalışıyorum.

duygusallığa bağladığınız andır.

yemekhanede tek başına yemek yediğin andır

aslında demeye gerek yok...
benim kimsem yok.
ilk başlarda üzüyordu artık canımı sıkıyor.
öyle bir an ki insan gelmişine geçmişine sövüyor.

ailem olmadı olamadı. yıllardır bunun acısını, zorluklarını çok çektim. yalnızlığa da alıştım. yoran yanları olsa da alıştım.sonra ani bir kararla evlendim. iyi ki de evlenmişim diyorum. artık benim de sağlıklı, huzurlu, anlayışlı bir ailem var diyebiliyorum. zamanı gelince çocuğumuz da olursa daha nolsun.

bir defasında anahtarımı evde unutmuştum ve koca şehirde kapısını çalabileceğim kimse yoktu, ben de kaldırım taşına oturdum ağladım yalnızlığıma.

üniversitede büte kalmıştım. bütün arkadaşlarım gitti ve tek başımaydım. param bitmişti. 3 hafta neredeyse sadece su içmiştim. evde biraz süt ve bulgur vardı. çorba yapmıştım. süt çorbası yaptım. o gün bugündür süt ve bulgur yemem. midem bulanır. şimdi mezun oldum. ve çok zenginim. bir daha aç kalmayacağıma yemin etmiştim. ne yalnızlık ne çaresiz bir 3 haftaydı.

işte o anların toplamına hayat diyoruz.