bir yılın son günleri

bir yılın son gününe yaraşır sevdiğimiz şiirleri paylaşabileceğimiz başlıktır. benim yılın bu son gününde paylaşmak istediğim şiirse murathan mungan’dan aynı isimli ‘’bir yılın son günleri’’dir. biraz uzundur, ama koca bir yıla da bu yaraşır sanırım. şöyledir:

ı.
bir yıl daha bitiyor
işte bu kadar duru, bu kadar yalın
bu kadar el değmemiş
sıradan bir gerçeği daha
kolları bağlı hayatımızın
bir şiire nasıl dahil edilir bir yılın son günleri
her sonda her başlangıçta ve her defasında
alır gibi bir başkasını karşımıza
perdeler çekip, ışıklar söndürüp
oturup yatağın içine bir başımıza
sorgulamak kendimizi
öğrenmek ikizin anadilini, ikinci belleğimizi
öğrenmek kendimizle hesaplaşmanın buzul ilişkilerini
bu aynaların dehlizlerinde gezinirken görürüz
karanlık günlerimizin kenar süslerini

biterken bir yılın son günleri
biliyoruz takvimler belirlemez değişimin mevsimlerini
gençlik ikindilerini

kargınmış bir çocuktuk büyüdüğümüzden beri

ıı.
bir yıl daha bitiyor
düşlerim, tasarılarım, yarım kalmış onca şey
her yıl biraz daha kısalıyor öncekinden
bana mı öyle geliyor
yoksa daha mı hızlı ilerliyor zaman
insan yaşlanırken?

ııı.
kırdım mı incittim mi birilerin
kimleri kazandım, yitirdiklerim kimler?
kendimi yineledim mi yazdıklarımda?
yeniden düşünmeliyim
dostluklarımı, ilişkilerimi
dağınık yatağım, mutsuz yatağım
çoğalttın mı eksiklerimi
gözlerim çocukluk fotoğraflarında mı kaldı
yitirdim mi yoksa masumiyetimi?
borçlarımı ödedim mi?
doğru seçtim mi soruların fiillerini?
tırnaklarım kesilmiş, dişlerim fırçalanmış, saçlarım taranmış,
giysilerim ütülü, odam düzenli mi?
ödünç aldığım kitapları geri verdim mi?
geri verdim mi aldıklarımı:
aşkları, dostlukları, sevgileri, güvenleri, bağları
kitaplara, sayfalara, satırlara borcumu ödedim mi?
yokladım mı duygularımı
hala sevebiliyor muyum insanları?
ovmalı gümüşlerimi, bakırlarımı, cila geçmeli ahşaplarıma
ovmalı umutları
saklı tutumalı gelecek inancını, yarınları, eksik etmemeli ağzımızdan
hançer kıvamındaki karamizah tadını
şimdi oturup uzun bir hasretlik mektubu yazmalıyım .....
sonra köşe başından bir demet çiçek alıp öyle başlamalıyım akşama
yeni bir yıla
ama nedense her şeyin tadı dağılıyor ağzımda
bir sap çiçek mi taşısam yoksa ağzımın kıyısında
aydınlık rengi vursun diye gözlerimdeki buluta.

içerisinde bulunduğumuz günlerdir. 20 gün sonra yepyeni bir yıla ve yepyeni umutlara yelken açıyoruz. mutlu muyuz? tabii ki değiliz oğlum. yeni yılda kim bilir başımıza ne işler gelecek? sanki isviçre'de yaşıyoruz gibi neyimize yılın son günleri romantikliği.

bir yılın son günleri genelde neşe dolu geçerdi. şimdi öylemi? 2022 yazmaya tırsıyor millet. kimsenin yılbaşı planı yok. açıkçası benimde içimden gelmiyor. en sevdiğim picamalarımla evimde battaniyeme yumuş yumuş sarılıp dizi izleyeceğim. belki bir çılgınlık yapar noel filmi açarım. bilemeyiz.

konuya dönecek olursam, corona virüsünü bilen kahin vatandaş yeni kehanetleri ile içimi kararttı. açsızlık, susuzluk, toprak kayması ve dokuz diğer madde daha sıralamış. içim kararık. ölmemek dışında bir beklentim yok yeni yıldan.

ağır ağır geçiyor, miskince. hem iple çekiliyor yeni yıl, hemde korkuyoruz, ya yine kötü bir yıl olursa diye... bir yılın son günleri cuma namazı gibi, camiye heyecanla gelirsin ama namaz bitse de camiden bir türlü çıkamazsın, yavaşlar. yılın son günleri de öyle işte!

buruk günler.
her son beni üzer, her ne kadar yeni yıla dünyanın umudunu bağlasamda gene de üzdün be 2021.
bu şarkı sana gelsin
nil burak söylesin
sende başını alıp gitme