bir insanın bir insana ne kadar ihtiyacı olabilir düşüncesi

en güçlü ihtiyaç manevi anlamda olan ihtiyaç gibi geliyor bana . sevgi , güven bunların başında geliyor . diğer türlü ihtiyaçların başında gelen maddi olsun veya bir takım ihtiyaçlar olsun insan kendi çabasıyla aşabiliyor veya yetinmeyi biliyor . insan sevgi anlamından mahrum büyürse bir çok şeyini kaybediyor .

beş kapılı koca bir gardrobu monte ederken çok iytiyacı olabiliyor diye cevaplanabilecek soru.

kendine olan ihtiyacından daha fazla değil.

hayatımızdaki bazı insanlar bunun sonsuz şekilde yaşanması gerektiğini hissettirir ama her duygunun her insanın ve ilişkinin ömrü vardır. elbet bir gün bu düşünce de yeni bir düşünceyle yer değiştirecektir.

ne kadar ihtiyacı varsa o kadar eksiktir insan
eksik olduğu kadar ihtiyacı olur

hayatımda olmasa da var olduğunu bilmek bile bazen güç verirmiş. yaşarken belki bir gün aynı masaya otururuz da sohbetin dibine vururuz ihtimali. yani demem o ki köpek gibi ihtiyacımız var birbirimize de kıymet bilebilsek keşke...

acıdan büzülürken, aldığın nefesi geri vermek için dahi ihtiyacın olduğunu zannedersin. hezeyandan ibaret olduğunu en iyi sen bildiğin halde, en büyük muhalifin de harbiden verilemeyen nefesindir.

nihayetinde nefes göğüste kalmıyor, kimse ötekinin çektiği acıyla terbiye olmuyor. içinde bir başkasının iradesini barındıran gereksinimin ya da güvencenin refahı getirmeyeceğine dair en sağlam dersten geçtik sanıyorum. şu dandik koşullanmaların ürünü duyguların mantık üzerinde uyguladığı orantısız güçte tüm kabahat.

herkes mezara yalnız girer. kimsenin, kimseye ihtiyacı yok.