kendini hiçbir ideolojiye ait hissetmemek

kendi ideolojisini yaratarak kendiyle çelişir aslında.

hiçbir görüşü, hiçbir partiyi, hiçbir kurâmı içselleştirmeden, uzak durarak yaşama biçimidir.

ki bu mümkünse.

yedi yaşındayken baraka bir köy okulunun sobalı bir sınıfında sıra arkadaşım nagehan'ın resim defterini çaldım. fakirlere yardım derneğinden şık giyimli kadınlar defter dağıtmışlardı o gün sınıfta
nagihan;
''kim fakir?'' diye sorunca parmak kaldırmış,ben utanıp kaldırmamıştım.
tanrının buna neden mani olmadığını sorguladım uzunca bir zaman
onüç yaşında ateist,
her çocuğun resim defteri olsun diye
ondört yaşında komünist oldum
onbeş yaşında
dünya'yı değiştiririm sanıyordum
yirmi yaşında
karşı olduğum nato'ya bağlı ordunun askeri
yirmiyedi yaşında baba
kırkdokuz yaşında ssk emeklisi
elli yaşında sikindirik bir kaç sözlükte yazar olabildim.
ve dünya halâ benim dışımda
boktan bir şekilde
dönmeye devam ediyor ve ben kendimi hiç bir ideolojiye ait hissetmiyorum.

yani güvenli alanım.

hiç bir ideoloji derinlemesine incelemeden bilmeden, körü körüne benimsemektense herkesi dinleyip eşit uzaklıkta anlamaya çalışıyorum.

o da birşey mi? kendimi kendim gibi hissetmiyorum ben.

eğer mümkün olacağını bilsem parlamenter monarşiyi savunurum ama olmayacağını bildiğim için merkez liberalliğe oynayacağım.

az biraz milliyetçilik de var, turan kurulsa fena olmazdı hani. ama sosyalizm de özünde kötü ideoloji değil aslında. tabii komünizmin iyi yanları da var ama genel olarak baktığında kapitalizme yeğlemem.

bana hepsinden koy usta. karışık olsun...

hayırlı olsun agnostizm