beyhude geçti bu yıllar

dün gece uzandım, tavana bakarak kulaklığımla bu şarkıda boğuldum barış manço- beyhude geçti yıllar şarkısını dinlerken yaşadığım inanç yüklü karmaşayı anlatamam. gözlerimin arkasında sakladığım duygular gecenin sessiz tınısında yığın oldu..

2 hafta önce ankaradaydım yolculukta bir beyhude gibiydim, oturduğum kalabalık masalarda beyhudeydim

geçen hafta istanbuldaydım sokaklarda arkadaşlarımla özgürce gençliğimizin baharını yaşarken de ben beyhudeydim..

uzun zaman sonra okuduğum okulun hastanesinde psikiyatriye gidip hocam ben iyiyim, bi derdim yok sadece odaklanarak ders çalışmak istiyorum dedim

çünkü ders çalışmak bir kaçıştı.. çünkü ânın gerektirdiği şuan buydu
yollar yetmiyordu, gittiğim yerlerde, oturduğum masalarda bile tamamlayamıyordum o kaçışı

aslında bir his var biliyorum da o hissi yabancı değilim o hisse, yıllardır tanıdığım bi histir bu ama boş ver dedim ve sadece çalışmak istedim, daha çok çalışmak.. concertamın 2. günü yani anlayacağımız
bazen konuşarak, anlatarakta çözülmeyeceğini anladığım yaşlardayım 1 ay sonra 22. yaşıma basacağım. sağlığım yerinde, ailemin sağlığı yerinde, vakit geçirebildiğim arkadaşlıklarım var, ara sıra derin sohbetler yapıyoruz da
yetiniyorum şuan bunla çok kıymetli çünkü bunlar
kimsenin bir telafisi, bir obsiyonu yok gözümde
herkes değerli hayatımda, şuan hayatımda olmayanlar da değerlidir benim için esasen.

elimden oyuncağı alınmış çocuk gibi hissettiğim yerde büyüdüğümü gözlemliyorum.

bazı hisleri tanıyor ve biliyorum
kendime iyi gelemediğim her noktada
başkalarına iyi gelme uğruna.. bazen çocuksu davranabilmek istesem de ben artık öyle bir noktada değilim biliyorum. kalbimin çok ağrıdığı günler oldu, oluyor da.. benimle beraber büyüyen duygularım var
insan olmaya çalışmak ne zor!