kendini bu dünyaya ait hissetmemek

kişinin kendini belirli bir toprak parçasından veya bir bölgeden yada bir insan topluluğundan ziyade, bütün dünyaya ait hissedememesi durumu.

şöyle ki;

çok sıcak oldu mu duramayız, hemen serin yer ararız. bulamazsak ölürüz.
çok soğuk oldu mu hemen sıcak ararız, bulamazsak ölürüz.
dünya sular ile kaplıyken anca arıtılmış su içebiliriz, tuzlu suyu filan içemeyiz. içersek ölürüz.
vahşi doğaya çıplak atsan iki üç güne geberir gideriz. aslanıydı, yılanıydı, enfeksiyondu, vb...

bunların dışında bizim varlığımzda dünya için iyi değildir.

yaşadığımız her gün, daha da yaşanmaz hale getirmekteyiz dünyayı.

bunlar insan olarak ait hissetmeme nedenleri.

bir de birey olarak ait hissetmemek var.

insanalar en zalim varlıklardır. hayvanlar keyif için öldürmez. ya karnı açtır yada tehdit altındadır. öyle acı filan çektirmez öldürürken.

insan öyle mi. öldürmez de ölene kadar süründürür.

hatta en yakınına bile yapar bunu. sorumluluk yükler toplum insanın sırtına, beklentiler yükler ve sürekli bir şeyler ister ondan.

önce hayallerini ister, sonra arzularını, ardından onurunu, gururunu, sağlığını ve en sonda canını.

bu yüzdendir ki işte, bir insanın kendini ait hissetmemesi şu dünyaya.

en iyisini yine hayyam yapmış.

bu bilincin kendisini fark etmesiyle başlıyan bir olay. etrafta bir sürü olay dönüyor ama hiçbirinde bilincin yani senin bir etkin yok. yabancılaşıyosun dünyaya, kendine de hatta. bulantı duyuyorsun bazen kendinden. nasıl bu zamana kadar böyle yaşadığını düşünüyorsun. etrafındakileri anlatmayı düşünüyosun anlayamayacaklarını bildiğin için hiç kalkışmıyorsun bile. yalnızsın kendi vucudun bile sana ait gelmiyor. burada bir rolün olmadığını hissediyorsun.

kişinin kendini hiç bir yere ait hissetmemesi gibi acı bir durumdur.
zaten bu dediğim sebepten dolayı dünyaya ait hissetmezsin.
bazı insanlar çok ama çok fazla hassastırlar onlar için dünya yaşanacak bir yer değildir acı ve keder doludur.
işte o insanlar dünyadan tokat yedikleri zaman şaşırırlar iyi niyetlerinin işe yaramadığını anlarlar o zaman vazgeçerler dünyadan insanlardan kendilerinden.

arkadaşlar bu dünyaya ait miyiz ki ait hissedebilelim. bence değiliz o kadar değiliz ki geçip gidişimiz flu bile değil.

aynen kardeşim hepiniz andromedalısınız, bi ben dünyalıyım.
t:ait hissetmek ya da hissetmemek bir şeyi değiştirmez, dünyalısın dünyalı kal.

insan bu dünyaya aittir, bilişsel zihni onu kavramlardan kavramlara sürükler, anlamlar yükletir, aitliğini sorgulatır. zihninde ait olmadığı fikrini doğurur, o zihinden bakarsak ait değildirde, zihne bu kolaylığı yaratabilen şey hayattaki konforudur. insan ait olduğu yere , doğaya dönerse bilinçaltı ona yaptıracaklarıyla nereye ait olduğunu gösterir. zihnin bu sorgulamayı yapabilmesinin nedeni de yine zihnin hakikati (gerçek doğasını) sezmesindendir.

kabaca: düşünmeye zamanı olan ılık götler olduğumuzdan böyle sanrıları yaşama lüksümüz var, sıyrılırsak dibine kadar ait hissederiz

olan şeyleri yani demem o ki haksızlıkları ,yolsuzlukları, kavgaları,düşmanlıkları içine sindirememek kabul edememek ki zaten mesele de bu ya kabul edememek etsen için razı değil etmesen
gücün yetmiyor ya da olana yetiyor bazen olana da yetmiyor yani yerini sevmiyosun ama yaşamalısın ölene kadar dünyadasın . .

herkes zaman zaman bunu düşünür. diğer insanlardan daha akıllıyım, her şeyin daha çok farkındayım dersiniz kendinizle baş başa kalınca. derin düşüncelere dalınca onları başka insanlar düşünmez sanarsınız. ancak bir gün aklınıza dünyada '7-yedi-seven' milyar insan olduğu gelir ve bu düşünceler yerini eskisi kadar özel hissetmemeyle beraber dibe çöküş dönemine bırakır. overthinking iyi bir şey değil...

zaman zaman ben de böyle hissediyorum. herkes, kendine bir köşe kapmış,avunacak,mutlu olacak bir şey bulmuş ,bir ben açıkta kalmışım gibi.

makinist, en içtenlikle açacağım başlığı açmışsın, yalnız hissetmeme engel olduğun için teşekkür ederim. kendimi bildim bileli, varoluşsal sıkıntılar içerisinde olmak ve bunu yirmi sene sürdürmek okurken size nasıl hissettirir bilemem ama bana çaresiz hissettiriyor. bazen, dünya düzenine kapılmış ve 'herkes' gibi olamadığım için kendimi suçluyorum.keşke okuyup,meslek sahibi olup, dünyaya günahsız masum bir can getirip, onu da kendime benzeterek büyütüp, torun sahibi olup emekliliğe ayrılmak isteyen biri olsaydım diyorum. böyle olamadığım için, ayak uyduramadığım için, içimde bilemediğim bazı şeylere özlem duyduğum için yaşamak günden güne zorlaşıyor. tek istediğim ormanın içinde huzurlu bir evde hayata gözlerimi yummak. tek istediğim sessizlik ve bu denli istediğim bir sessizliğe bu çağda sadece ölümle ulaşabilirim. umutsuz, karamsar bir gece. yine de yarın, gülmenin ve sessizliğe ulaşmanın tek yolunun bu olmadığı konusunda kendimi ikna edeceğim. güzel geceler, umutla yaşayalım. umarım bu dünyaya ait hissedebiliriz.

kendini insan gibi bile hissetmeyip dünyayı ve yaşamı gözlemleyen bir bilinç gibi hissetmekle vuku bulabilir. içine hapsolduğun bedeni ve dünyayı terk edişle huzura ereceğine inanmaktır. büyük oyunu çözmektir.

herkes bu hissi çok olumsuz olarak yorumlamış ama aslında insanın kendini bu dünyaya ait hissetmemesini ve dünyada geçici bir süre bulunmasını ben çok daha umut verici buluyorum zira adaletsizliğin, huzursuzluğun veya mutsuzluğun sonsuza kadar sürmeyecek olması insana içten içe bir mutluluk veriyor. bu konudaki tasavvufi öğretiye göre insan, bu dünyada sürgündedir ve öncesinde geldiği öte aleme yine öldüğünde gidecek, o yüzden de buradaki geçici sıkıntılar kişinin tekamülü için gerekli olan durumlardır. ve yine tasavvufa göre, insanın canı beden kafesinde hapistedir, o yüzden de kendini bu dünyaya ait hissetmez ve kendini sıkışık, huzursuz ve mutsuz hisseder ve ancak öldüğünde, ruhu bedeninden ayrılarak özgürlüğüne kavuşur. bir de bununla ilgili ölmeden önce ölmek durumu var ki o da bu dünyada insanoğlunun ulaşacağı en yüksek mertebelerden biridir ki ölmeden önce ölmek, dünyanın geçiciliğini bilip hiç kimsenin veya hiçbir şeyin enerjisinden etkilenmeyen sağlam bir bilinç düzeyine ulaşmak, duygularını stabil bir düzeyde tutabilmek ve aşırı düşünme tuzağına düşmeden teslimiyet, tevekkül, sabır ve sakinlik içinde yaşayabilmek demektir. *

satürn daha iyi.

dünyayı boş ver ve arşı o kadar yukarı koymanıza gerek yok.
bazıları bu güzelim ülkeyi hak etmiyor.

bu dünyaya ait ama bu zamana ait hissetmiyorum. geçmişe, teknolojinin olmadığı. emeğin ön planda olduğu. dostluğun, beraberliğin, yardım severliğin ve şefkatin olduğu bir zamana. tabi o zamanlar olduysa. olmadıysa, evet ben bu dünyaya ait hissetmiyorum kendimi.

sorun şu ki kendimi hiç bir yere ait hissedemiyorum. boşluğa bile.

'ben bu dünyadan değilim evladım.'

hiç bir zaman ait olmadım. ait olduğum yeri bile henüz bulamadım .

kendimi içinde bulunduğum bedene de ait hissetmiyorum çoğu zaman...izleyici gibiyim hayatımda. sanki tek kadrolu vip bileti verilmiş öylece oturduğum koltuktan insanların konuştuğu kızın(benim) ne düşündüğünü ne yaptığına bakıyorum karışmadan.

bir şeyler yapmak, herkes için önemli olan bir şeyleri yapmak mutluluk vermiyor herkesin değer verdiği şeylere değer veremiyorum. değer verdiğim şeylere değer veren insanlarda çok yakıyor canımı bilmiyorum isteyerek ya da istemeyerek...*

kendimi bu dünyaya ait hissetmiyorum.