cenaze evinde sebepsiz gülüşmeler

kahkalarla gülmeye kadar varabilen bazı kesimler tarafından meftaya saygısızlık olarak adledilen ancak anı sinir boşalması sonucu oluşan ve tekrar ağlama ile son bulan durumdur

benzer versiyonlarının hastane ya da başka ciddi ortamlarda piyasaya çıkabileceği hareket.

ben ne zaman hastaneye gitsem gülme krizine yakalanıyorum. eskiden de en ciddi ve sinirli hocaların derslerinde tutuyordu.

yasak ya da ayıp yahut en azından hoş değil denebilecek yerlerde olur öyle genellikle.

sinirden gülünür genellikle. bir süredir kendini sıkan insanlar olur olmaz bir şeye gülmeye başlar.
ben mesela, ağlamam gereken durumlarda bir türlü ağlayamadığım için sebepsiz gülmeye başlarım.
sinirlerin bozuk oluşuna işaret eden gülüşmelerdir.

akıllara coupling'in funeral bolumunu getirmis hede.

olan ölene olur der eskilerimiz. bu bir gerçektir ki taziye evine gelindikten kısa bir süre sonra insanlar artık orda olmaktan öte bambaşka şeyler konuşmaya başlarlar ve hatta bu süreç çoğu zaman dedikoduya bile evrilir. o kadar kaptırırlar ki nerede ne için olduklarını bile unutup sadece sosyalleşmek için ordaymışcasına davranmaya başlarlar. dedikodu yapan desen vardır ya da mesela yemek beğenmeyen, cenaze sahibi bizi selamlamadı diyeni bile gördüm. ölen ilk nefesini verdiği andan itibaren unutulmaya , önemsenmemeye ve değersizleşmeye başlar . olan ölene olur..