bulunduğun ortama ait hissetmemek

bazen bir kafeye veya başka bir ortama gidiyorum sanki herkes bir şekilde önceden planlamış nasıl davranması gerektiğini. gülüşler, hareketler, davranışlar. bir ben bilmiyorum sanki nasıl işlediğini olayların. geçiyorum köşeye sadece hayretle izliyorum.
(bkz: cafede yalnız başına oturan insan)

kendi zamanında sözlük olsaydı, dostoyevski'nin açacağı başlık.

her ortamda ve her an hissettiğim duygu sanırım bu. bazı insanların dünyayla pek arası olmuyor inanıyorum buna. mutsuz musun deseler hayır derim ama gülücükler saçasım da gelmiyor.

tüm insanlar eninde sonunda "bir" ortama aittirler. sorun, kişinin farklı ortamlara uyumu noktasında çıkar. kısaca sadece kendi alışkın olduğunuz ortam dışındaki ortamlara uyumda (en azından sık sık) sorun yaşamıyorsanız mesele yok. çünkü herkes her zaman, alışmak yahut anlamakta zorlandığı ortamlarla da karşılaşabilir.)

56 yılında kanlıca'da doğmalıydım, benim allah'ın 2025'inde işim ne?

al işte zahit berke hassas bir çocuk hemen sendrom yaşadı, özel bir çocuk o. zahit berke.

varlığınla yokluğu bir derler ya hani...işte böyle bir durumdur.