dünyanın bir hapishane olması

daha önce bir şiirimde yazmıştım ayrı olarak da yazmak istedim.

dünyaya geldiğimizde ana rahminde buluruz kendimizi.
bu dünya da yaşayan birinin içine bağlanmış bir şekilde geliriz.
bağ ise sonra koparılır ya
tıpkı hapishaneye girmeden önce çıkarılan kelepçeler ya da prangalar gibi
bu bana çok garip geliyor.

ek olarak:
göbek bağının fetüsün gelişimini sağladığını biliyorum olayı tıbbi olarak ele almıyorum zaten.
felsefi olarak ele alıyorum sadece bir metafordur duyurulur.

herkes aynı köpekler gibi çıkarsız sevebilseydi. dünya bir cennet olurdu.

gardiyanı bulduk mu tamamdır.

çok doğru bir tespit.

birkaç zaman oldu arkadaşım bunu diyeli. ne önünü görebiliyorsun ne arkaya gidebiliyorsun. sadece payına düşenleri yaşamak, hissetmek zorundasın ve çoğunun senin iradene bağlı olduğunu sanıyorsun. ölsen bir türlü, ölmesen başka türlü.

gerçek bir hapishane. çıkamıyorsun. kaçamıyorsun. sadece zamanının dolmasını beklemek durumundasın. korkunç bir şey.

yok agam insanoğlu uzayda bile olsa burası da hapis der, fıtratında var bu olanla yetinememek.
durum şudur senin ruhun zaten bedenine hapsolmuşken sen neyin özgürlüğü peşinde koşarsın özgür olmak istiyorsan öl ve ruhunu serbest bırak.