çalışan anne

her ne kadar gereksiz romantize edilen kavramların en başına anneliği koysam da bugün benzer bir şeyin romantizmini yapmayı hak görüyorum kendimde.

x ve y kuşaklarında annesinin çalıştığını, hamburger çocuğu olduğunu söyleyene çok az denk gelmişizdir. babalarının parasız olduğunu fakat azı çok eden, cefakâr eşlerini el üstünde tuttuğundan bahsederler onlar hep. çizilen mutluluk dolu resimlerde baba işten gelir, anne yemek yapıyordur, annelerine doymuş çocuklar ise babanın kucağına atlar.

kendi ayakları üzerinde durmak, ekonomik özgürlüğünü elde etmek, kimseye bağımlı olmamak, üretmek, kendini hayatın her alanında var etmek gibi güzel şeylerin tadı başka fakat "anne ne olur bugün gitme" diye yalvarıp ağlayan, başka günlerde olmasa bile o gün size ihtiyaç duyan evladınızı o hâlde bırakıp gitmenin verdiği acının ne tarifi var ne de açıklaması... çok dertliyim bugün çok...

çalışırken sürekli çocuğunu düşünen ama bir yandan da çalışmak zorunda olduğunun bilincinde olan annedir. özellikle okul çağına gelene kadar çocukları bırakıp gitmek çok zordur.

ekonomik yetersizlikler, mecburiyet ve geçim derdini yüklenip her şeye rağmen ayakta kalmak için uğraşan tüm annelere selam olsun..

yorgun annedir, suçluluk duygusunu bolca yaşayan annedir, "çocuk da yaparım, kariyer de.." gazıyla kocasının üstünden ev geçimini de bir parça alan, kocasına nefes aldıran ama sanki bir ev hanımıymış gibi ev işlerinde, çocuk bakımında kocasından daha fazla yorulan annedir. her şeye yetişmeye çalışır. yetişemediğinde suçluluk hisseder. çevresinde çocuğuna kendi bakmıyor diye laf sokmaya hevesli tipler de vardır bolca. herkesin hayatını kolaylaştırayım derken kendi hayatını zorlaştırır.
çevresinden çok destek görenler, elini çalışması sebebiyle bi işe sürmeyenler oldukça azınlıktadır.

okul çıkışı annesinin işyerindeki
masalardan birinde ders çalışan bir adet çocuğa sahip olan annedir.

annesi çalışan biri olarak söylüyorum, yukarıda yazılanların çoğu benim için gerçekleşmedi. hatta annemin çalışmasının pek çok yararını gördüm. hem kişisel gelişimim, sorumluluk bilincim açısından hem de refah düzeyimizin daha yüksek olması bakımından. ailemizdeki iş bölümü sayesinde tüm yük annemin omuzlarında da değildi. annem benim için hep rol model oldu. kendi ayakları üstünde duran ve kimseye muhtaç olmayan bir rol model. şimdi bana sorsalar annenin çalışmasından memnun musun diye, kesinlikle evet derim.

açıkçası 8 yaşından beri ana baba çalıştığı için kendi yemeğini hazırlayıp dersine çalışan, ev içinde kendi düzenini mecburen oturtan ve her 3-4 yılda bir şehir degistiren yaşlı bir çocuk olarak sikayetimin olmadığı anne türüdür.

ha eve geldigimizde fırından yeni çıkmış poğaça kokusu duymadık görmedik koklamadik ama büyüyünce de aç kalmadık.

baba çocuk bakmayı komple anneye yıktıysa babanın eşekliğidir. sorun çalışmasında değil, seçtiği erkekte.

bunun dışında çalışan babadan daha çok dertlenmesine gerek yok. elbirliği ile çocuğa zaman ve ilgi bulunur.