bedenlerimiz aslında bir hapishane mi sorunsalı

nihai özgürlüğün, bu maddesel bedenden daha fazlası olduğunu düşünüyorum ve bundan kurtulmak istiyorum bazen, bu küçücük bedene sığmıyor ruhum.

(bkz: varoluşsal sancılar)

rüya denen koridorlar var, arada kaçıyorum sağolsunlar..

doğmak gibi bir suç işledik hepimiz.

kelimelerimiz birer hapishane. bu yüzden kifayetsiz kalıyor duygular. bedenlerimiz birer hapishane bu yüzden ruhumuz sığmıyor kalıbına.

(bkz: bedeni algılayan zihnin asıl hapishane olması)

şöyle de düşünülebilir belki
hepimiz özgür ruhlarız ve bu bedenlere hapsedilmiş olabiliriz. ama aynı zamanda bu bedenler sayesinde ifade özgürlüğümüz de var diyebilir miyiz acaba? yani eğer bu bedenlere konulduysak belki de bu bir rol yapma oyunu gibi olabilir. hepimizin bir bedeni var ve bu bedeni istediğimiz gibi yönetebiliriz. ayrıca fikirlerimizi, düşüncelerimizi de bu yolla aktabiliyoruz. bilemiyorum sözlük, pek iyi değilim kafamda deli sorular.

öyledir. zihnimiz bedenimizden çok daha büyük ve kompleks bir yapıyken bedenimiz ve bedenimizle alakalı her şey bizi kısıtlar. en basitinden güzellik kaygıları. sadece bir zihinden ibaret olsak yaşanacakları düşününce bu bedenden kaçıp kurtulmak istiyorum.

insan bedeninde, anatomisinde hapistir.
20 ve 20 000 titreşim dışındaki sesleri duyamaz.
alıntı...
insan gözü 400 nm (nanometre) ile 760 nm arasında dalga boylarına sahip ışıkları görür. 400 nm altında ise ultraviole (uv) yani mor ötesi radyasyon başlar.
alıntı...
anatomisinin müsaade ettiği dışındaki ; kızıl ötesi, ultra viole, radyasyon ve pek çok ışık dalga boyunu göremez.
katlanabileceği en büyük sıcaklık 70 derece santigrad'tır. ağız ve dili 70 derecelik çay ve çorbadan fazlasında yanar.
bir yerden başka bir yere gitmesi yürümek veya araç yardımıyla olabilir. ışınlanarak veya uçarak gidemez.
anatominin daha pek çok konuda sınırları vardır.

bu bedenden kurtulup özgür olmak aslında çok güzel bir şey olmalı.