1.
mine söğüt'ün can yayınevi'nden çıkan son kitabı başkalarının tanrısı. lise yıllarımda madam arthur bey ve hayatındaki her şey ile tanıştığım ve beni çarpan yazar gergedan ile yaşadığım hayal kırıklığını başkalarının tanrısı ile beşe falan katladı.
yani gerçekten nereden başlasam bilemiyorum, haldır huldur başlıyorum. anlatıcı karakter bir sabah evden çıkıyor ve karısını ve çocuğunu bıraktığı eve asla dönmüyor. kendisini öldürecekken iki bacağı olmayan, tekerlekli sandalyede dilenen bir yaşlı kadınla (efsun) tanışıyor. kadın bunu alıyor bir kahveye götürüyor, hafızasını yitirmiş ahmet abi'nin kahvesine. burada sefil perişan yaşamaya başlıyorlar.
bir de hülya var, 10 yaşında sokaklara düşmüş ve babasının annesini katledişine tanık olmuş madde bağımlısı bir hayat kadını. efsun abla da bu arada bacaklarını kendisi kesmiş (aşık olduğu adam kendisini daha fazla başkalarına satmasın diye) emekli bir hayat kadını. nasıl? mükemmel tayfa değil mi?
anlatıcı karakter bu deli karıya (efsun'a) aşık oluyor. surların oralarda sevişirlerken bir bebek sesi duyuyorlar ve haydi bunu besleyelim diyorlar. böylece bebeği hülya'nın nüfusuna geçiriyorlar. bu arada dram bitmiyor, yaşadıkları kahve yıkılınca sokaklara düşüyorlar. ha bir de anlatıcı karakter efsun istedi diye gitmiş efsun'un eski sevgilisini öldürmüş ve cesedini köpeklere yedirmiş. işte kitap bu kadarcık şeyin etrafında dönüyor duruyor, mütemadiyen kendini tekrar ediyor. karakterlerimiz her saniye felsefe yapıyor, ruhumuz daralıyor. ama mine söğüt'ün hiç değilse akıcı bir kalemi var, dolayısıyla okumaya devam ediyoruz.
ya kitabın sonunda ne oluyor dersiniz? bir bakıyoruz ki her şey aslında rüyaymış. rüya evet.
ay hiç kusura bakmayın ama bana kalırsa bu, okuru aptal yerine koymaktır. daha kitabın ortasına gelmeden aklıma geldi böyle bir son ama "a yooo bu kadar da klişe bitirmez herhalde" dedim. ama mine hanım bu kadar da klişe bitirdi gerçekten.
benim cinlerimi tepeme fırlatan bir okuma deneyimi idi arkadaşlar.
dilerseniz sizler bakabilirsiniz.
yani gerçekten nereden başlasam bilemiyorum, haldır huldur başlıyorum. anlatıcı karakter bir sabah evden çıkıyor ve karısını ve çocuğunu bıraktığı eve asla dönmüyor. kendisini öldürecekken iki bacağı olmayan, tekerlekli sandalyede dilenen bir yaşlı kadınla (efsun) tanışıyor. kadın bunu alıyor bir kahveye götürüyor, hafızasını yitirmiş ahmet abi'nin kahvesine. burada sefil perişan yaşamaya başlıyorlar.
bir de hülya var, 10 yaşında sokaklara düşmüş ve babasının annesini katledişine tanık olmuş madde bağımlısı bir hayat kadını. efsun abla da bu arada bacaklarını kendisi kesmiş (aşık olduğu adam kendisini daha fazla başkalarına satmasın diye) emekli bir hayat kadını. nasıl? mükemmel tayfa değil mi?
anlatıcı karakter bu deli karıya (efsun'a) aşık oluyor. surların oralarda sevişirlerken bir bebek sesi duyuyorlar ve haydi bunu besleyelim diyorlar. böylece bebeği hülya'nın nüfusuna geçiriyorlar. bu arada dram bitmiyor, yaşadıkları kahve yıkılınca sokaklara düşüyorlar. ha bir de anlatıcı karakter efsun istedi diye gitmiş efsun'un eski sevgilisini öldürmüş ve cesedini köpeklere yedirmiş. işte kitap bu kadarcık şeyin etrafında dönüyor duruyor, mütemadiyen kendini tekrar ediyor. karakterlerimiz her saniye felsefe yapıyor, ruhumuz daralıyor. ama mine söğüt'ün hiç değilse akıcı bir kalemi var, dolayısıyla okumaya devam ediyoruz.
ya kitabın sonunda ne oluyor dersiniz? bir bakıyoruz ki her şey aslında rüyaymış. rüya evet.
ay hiç kusura bakmayın ama bana kalırsa bu, okuru aptal yerine koymaktır. daha kitabın ortasına gelmeden aklıma geldi böyle bir son ama "a yooo bu kadar da klişe bitirmez herhalde" dedim. ama mine hanım bu kadar da klişe bitirdi gerçekten.
benim cinlerimi tepeme fırlatan bir okuma deneyimi idi arkadaşlar.
dilerseniz sizler bakabilirsiniz.
devamını gör...
2.
öykü biraz demirtaş'ın devran'ının sıcak, lirik tarzını anımsattı ama, tarz olarak değil felsefi açıdan bakacak olursam, tanrı kavramına sosyolojik bir bakış yaratmayı amaçlamış diyebilirim.
devamını gör...
3.
okuduğum ilk mine söğüt kitabı. yazarın diğer kitapları arasında aşağı sıralarda kalmış çoğu okur için. biraz da bu yüzden buradan başlamak istedim, güzelleri sona kalsın mantığıyla.
aslında kitabın sonu hariç beğendim. yazarın üslubu çok güzel, akıcı, kendini okutan bir tarz.
spoiler içerir.
sokakta yaşayan bir grup insan etrafında dönen olayları okuyoruz, kitabın sonunda her şey rüya çıkmasa yaşananlar hiç de gerçekçi değil diye yorum yapacaktım da zaten rüyaymış... neden gerçekçi değil diyecektim? hülya'dan başlamak istiyorum. hiç gerçek bir bağımlı görmemiş mi acaba yazar? o çekilme dönemlerinde falan nasıl bir delirme halinde olduklarını bilmiyor mu? benim arkadaşımın kardeşi evdeki musluğu kırıp satmış mal alabilmek için. çocuk hapse girince tüm aile mutlu olmuş, en azından nerede ne yaptığı belli diye. böyle sokakta seks işçiliği yapan bir bağımlı bebeği bile satar o halde. hiç bağımlılık güzellemesi yapmayalım yani. bebeği alınca düzeliyormuş yav he he.
oh, rahatladım.
musa zaten hasta. efsun bambaşka bir boyut. uzun uzun yazamayacağım hiç. her şeye rağmen beğendim dememin sebebi kitapta çokça yapılan "başkalarının tanrısı" ve büyük şehirlerde insanların sokakta yaşayanlar yokmuş gibi davranması vurgusu oldu sanırım.
hiç aklımıza gelmiyor mu gerçekten başımıza felaketler yağarken inandığımız tanrının başkalarının tanrısı olabileceği?
aslında kitabın sonu hariç beğendim. yazarın üslubu çok güzel, akıcı, kendini okutan bir tarz.
spoiler içerir.
sokakta yaşayan bir grup insan etrafında dönen olayları okuyoruz, kitabın sonunda her şey rüya çıkmasa yaşananlar hiç de gerçekçi değil diye yorum yapacaktım da zaten rüyaymış... neden gerçekçi değil diyecektim? hülya'dan başlamak istiyorum. hiç gerçek bir bağımlı görmemiş mi acaba yazar? o çekilme dönemlerinde falan nasıl bir delirme halinde olduklarını bilmiyor mu? benim arkadaşımın kardeşi evdeki musluğu kırıp satmış mal alabilmek için. çocuk hapse girince tüm aile mutlu olmuş, en azından nerede ne yaptığı belli diye. böyle sokakta seks işçiliği yapan bir bağımlı bebeği bile satar o halde. hiç bağımlılık güzellemesi yapmayalım yani. bebeği alınca düzeliyormuş yav he he.
oh, rahatladım.
musa zaten hasta. efsun bambaşka bir boyut. uzun uzun yazamayacağım hiç. her şeye rağmen beğendim dememin sebebi kitapta çokça yapılan "başkalarının tanrısı" ve büyük şehirlerde insanların sokakta yaşayanlar yokmuş gibi davranması vurgusu oldu sanırım.
hiç aklımıza gelmiyor mu gerçekten başımıza felaketler yağarken inandığımız tanrının başkalarının tanrısı olabileceği?
devamını gör...
4.
bir mine söğüt kitabıdır.
mine söğüt'ün dünyasını seviyorum. onun insanları bizim gibi kendini şanslı sayacak durumda olanların yanlarından geçip gittiği insanlar. bakıp görmediklerimiz, görüp gözlerimizi kaçırdıklarımız, bakıp bakıp kendimizi şanslı saydıklarımız, ayıplama ihtiyacımızı giderip kibirden öldüklerimiz. mine söğüt'ün insanları bizim olmak istemediklerimiz. bizden uzak tanrıya yakın olsun desek de yakın olmasını istediğimiz yerden de fersah fersah uzaklara düşmüş olanlar.
kendi bacaklarını kendi elleriyle kesen emekli orospu, yeni dilenci orta yaşlı bir kadın, evini barkını, ailesini bir anda terk edip sokaklara düşen bir şair, hafızasını kaybetmiş şairane bir adam, eroin ve bilumum uyuşturucu için bedenini sermaye yapan bir kadın ve çöplükte bulunan ve her zaman gülmeyi başaran bir bebek.
bu beş kişinin sokaklarda, tekinsizlik içinde, anlamaya ve tanımaya, anlatmaya ve tanınmaya çalışarak hayatta kalma ve birbirlerini hayatta tutmaya uğraşma yolculukları.
beş kişinin peşinde başkalarının tanrısından artık medet ummayan insanların hikayesini kovalıyoruz. çünkü o tanrı asla kaybetmişlerin, kaybolmuşların, tutunamamışların tanrısı değil.
o başkalarının tanrısı.
mine söğüt'ün dünyasını seviyorum. onun insanları bizim gibi kendini şanslı sayacak durumda olanların yanlarından geçip gittiği insanlar. bakıp görmediklerimiz, görüp gözlerimizi kaçırdıklarımız, bakıp bakıp kendimizi şanslı saydıklarımız, ayıplama ihtiyacımızı giderip kibirden öldüklerimiz. mine söğüt'ün insanları bizim olmak istemediklerimiz. bizden uzak tanrıya yakın olsun desek de yakın olmasını istediğimiz yerden de fersah fersah uzaklara düşmüş olanlar.
kendi bacaklarını kendi elleriyle kesen emekli orospu, yeni dilenci orta yaşlı bir kadın, evini barkını, ailesini bir anda terk edip sokaklara düşen bir şair, hafızasını kaybetmiş şairane bir adam, eroin ve bilumum uyuşturucu için bedenini sermaye yapan bir kadın ve çöplükte bulunan ve her zaman gülmeyi başaran bir bebek.
bu beş kişinin sokaklarda, tekinsizlik içinde, anlamaya ve tanımaya, anlatmaya ve tanınmaya çalışarak hayatta kalma ve birbirlerini hayatta tutmaya uğraşma yolculukları.
beş kişinin peşinde başkalarının tanrısından artık medet ummayan insanların hikayesini kovalıyoruz. çünkü o tanrı asla kaybetmişlerin, kaybolmuşların, tutunamamışların tanrısı değil.
o başkalarının tanrısı.
devamını gör...
5.
kitap sevgili yazar mine söğüt'e aittir.
aynı zamanda mine söğüt ile tanışmama vesile olan kitaptır.
kitabın sonu tahmin edilemeyecek düzeyde değil zaten kitabı okuduktan bir kaç sayfa sonra nasıl biteceğini az çok tahmin edebiliyorsunuz.
kitabın konusu ve karakterleri alışılmışın biraz dışında, özellikle birbirinden bu kadar farklı karakterlerin düşünülüp birleştirilmesi gerçekten taktire şayan . beş insanın beş farklı sorunları ve bu birbirinden uzak insanların ortak kesişim yeri hayatta kalma çabaları.
bu beş insanımız ise şöyle:
her zaman her olaya gülücükler saçarak etrafı yumuşatan çöpten bulunmuş bir bebek,
eskiden hayat kadınlığı yapan ve sonrasında bacaklarını kesen ve bu yüzden tekerlekli sandalyeye mahkum kalmış bir kadın,
geçmiş hayatını bir türlü hatırlamayan şair dizeleriyle aralarında dolanan bir adam,
uyuşturucu gibi bir çok bağımlılığı için kendini pazarlayan bir genç kadın,
dilencilikte yeni olan başka bir kadın daha.
hepsinin ortak paydası ise sokakta hayatta kalma çabaları. önceden bu olay daha kolay olsa da bebeğin ortaya çıkmasıyla herkesin öncelikleri farklılaşır.
bütün karakterler oldukça renkli ve her birinin ayrı ayrı sorunları yeterince mevcut.
gerçekten keyifli bir kitap ama sonunun bu kadar basit bir şekilde bitmesi çok yakışmamış. yine de okuyacak olanlara keyifli okumalar.
aynı zamanda mine söğüt ile tanışmama vesile olan kitaptır.
kitabın sonu tahmin edilemeyecek düzeyde değil zaten kitabı okuduktan bir kaç sayfa sonra nasıl biteceğini az çok tahmin edebiliyorsunuz.
kitabın konusu ve karakterleri alışılmışın biraz dışında, özellikle birbirinden bu kadar farklı karakterlerin düşünülüp birleştirilmesi gerçekten taktire şayan . beş insanın beş farklı sorunları ve bu birbirinden uzak insanların ortak kesişim yeri hayatta kalma çabaları.
bu beş insanımız ise şöyle:
her zaman her olaya gülücükler saçarak etrafı yumuşatan çöpten bulunmuş bir bebek,
eskiden hayat kadınlığı yapan ve sonrasında bacaklarını kesen ve bu yüzden tekerlekli sandalyeye mahkum kalmış bir kadın,
geçmiş hayatını bir türlü hatırlamayan şair dizeleriyle aralarında dolanan bir adam,
uyuşturucu gibi bir çok bağımlılığı için kendini pazarlayan bir genç kadın,
dilencilikte yeni olan başka bir kadın daha.
hepsinin ortak paydası ise sokakta hayatta kalma çabaları. önceden bu olay daha kolay olsa da bebeğin ortaya çıkmasıyla herkesin öncelikleri farklılaşır.
bütün karakterler oldukça renkli ve her birinin ayrı ayrı sorunları yeterince mevcut.
gerçekten keyifli bir kitap ama sonunun bu kadar basit bir şekilde bitmesi çok yakışmamış. yine de okuyacak olanlara keyifli okumalar.
devamını gör...