cahille sohbeti kesmek

"gençleştim resmen, bu kadar mı fark eder" dedirtir.

olmuyor sen cahille sohbeti kessen cahil senle sohbeti kesmiyor...

insanın akıl sağlığını korumak için yapması gereken eylem. hiç de kendini beğenmişlik olmaz.

kocaman bir yalnızlığa kapıları açmaktır. aslında yapılması çok zorunlu bir iştir çünkü cahil karşısında muhatap varsa kendini nimetten zannediyor. saçma sapan fikirler ortalıkta dolaşıyor bu yüzden.

cahille sohbeti kesemiyorsunuz çünkü kestiğinizi o anlamıyor.

bu yüzden mi kimse konuşmuyor benle ya üzüldüm şu an.

insanın ruhu bazen susmakla korunur. ne kadar anlatırsan anlat, kelimelerin karşıda yankı bulmadığını fark edince, içindeki ses bile geri çekilir. cahil, sadece bilmeyen değil; anlamaya niyeti olmayan, kibriyle bilgisizliğini süsleyen kişidir. ve onunla girilen her cümle, bir bataklığa atılan beyaz mendildir. temiz çıkmazsın.

cahille tartışmak, suya yazı yazmak gibidir. kalem sende olsa da mürekkep suya karışır, kelimeler erir gider. ne anlattığın kalır ortada, ne niyetin... hele ki kalbin inceyse, yıpranırsın. zamanla öğrenirsin: herkesle konuşulmaz, herkesle dert paylaşılmaz. çünkü bazı ağızlar anlamak için değil, üstün çıkmak için açılır. o zaman susmak, en güçlü cevaba dönüşür.

bazı yolları yürümemek, bazı tartışmaları hiç başlatmamak gerekir. zira kelam, hak etmeyene harcandığında, sahibini de yorar. ve işte o vakit, “cahille sohbeti kesmek” bir kibir değil; kalbini korumaktır.