kendini bu yüzyıla ait hissetmemek

kendi kendime olduğumda kapıldığım bir his eski müzikler eski arabalar doğal yaşam herşeyin emekle olduğu zamanlar insanların insan olduğu zamanlarda yaşamak bana daha uygun gibi

galiba biraz öyle teknoloji iyi hoş da her şey sanal olmaya başladı. eşekle eve su taşıma zamanlarına acilen geri dönmek lazım.

(bkz: kendini hiçbir yüzyıla ait hissetmemek)
(bkz: kendini insanlığa ait hissetmemek)
(bkz: kendini hissetmemek)

kendimi gerçekten de bu yüzyıla ait hissedemiyorum. sanırım ben şöyle 1950-1960'ların amerika'sında, üzerimde bazen palto, bazen ceket, başında hoş bir şapka. bazı zamanlar işe giden, bazı zamanlar öylece yürüyen biri olmalıydım. zira dinlediğim şarkılar da hep o dönemlere yakın, o dönemlere dair şarkılar, o şarkıları dinlerken inanılmaz haz duyuyorum.

(bkz: özer uçuran çiller)

komple bu dünyaya ait hissetmiyorum. paralel evrenler varsa sanırım yanlış yerleştirme yapılmış olabilir. ya da kovuldum falan sanırım başka açıklaması olamaz

çocukken geleceğe dönüş izlerken gelecek ile ilgili ne kadar da imreniyorduk! hatta o gelecek, yaklaşık olarak şimdi yaşadığımız döneme denk geliyordu. uçan arabalar, uçan kaykaylar, kumanda ile her şeyi hareket ettirdiğimiz akıllı evler, giydiğimiz anda vücut şeklini alan kıyafetler...

gel gelelim şimdi geldiğimiz dönemde tünelin ucu bombok bir yere çıktı!

kendimi 1980'lerde gibi hissediyorum.

küçükken bir an önce büyümek isterdim. şimdi bakıyorum da hayal ettiğim dünya bu dünya değil. her kötülüğün son noktasındayız. 18. ya da 19. yy'da olsam daha mı iyi olurdu acaba?

hiçbir yere ait hissetmemek.

kesinlikle hissetmiyorum.
benim, (bkz: alexander graham bell) telefonu icat etmeden önce ölmem gerekiyordu. teknolojinin insanlığımızdan hızla çaldığının farkındayım ve nefret ediyorum.

öyle hissettirmesi sinirlerimi bozuyor: "doğdun ve 23 yılı tamamladın ama aitlik hissi yerine hâlâ yabancı hissediyorsun, niye böyle yapıyorsun? diğer insanların burada yaşamak için gösterdiği özeni sen buradan gitmek için gösteriyorsun. niye herkesten biri değilsin ki, işlerimi zorlaştırıyorsun!" diye demin kendimle tartıştığım konuya burada da denk gelmek ne kadar sevindirdi anlatamam (!).
sinirlerimi bozma olayına denk gelirsekte dedim ya öyle hissetmek iş zorlaştırıcı. mide bulandırıcı ve iğrenç bir çağı dışlayıp sınırladım.
herkesten biri olsaydım bu çağ bana normal gelecekti ve de daha kolay ama bu sefer gurur duyacağım kişiliğim olmazdı. galiba kendime şu tarz sözleri sarf etmemek için kendimi onlardan ayırmışım "iyyy şu hareketlere bak, kaç yaşına gelmiş hâlâ kendi beyniyle hareket edeceğine ortak (toplum) beynine uyuyor.",
"şu davranışlarına bak ya, sonra kendini insandan sayacak, ne yüzsüz ve boktan birisi."
"şuna bak, cahilliğindeki özgüven bilim adamlarında bile olmamıştır. kimse dışarıdan nasıl göründüğünü hiç söylemedi mi, tüh."
"din ve ahlaktan bahsedip dinsiz ve ahlaksız olduklarının ne zaman farkına varacaklar acaba?" gibi gibi.
zerre benzemememize rağmen yeterince kendi canımı çıkaran biriyim, öyle olsaydım asla kendime tahammül edemezdim sanırım. kendimin işini bir çöplükte bitirebilme potansiyeli taşıyor gibiyim. insanlıktan o kadar kopmuşken cennet bahçesini kendime layık görecek halim yok ya. (adaletim kendimde hiç ama hiç şaşmaz.) kenara ittiğim insanlar umrumda değil ama ben umrumdayım ve her zaman uymak zorunda olduğum kural ve sınırlar var. sırf onlarla alakam olmasın diye. zor gibi dursa da değil, olması gereken. insan doğup insanlık dışı şeyleri yaşatmak kendime hakaret gibi geliyor; "olduğun hâli koruyamayacak kadar mı aciz ve basitsin?" diyor ama duyana...

cahit zarifoğlu'nun dediği gibi ben bu çağdan nefret ettim. etimle kemiğimle nefret ettim!

bu çağa ait değiliz, ben de öyle sayın üsdadım.