sevmemeyi başaramamak

insanı güçsüz bırakır. saçma sapan bir durumda kalır insan. bence bu çok saçma ve çocukça. insanın elinde olmayan şeyler yaşaması. kendisine söz geçirememesi.
önüne bakması gerekir. olacak olan olmuş olacak olan olur zaten. umrumda değil .

zor seven zor güvenen zor inanan insanların asla anlamlandıramadığı durum.

çok kolay karar veririm sevmediğime.
valla aşırı basit.
iki aptalca cümleye bakar yani.
biri için sarf ettiği yakışıksız bir kelime de yeter.
hop,
selametle.

beşiktaş'ı ve sol dünya görüşünü sevmemeyi başaramıyorum.

bilmem. birini sevmemem için bazen nefes alması yetiyor.
başarırım yani. “oooo anında insan silerim en iyi ben silerim” triplerinde olmadım hiç ama birinden soğudum mu da kolay kolay ısınamıyorum ve o kişiye dünyanın en itici insanı olabiliyorum.
biri benim gözümden düşmeyiveredursun, bitmiştir.

hafifmesrep olmaktir, romantiklestirmeyin. ayran gonulluler sizi. evet.

toplumsal baskı bazen öyle bir boyutta olur ki, sevmemek kötü bir insanmışsınız yaftasına sebep olabilir. bunun altında yatan sebeplerden biri de onaylanma ihtiyacıdır belki de, bilemiyorum. ama sevmemeye hakkım yokmuş gibi hissediyorum bazen. ancak öyle bir şey yok; kötülüğü huy edinmiş insanları ve bizi sevmeyenleri sevmeme hakkımız var. saygı duymak bile herkese her koşulda mümkün değildir, istisnaları vardır. ki sevgi, saygıya kıyasla az kişilere gösterilmesi gereken bir duygudur.

sevmemeyi de başarmak lazım. en nihayetinde hepimiz insanız; kusurlarımız var, hatalar yaparız, affedilecek yanlışları affederiz, hak etmeyenlere de sevgimizi sunmayız. insan olmak tam ve kusursuz olmak demek değildir çünkü.

aşırı klişe ve gerçek olan bir söz "insan önce kendisini sevmeli."
başkalarını sevmekle başlaayan sevmemeyi başarmıştır bana göre.