bazen sadece yorgun oluyor insan ne küs ne yalnız ne de aşık

"bazen sadece yorgun oluyor insan, ne küs, ne yalnız, ne de aşık..."

bazen öyle bir an gelir ki alışırsın her duyguya ve tekrar aynı şeyi yaşasan bile garipseyemiyorsun, şaşırmıyorsun çünkü o an bunu anlarsın tekrardan "herkes her şeyi yapabilir." o yüzdendir ki tanışma faslındaki soğukluk sonra güvenme ardından tekrardan ihanete uğramak... bu bir döngü ve tekrar hatırına gelir o cümle "ne çok güven, ne de güvensizlik hissi ver." güven, öyle bir şey çünkü bir kere yıkıldı mı tekrardan eski hislerinle duramıyorsun orada ve hep şüphe içindedir kalbin, zihnin ve gözlerin...
o an atan kalbin, bir türlü zihninden çıkmayan o an ve o anı gören gözlerin... alıştığını hissedersin küslüğe, herkesten uzaklaştığın anda ki yalnızlığına ve hiç olmayacak bir sevda uğruna olan çırpınışlarına... ve anlarsın ki insan sadece bedenen değil de ruhen de yorgun olabiliyormuş, hiçbir şey yapmazken çok şey yaptığını hisseder insan, gözler hep yorgun, zihin hep karışık, ve kalp yaralı...
sonra şu söz gelir aklına "bazen sadece yorgun oluyor insan, ne küs, ne yalnız, ne de aşık..."
sadece olanlara yorgun ve olacaklara hissiz...

aynen öyle sevgili kardeşim.

başlıkta kendimi buldum, azer bülbül'den yoruldum türküsünü dinliyordum.

mevsimlerden de değil, bazan, insanın üstünde bir isteksizlik, yatarak dinlenerek geçmeyen bir yorgunluk olur.

2020'ye girdiğimizden beri ruh halim, modum budur.

yapacak hiçbir şeyim yok. elden de bir şey gelmiyor.
koştur koştur bir yere kadar.
ev sahibi ile uğraşmaktan yorgunum, hastalıklardan yorgunum, işten ona keza.
herkese karşı hakkımı savunmaktan yorgun değil artık halsizim.
bu nasıl bir imtihan ki hem sağlıkla hem de zorlukla uğraşıyorum.
yine de şükür diyorum, beterin de beteri var.