beyaz dut

meyve sevmeyen biri olarak çıktığı zamanlarda her gün bir kilo yesem bıkmayacağım meyve.çilek ve kirazı da sevsem de dutun yanında solda sıfır kalır.

toplaması hem kolay hem zor olan meyve. yaş halinden ziyade kurutulmuş hali daha güzeldir kanımca. yaş halinin raf ömrü çok kısa olduğundan öyle pazarda, manavda, markette pek bulunmaz ki zaten işin raconu dalından yemektir.

bana küçüklüğümü hatırlatan meyve. çocuklar toplanır, biri ağaca çıkıp silkeler, bizler de alta çarşaf gerip dökülenleri toplardık.

arıların da çokça sevdiği bu meyve , en güzel dalından yenir.

çocukken köyde dedemlerin bahçesinde dut ağacı vardı beyaz dut dedem römorku hep dut ağacının altına koyardı yazları tüm kuzenler römarka çıkıp dut yerdik.biz çocukluktan çıkıp büyüyünce dedemler dut ağacını kesti yaprakları çok künge-ege şivesinde bergama dolaylarında pislik çöp anlamında-yapıyor diye az zaman sonra da dedem bu dünyadan göç etti bizim yediğimiz dutlar da göç etti çocukluğumuz da göç etti gitti bu yalan diyardan..dut yemiş bülbüle dönüp bakakaldık dünyaya.

çok bilinmez beyaz dut normalde karadut çok tüketilir ama ben de niyeyse beyaz dut çok severim. sapıyla birlikte yenir.

toplaması, saklaması çok zor ama yemesi inanılmaz keyifli bir meyvedir.
kısa bir süre tezgahlarda bulunur, onun dışında ağacına denk gelip taze taze yemesi hayatın ender bedava zevklerindendir.