cenaze evinde ülke gündemindeki olaylardan bahsetmek

bir yakının vefat etmiş. akşamına mevlitine gidiyorsun, gün boyunca defin işlemleri vs herkes üzgün. mevlit bittikten sonra bir enişte oradan nolacak bu berat albayrak deyip fitili ateşliyor.

pilav, helva eşliğinde ayakta çoraplarla ülke kurtarılıyor. arada gülüşmeler de oluyor. vefat edenin çocukları hala servis yapıyor, gözleri kan çanağı ve bu durum garipsenmiyor.

tamam git muhabbetini yine yap da bir saygın olsun orda yapma yahu. bak yine sinirlendim.

çok acı verir. yüreğinize koca bir öküz oturur, bir şey deseniz olmaz, sussanız gönül razı değil. acınız katmerlenir.

aslında oradaki bilinç altı şudur : cenaze evinde gündem konuşan kişiler, ev ahalisine hayat devam ediyor, kendinizi bırakmayın demenin bir başka yolunu uyguluyor aslında. ölümle yaşamın birbirinin içinde olduğunu hissettiren ender anlardan biridir o akşam.
evet arada siyaset konuşulur, hatta bazen gülüşmeler olur.
çünkü o ziyaretçiler birazdan gidecek, evde siz kalacaksınız, ölen kişinin yokluğuna alışma evresine ilk adımı atıyorlar aslında. inanması kabul etmesi zor olsa da o ziyaretçiler herkese lazım olur birgün.

öylece konuyu değiştirecek insanlar oomasa ağlamaktan helak olurduk

olan gidene oluyor hayat devam ediyor dedikleri bu olsa gerek.

bugün anneannemi kaybettik. annemler perişan bir durumda. teyzeler oturmuş yeni aldıkları evi, açmayan çicekleri falan konuşuyorlar dangalak dangalak. kalkıp laf sayıp kapıyı göstermeme ramak kaldı.

gariptir ama bir yandan da hayatın akışının gereğidir bu. yapanlar bilinçli bir şekilde yapmıyor ama ortaya çıkan durum "hayat devam ediyor. acımızı yaşarken bir yandan da hayatı yaşamak zorundayız" diyor sanki zira bu durum istisna değil. her cenaze evinde aynı manzara yaşanır. herkes mi patavatsız yoksa hayat "ben devam ediyorum biliyorsunuz di mi" mi demek istiyor bilemiyorum.

işler güçler ne durumda diyeni de oluyor genellikle özellikle de kişinin işsiz olduğunu bildiği halde. çayını iç sonra da çek git. sana ne milletin işinden gücünden?