hapishane

kime sorsan hiç suçu yok mekanı.

suç kavramının net olmamasından dolayı kimine göre ev, kimine göre otel odası, kimine göre ise işkence yuvası...

içerdekiler mi dışarda, dışardakiler mi içerde paradoksunun mekanı.

çeşit çeşit işte.
bazısı böyle

2 ay kadar kaldığım yerdir. bayrampaşa ve susurluk olarak.

en sevdiğim yerdir. erangel haritasının doğusunda yer alır. güzel loot çıkar.

sabahattin ali’nin
gönülde eski sevdalar,gözümde dereler bağlar ,aynadan hayalin ağlar ,geçmiyor günler geçmiyor diye yazdığı şiir hapishane .

allah düşürmesin tabi de, merak ettiğimdir.
öğretmenler eğitim için giriyormuş aslında. imkan olsa öğretmen olarak içlerinde bulunmak isterim.

içeriğini bir o kadar merak ettiğim ama bir o kadar da ürkütücü bir yer.

eskiden mapushane olarak bilinirmiş.

hüküm giymiş, yasalara uymayan kimselerin hapsedildiği yerdir hapishane, ayrılık oradadır, hasret de oradadır, dönme ümidi yoksa ölümden beterdir mapus damları.
ayrıca izafiyet teorisi ile beraber düşünmek istiyorum hapishanede zaman algısını.

sanki bir zaman kapsülüne konulmak gibi, hayat dışarda devam ediyor ama sana etmiyor, bir çıkıyorsun yıllar geçmiş.
komadan uyanmak gibi bir şey, hapisten çıkmak..

şunu kendimize soralım, hapishanedekileri mi bizden koruyorlar, bizi mi hapishanedekilerden?

evladı öldürülmüş bir aile o suçlu hapiste olmasa ona ne yapar?