burden

opeth'in watershed albümünün en vurucu şarkılarından biri.

az önce tesadüfen bir videoya denk geldim. mikael akerfeldt'in bir röportajından, burden hakkında konuştuğu bir kesit. videoyu soluksuz izledim ve mikael şarkının onun için ifade ettiği anlamı, mahreme fazla kaçmadan açıklamaya çalışırken her zorlandığında göğsüme bir darbe yedim sanki. 90'ların sonunda kısa bir süreliğine bir ilişki yaşadığı, ve bundan yıllar sonra, stüdyoda çalışıyorken intihar haberini aldığı eski sevgilisi hakkındaymış şarkı. daha doğrusu, onun için yazılmış. içim bir tuhaf oldu. zaten bütünüyle sarsıcı bir şarkıyken, bir de perde arkasında böyle bir yaşanmışlığın olduğunu öğrenmek acayipti.

şarkının mimarisine diyecek yok zaten. o kadar ustaca yazılmış ki, adım adım sizi vurmaya hazırlanıyor ve bunu şarkının ortasına geldiğinizde, hiç de kompleks olmayan bir melodi kullanarak yapabiliyor. hele bir outro'su var, az buçuk müzikten anlayan ve çokça şarkı dinlemiş birisi olarak ben böyle bir kapanış görmedim. o iki gitar, akortları kasten bozula bozula, karşılıklı ağlaşarak şarkıyı kapatıyor ve sizi ağzınız açık bir vaziyette bırakıveriyor. ne diyebilirim, müthiş.

isveçli progresif metal grubu olan opeth in muazzam parçası.

her dinledigimde diyorum ki sen nasıl bir brutal vokalsin ki aynı zamanda böyle bir soft sesin var. opeth şaheserlerinden yalnızca birisidir.

4. dakika itibariyle psikolojik olarak tecavüze meyleden bir parça. ancak ilginçtir ki gönüllü de olunuyor buna bir noktadan sonra. dinlemesi zordur.

melankolinin uç noktalarında bir yerde kafanıza sıkmaya hem azm ettirir hem de hem de "dur sakın yapma" diye telkinde bulunur.

üzerinize isteğiniz dışında bir intihar bomba yeleği takar. özel bir mekanizmayla kilitler. sonrasında da o bombanın patlamasınıa sebep olacak pimi çekip elinize tutuşturur. baş parmağınızı tetikten çektiğiniz anda havaya uçacaksınızdır artık.

geçmiş olsun.

tam bir müzik ziyafetidir. outrosu ile yaradana ulaştırır.

bir şarkıdır. içim parçalanıyor dinlerken, mahvolurum. ağlamadan duramıyorum. neden veda gerekiyor, neden bu yükler oluşuyor anlayamıyorum. içimdeki kederin içimdeki okyanusa katkısını kabul edemiyorum. neden solmayı bekliyor, neden bu kederi içimde yaşatıyorum, çözemiyorum. bir gün ölüm beni alır ve olaylar gelişir.

dünya dışı bir opeth güzelliği. uyarıcı madde almışçasına kuvvetli bir etki yaratıyor beyinde. kim bilir belki kalplerde de. tabi o kalp yürekliğe terfi edebilmişse. o eşsiz gitar sololarında kaybolmak istiyorum. elbet saklanacak bir kuytu köşe vardır içerisinde. bir boşluk bulup ilişeceğim notaların arasına. kısacık bir es anı, belki saniyenin binde birinde. sığacak bir zaman dilimi bulur da yakalayabilirsem eğer, kaçıp gideceğim o notanın boynuna takılıp.




mikael sen ne şahane bir adamsın. sürekli fezaya selam duran kaşlarının ortasındaki kalabalıktan daha yoğun, hissiyatlı ve karmaşık bir müzik anlayışına sahip olduğunu bilmem kaç kez daha kanıtlayacaksın bu şekilde. duvarına astığın sazını, burnun tıkandığında daha da güzelleşen sesini ve o gıcık maskenin altında yatan espirili hallerini seveyim. hep böyle güzel işler çıkartmaya devam edesin. umarım en kısa zamanda bir kez daha bu topraklara gelirsin.

her dinlediğimde dünyanın keşfedilmemiş alemlerinde gezerim. öyle bir şarkıdır ki bu, eğer gerçekten duyabilirseniz her şeyinizi yitirirsiniz.

beni bu parçanın sololarına gömsünler, kimse ziyaret etmese de kafi. kendimi bulup kaybolmak istiyorum ezgilerle.

dinlendikçe demlenen ve demlendikçe lezzetlenen bi’ opeth şaheseridir. camel’a saygı ve sevgi niteliğindedir. tam da dinlerken başlığın hortlaması da manidar.