bilgisini artıran insanın üzüntüsünü de artırması

kitap zekayı kibarlastırır.
kibarlaşan zeka ruhu inceltir.
ve tabiki dünya ince ruhlular için tam bir cehennemdir.

ve farkındalık lanettir.

doğru, üzülüyorum çünkü öğrendikçe ne kadar az şey bildiğimi daha iyi görüyorum, sonsuz döngü gibi içinden de çıkılmıyor. her şeyi bilmek istiyorum, imdat.

cahil kalın oğlum ne kasıyonuz bu kadar kitap filan bir şeyden de eksik kalın oğğlumm kim diyor size okuyun diye bu kadar ondan sonra hayatın anlamı ne abi biz niye varız abi çart abi curt abi...

boşuna dememişler cahillik mutluluktur diye.

bilmek üzüyor kabul ediyorum ama bilmeyi üzülmeye yeğlerim. zihnim ve ruhumun bunun için var olduğunu düşünüyorum. aksi halde bir çölden farksız olurdum.

bilginin beraberinde getirmiş olduğu farkındalık ile oluşan bir duygu halidir bu. sabahattin ali'nin çok sevdiğim bir sözü vardır: "insan dünyaya sadece yemek, içmek, koynuna birini alıp yatmak için gelmiş olamazdı. daha büyük ve insanca bir sebep lazımdı." diye. işte bu sebebin yarattığı boşluğun da bir üzüntüsünü yaşar insan. daha fazla bilmenin isteği ile üzülür, dünyanın türlü türlü haline üzülür, insanın türlü türlü derdine üzülür. çünkü bilgi dünyada görmezden geldiğimiz fark etmediğimiz şeyleri de gösterir bize. yine sabahattin ali'den bir alıntı yapmak istiyorum. "yarın öldüğümüz zaman birisi bize sorsa: ‘dünyada neler gördünüz? ‘ dese herhalde verecek cevap bulamayız. koşmaktan görmeye vaktimiz olmuyor ki…" işte bilgi bizi bu yolculukta durdurur. etrafımıza uzun uzun bakmamızı sağlar. bilgi bize bakmak ile görmenin aynı anlama gelmediğini de gösterir. görürüz, düşünürüz, değiştirmek isteriz, yapamadıkça üzülürüz...

(bkz: cehalet mutluluktur)

farkındalığın berberinde yalnızlığı ve mutsuzluğu getirmesi sonu oluşan olaydır.

bilgi, verilerdir. bir konuda veya herhangi bir konuda topladığınız her veri sizin bilginizi artırır. çok iyi matematik bilirsiniz. edebiyat, biyoloji vs. bilirsiniz. bu sizi mutsuz yapmaz. hatta mutlu yapar.

ama durumu farkındalıkla karıştırıyor olabiliriz.
bu da bilgiyi nasıl işlediğinizde alakalı sanırım.
çevremde çok bilgili insan var.
felsefe alanında bilgili. müzik alanında bilgili. mühendislik alanında bilgili. iyi bir doktor olan var. hepsi mutlu. bilgisi arttıkça mutsuz olmuyorlar. aksine mutlu oluyorlar.

bir de bilgisi çok olmayıp bazı şeylerin farkına varan, farkına vardığı halde düzeltmekle uğraşmayıp, “neden böyle” diye dertlenen insanlar var. sanırım konu bu insanlar üzerine.

çok yazdım, bir daha yazıyım.

bilgi altındır, cehalet ise mutluluk.

farkındalık detayları ve onların her yönünü görmeyi getirir, zararlı.

önce çok canın yanıyor. bu denli farkındalık ağır geliyor. sonra bir kabullenme ve boş vermişlik sarıyor insanı. ardından son evre. gerekeni gerektiği kadar umursuyorsun. arada boş vermişlik evresine geri dönüşler söz konusu olabiliyor tabi. etrafındaki yalan yanlış konuşan insanları düzeltip onlara bir şeyleri göstermeye veya bir şeyler öğretmeye çabalıyorsun. sonra bu çabanın boş olduğunu görüp oturup sessizce izleyip içten içe üzülüyorsun sonra boş verip gülüyorsun. sonra o gülme de geçiyor ve dinlemiyorsun bile.

klişeleşmiş, dillere dolanmış bir söz daha. doğru düşünmek, bir şeylerin aslında hiçliğimizin farkına varmak, çevremizdeki olayları algılayabilmek insanı yorar. ama değiştiremeyeceğin şeylerle mücadele etmeyi bırakıp, değiştirebileceklerine odaklanırsan bu uğurda bilgini artırıp faydalı şeyler yapabilirsen üzüntün yerini başka duygulara bırakabiliyor.

dostoyevski bu durumu yer altından notlar kitabında şöyle tanimlar.

bilmemek mutluluk, cehalet erdem, farkındalık ise bir hastaliktir..

döndük dolaştık, nickime hoşgeldik.

tam tersine bilgisini arttıran, öğrenmekten keyif alan adam sırf bundan dolayı da olsa mutlu olur gibi geliyor amma cahilliğimden kesin bir yargı belirtemeyeceğim.

insan ilk öğrenmek ister ve bilgiye açtır , sonrasında öğrenmeye başlar eğitim görür, kitap okur yaşayarak öğrenir , çevresinden öğrenir ve bazen keşke bilmeseydim dediği şeyler de olur , bazen öyle bir his gelir ki her şeyi kafandan silmek istersin artık , bilgiden delireceğini bile düşünürsün ama zihin bir kere almıştır o bilgileri....

“cehalet mutluluktur” sözünü doğrulayan önerme.

“peki cahil mutluluk nedir bilir mi?” sorusunu da gündeme getirir.

aslında cehalet mutluluk değildir. insan öğrendikçe, farkındalığı arttıkça mutluluk denilen şeyin farkına varır ve mutluluğu aramaya başlar. aradığı mutluluğu bulamadığında ise üzülür. halbuki mutluluğun farkında olmasa arayışa girmeyecek ve üzülmeyecektir. bu yüzden öğrendikçe farkındalığı ve üzüntüsü artar.

benim eyorlamam bu kadar.