cenaze evinde pide dağıtma geleneği

yok olması, azalması beklenmeden direkt kesilmesi hatta yasalarla yasaklanmsaı gereken gelenektir.

arkadaş acısı var insanların. bu geleneği devam ettirmek için acısını unutup millete pide yetiştirmeye mi koşturacaklar? evet, buna koşturuyor insanlar gereksiz yere. cenaze evinde pide dağıtmak yasaklansın.

benim bildiğim cenaze evinde yemek beklenmez, aksine cenaze evine ''geleni gideni çok olur, cenaze sahipleri yemekle uğraşmasın'' diye yemek götürülür. illa bir şey gelenekselleşecekse bu gelenekselleşsin. cenaze evinde ''pide yok mu ya'' diye etrafına bakınan gereksiz tipler de dövülerek sindirilsin.

umarım sonsuza kadar devam eder. pide güzel bir şey, herkes yer, fiyat performans. daha ne olsun. bir şeyi de beğenin. olmaz böyle. evet.

hayatım boyunca anlamadım bu cenaze yemeği olayını. zaten çoğu kişi işi yüzsüzlüğe döktü sırf karın doyurmak için giden var

taziye evi yemeği uygulaması kaldırılmaya hazırlanılıyormuş.

buradan

en boş geleneklerden biri. bi de böyle saçma sapan sahneler geliyor gözümün önüne. birisi geliyor, cenaze evinde tabii üzgün olması lazım ama bilmem ne abilere de ayran gitmemiş onu da söylemesi lazım. durgun bir ses tonuyla, "ııı ayşen abla, hamdullah abilere ayran gitmemiş de." o anlarda o kadar sinirleniyorum ki.

en saçma geleneklerden biri.

çok cenaze evine gitmedim ama teyzemin cenazesini unutamıyorum. çok iyi biriydi ve yıllardır görmemiştim, o yüzden beni en çok etkileyen ölüm buydu. pankreas kanserinden vefat etti, aylarca hastanede yattı. her gün kan ve patoloji sonuçlarını kontrol ediyordum. hiçbir şey düşünemiyordum, işe bile odaklanamamıştım.

evi maraş'taydı, oraya gitmiştim vefat edince. herkes perişan, sürekli ağlıyor. ben zaten ağlayan birini görünce direkt ağlayan biriyim. toplum içinde de ağlayamıyorum, kendimi tuvalete kapatıyordum. hayatımda en çok o zaman ağlamıştım.

neyse, sonraki gün bu yemek olayı oldu. eşi, kızı, kardeşleri... kimse ayakta duramıyor ağlamaktan. yemek bile yemedik, boğazımızdan geçmedi. sürekli birileri gelip "benim ayranım eksik", "benim kaşığım/çatalım yok" diyor. ulan! evlatları ağlamaktan harap olmuş, gözlerini açamıyor şişlikten. "ayranı da çatalı da g*tüne sokucam şimdi" diye bağıracaktım da ablam tuttu.

yapmayın. insanlar zaten acı çekiyor, sizin s2k boğazınızın peşine düşmesin. aklıma geldi, çok sinirlendim yine.

kabul evet ben biraz mesafeli biraz aykırı duruşluyum (ortalamaya uymuyorum) din, gelenek, töre folklör vs. konularına da..
yahu leş kargası zihniyetiyle ceset arayıp yemeğe gitmek, olayı bir menü meselesi olarak görüp, bundan dedikodu veya övgü üretme çabasına girmek size de tuhaf görünmüyor mu. bu ucuzluğun kutsanıp kuşaktan kuşağa aktarılması normal mi.. bunun ölen insana dair yönü ne..
...
yav nası hatırlamam hulusi enişteyi.. cenazesinde yediğimiz fındık lahmacun için özel usta getirtmişlerdi yav. hatta hamdi dayım geç benim boş dükkana oğlum para mara istemiyom. şu şehir sayende lahmacun yesin diye yalvardı yahu.
ustanın kabul etmeyişine mi ağladık, rahmetli enişteye mi karıştırdık.. o kadar yani..
...

ne zaman, nerede gelenek oldu hiç anlamıyorum. bizde cenaze evine yemek getirilir ki, ev sahipleri bir de taziyeye gelen insanları ağırlamakla uğraşmasınlar. biz, bir hafta boyunca insanların eve getirdikleri yemekleri yemiştik. çorbası, pilavı, tencere yemeği, tatlısıyla birlikte. gelen insanlara ikram ettik. yine de, bitmedi.

ille de bir geleneği sürdürmek istiyorsanız, bunu önerebilirim. hepsi insanların içinden gelerek yaptığı şeylerdi, hepsi çok lezzetliydi, hepsi cenaze evindeki insanların hayatını kolaylaştırmak için yapılmış şeylerdi. insanın işini zorlaştıran gelenek mi olurmuş.

misafir ağırlama manyağı eski toprakların işidir.
kadının 1. derece akrabası ölmüş, aman diyor misafirlere ayran dağıttınız mı?
çok kızıyorum bu işe.

(bkz: yuğ aşı)

aynısını amcamın cenazesinde yaşamıştık.

herkes üzüntülü,bitmiş halde babam hâlâ millete yemek yetiştirme derdine düşmüştü içten içe çok sinir olmuştum.

acilen yok olması gereken şeylerden biri,insanlar orada karın doyurmak zorunda değil.

yani genelde ölen kişinin hayrına yapılır deniyor ama hep böyle beleş yemek isteyen insanlar yüzünden cılkı çıkmış bir gelenektir. hem artık bu devirde her şey pahalı olmuş, şimdi yemek yaptırmak istesen cebinden tonla para çıkar. ayrıca şöyle bir şey daha var adamların acı kaybı olduğunda neden yemek yaptırılır? mevlüt sünnet falan olsa neyse.

cenaze evine daha kapıdan girerken herkesin eline birer pide tutuşturulmuş ,ağızlarında yalandan bir başınız sağ olsun.
benim katılmadığım tek nokta konunun pideyle alakası yok ve bu geleneği ölenin hayrına dağıtılsın,ruhuna gitsin amacından saptıran yine bizim insanımız.(yani pidenin de pide dağıtmanın da suçu yok)
pidesi az gelen,gözü yandakinin ayranında kalan, kıymanın yağından kaç kere çekildiğine kadar sohbet konusu eden insanlar bunlar..
su dağıtılsa -musluk suyu mu bu? diyecek kadar da utanmazlar.
mendil mi lazım onu yalandan ağlayana ver çünkü gerçekten üzülen zaten sessizce kenarda durup içine içine ağlıyor.
çünkü bu ülkede acı bile vitrine konuluyor.

cenaze evinde yemek bekleyen insan en hafif tabiriyle görgüsüz bir ayının önde gidenidir.

evinde öleni olana, hastası olana yük olacağını bile bile eli boş gidenin de zerre bir iyi niyeti yoktur. hasta ziyareti için bir eve gidiliyorsa da uzun uzun oturulup konuşulmaz, her şeyin bir üslubu, bir görgüsü vardır.

başlayacağım böyle örfe adete.
hastaya mı bakacağım, hüznümü mü yaşayacağım, senin keyfine mi çalışacağım.
hadi ya.

taziye evine yemek götürülür, ev halkı yesin diye. acı yaşarken yemek düşünemezler diye. taziye ziyaretine karın doyurmak için gidilmez. olmaması gereken gelenektir.

taziye evine zıkkımlanmaya gidilmez.
yemek götürülür.
mezarlığa gidenleri ayrı tutuyorum. onlar son görevini yapıyor, yoruluyor, zaman geçtiği için acıkıyor.

bugün 30 yıllık komşumuz teyzeyi defnettik. ben bile bu kadar etkilenmişken bir de ailesinden yemek beklemek kadar aşağılık bir adeti kim çıkardıysa… neyse küfür yok bugün.

desteklediğim ve en azından kendi ailemde ve sülalemde devam etmesi için elimden geleni yapacağım gelenek.
cenaze ne kadar kalabalıksa da o kadar çok gurur duyacağım ölümle.

kısa zaman aralığında kuzenimi, amcamı, babannemi ve babamı kaybettim. hepsinin cenazesi inanılmaz kalabalıktı. birazcık bilinen bir sülaleyizdir.

gelelim neden desteklediğime; kayıplar arasında doğal olarak en çok etkilendiğim babamın kaybıydı, ben babamı kelimenin tam anlamıyla kollarımda kaybettim. kalp masajı yaparak, suni teneffüs yaparak. sonra bir anda cenaze çadırları kuruldu devasa bir alana. kalabalıklar gelmeye başladı. ilk 5 gün sadece uyku esnasında yalnız kalmıştım. ve süreci nispeten daha kolay geçirdiğimi farkettim.
nedeni? nedeni şu; hiçbir yaş ilk anlardaki kadar delirtici değildir, beyin bencildir ve sistemin bozulmaya başladığını anladığında değişik tepkiler verir. örneğin en yakınınızın cenazesinde bile gülebilirsiniz alakasız bir şeye.
şimdi biz bu beyine ilk birkaç gün oyalanacak bir şeyle verdiğimizde o yasın en şiddetli, yakıcı anlarını başka şeye odaklanmış halde geçiriyor.
zaten sonra azalmaya başlıyor acı, en azından delirtici düzeyde kalmıyor. eğer bizim evimize 5 gün insan yığınları gelmiş ve ben onlara lahmacun, ayran, pide,su, çay servis etmekle uğraşıyor olmasaydım; o zaman zarfını acıyı aşırı şiddetli yaşamakla geçirecektim. o ilk süreci nispeten daha hafif atlatmamı sağladı o bok attığınız yeme içme merasimleri. ayrıca gelen herkesin, ne amaçla gelmiş olursa olsun, allah razı olsun, ruhuna gitsin demesi bile başlı başına mutluluk benim için.

siyasal islamcıların çıkardığı bir adettir.
babam ölmüş, şirkette işçi statüsünde olan bir müslüman " abi yemeği ne zaman vereceksiniz" dedi. önce anlamadım. sonra anlattılar ve ben "bok yiyin" dedim.
şirket patronu verdi yemeği.
annem öldüğünde yemek memek yok dedim. subay dayım pide yaptırıp getirmiş ve sadece kardeşlerle yedik.
cenaze evinden yemek bekleyenler, sizi kenefe, kubura alalım. ağzınıza layık parçalar bulursunuz.