dut ağacı

yol'a düş’ün seslendirdiği nadide eser.
buyrun
ben de güzel söylerim ama söylemem*

yazın yakıcı sıcağında yemyeşil yapraklarıyka gölge armağan eden koca yürekli ağaçlardır.gram su olmayan yerde bile arsızca toprağa tutunup yeşererek gücünü kanıtlar. hızlı büyür , yaprakları ipek böceği beslemek için on numaradır.

folk müzik örneği.

bir zamanlar, mevzu bahis yerlerin sessiz sakin mekanlar olduğunu anlatan ağaçtır.

ölünce başucuma dikilmesini dilediğim ağaçtır.
sene kaç hatırlamıyorum, ben kaç yaşındayım onu da hatırlamıyorum...
o zaman bayramlar kış aylarına denk geliyor. ben de aşığı olduğum köyüme gideceğim için ayrıca mutlu oluyorum.
köyde kerpiç bir evimiz vardı ve senede bir gittiğimiz için annem her gittiğimiz gün aksama kadar o evi tekrar yaşanabilir hale getirmeye çalışırdı. içeriden her seferinde sürüyle akrep süpürdüğünü gözlerimle görmesem inanmazdım. anadolu kadını işte korkar mı akrepten yılandan...
gece olunca da bütün aile yer yataklarında yan yana dizilir uyurduk.
hayatım boyunca bir daha hiç o kadar huzurlu uyumadım. sabah olur pencerenin yakınında bir kumrunun ya da güvercinin çıkardığı seslerle uyanır herkes uyurken ben sesin geldiği yeri bulmaya çalışırdım.
bahçemiz de toprak zemindi doğal olarak.
çamurla neler yapardım neler. arabalar..evler...
bu bahçede üç dut ağacı vardı.
ağaçlar öyle büyüktü ki bahçemize güneş girmezdi bu sebeple. gündüz tam keyiflik alan gece olduğunda ise zifiri karanlık olurdu.
bir gece dışarda yağmur yağarken biz ailece uykudayken gece yarısı uyandım.
o saatte bizim bahçemiz belki de şehrin en karanlık noktasıdır. penceremizin önünde haraket halinde kıvılcım gibi ışıkların geçtiğini gördüm.
kalkıp baktığımda gördüğüm manzara büyüleyiciydi.
yağmur devam ederken bahçemizin zemininde bir bölge göllenmişti. ve o suyun etrafına sayısız ateş böceği yığılmıştı. ateş böcekleri sadece o suyun etrafında değil bahçemizin her noktasındaydı. en başta inanamadım. kapıya çıktım. bahçemiz sanki galaksiye bambaşka bir noktadan bakıyordu. yıldızlar ayaklarımızın altındaydı. bu muazzam ışıkların dalga halinde daha da parlayıp sonra azaldığını görüyordum yer yer.
kardeşlerimi sessizce uyandırıp onlara da gösterdim.
şu yaşıma kadar beni en çok etkileyen ve en mutlu eden şey odur.
ölene kadar da unutmayacağım sanırım.

bu tanımı da can azerbaycandan ne güzel sesler çıktığını bize bir kere daha gösteren şu video ile süsleyelim o zaman.

cami genişletilecek diye kesilen ağaçlardan biridir. gelen giden çok da sanki cami'ye. peh. millet haziran ayında yiyordu dutlardan güzel güzel.

yılın bu zamanında meyveye duran ağaç.
yakınımda olup
bahçesinde dut ağacı olan yazsın.
hemen uçarım oraya.
şimdilik türküsü ile idare edeyim.
dut ağacı boyunca,
dut yemedim doyunca.
open.spotify.com/track/1ngU...

büyükbabam'ın bahçesinde vardı bir tane. kocaman bir şey. biz altında örtülerin üstünde yatıp ağaca çıkan kişinin dalları sallamasını beklerdik. taze dut yemek harika bir şey.

etrafında çok böcek oluyor ama ilaçlar var bunun için.

bugün öğrendim ki dut ağacı yaprağını kurutup çay yapılıyormuş. şekeri düzenleyen, içerisinde bbol demir barındıran bir yaprak imiş.
ayrıca sarmasını, salatasını ve yemeğini yapanlar bile varmış. hiç denemedim ama denemek te isterim.
not: çay olarak tükettiğinizde 15 günlük periyotlarda kullanılmakta. 15 gün kullandıysabız bir 15 günde ara vermeniz gerek.
hamile olan ve emziren annelere önerilmemekte. ayrıca böbrek rahatsızlığınız var ise de kullanmayınız.

türküsü çok güzeldir.
bir dut ağacının dallarının uzandığı balkonda uyuduğum bir geceyi anımsatır bana.
yapraklarının hışırtıları arasında, kalbimde taşıdığım sevdaya tutunuşumu hatırlatır.
bir yaz meltemi gibidir.
bir kalp sızısı.
bir büyüme sancısı.

her mevsim böyle oluyor hep yerlere dökülüp ziyan oluyor,yok mu çaresi belediyeler veya stk’lar bunları organize edip toplasın o yöre halkına dağıtsın.yazık insanın içi acıyor.

ezginin günlüğü grubunun 1987'de çıkardığı 3. albümleri alagözlü yar'da emin igüs tarafından seslendirilen türküdür.