1.
" hiçbir şey yoktur ki senden daha uzak.
gözlerinin ışığı olmadan geçen gündüz karanlıktır.
sen yaşamdın. "
italyan şair ve yazar cesare pavese imzalı eser; dilimize ise kemal atakay tarafından çevrilmiş ve 1995 yılında yayınlanmış olan bu esere ön söz tadında bir metni ise italo calvino yazmıştır.
calvino 1995 yılından önce ölmüştür, ben türkiye'deki baskısı hakkındaki tarihi vermiştim.
kitabımız 160 sayfadan oluşuyor, matbu baskısının 152 sayfa olduğu söyleniyor ama pdf baskısı 160 sayfa kadardı.
cesare pavese yazmış olduğu şiirle örtüşen bir hayat yaşamış ve hatta yazmış olduğu şiirle örtüşen bir biçimde intihar etmiştir.
yazdıkları, yaşamı ve ölümü birbirini tamamlar, ya da yansıtır niteliktedir demek mümkün olacaktır.
sezgileri güçlü, hayatı kendine özgü bir pencereden görebilen, gördüklerini de kendine has biçimde aktaran bir insandır cesare pavese.
yazdıklarının bu denli gerçek ve sarsıcı olma nedeni belki de ölüme yaşamdan daha yakın olduğu içindir, bilinmez.
bu kitabındaki şiirlerinde kaybetmiş bir insan çıkıyor karşımıza, bir şeyler, birileri, bir şans, unutmamak istediği bir anı çoktan elinden kayıp gitmiş, hiçliği, ölümü, yalnızlığı, anıları ve acıyı, ayrılığı, yıkımı, parçalanmayı yansıtan şiirlerle karşımıza çıkıyor pavese.
kendisinin yitip gidişini haykırıyor belki de dizeleriyle, içinde olduğu ve kurtulamadığı duygularıyla, çektiği acı ve kaybetmiş olduğu her şeyle, her şeye rağmen yaşıyor, ve artık sabahı da kaplıyor acı diye not düştükten sonra ise intihar ediyor.
yaklaşan bir intiharın habercisi niteliğinde olan şiirler olarak gördüğüm şiirlerdi.
şairin iç dünyasına ışık tutan bir kitaptı, seçmiş olduğum bazı dizeleri bırakarak yazıma burada bir son veriyorum.
daha ölmediyse henüz, ölümü yakındı.
kimi zaman onu görüyorum,
önümde yaşıyor.
kesin, değişmez, bir anı gibi.
onu hiçbir zaman kavrayamadım.
gerçekliği hep kaçıyor benden,
hep uzaklara götürüyor beni.
en sevdiğim şeylerin
en derinlerinden yarattım onu
ve onu anlayamıyorum.
yirmi yaşında olduğum sabahlar uzak.
yıllar süren bir ağlayıştan uyandı
şimdi sanki o ağlayış hiç olmamış gibi.
istersek, karşılaşabiliriz.
saatin ağır ilerleyişi acımasız,
artık hiçbir şey beklemeyen birisi için.
parçalandı anı.
o hiçlikte seni arıyor.
keskin bir anı geçecekti senden,
keskin bir gülümseyiş.
o şafak geri dönmez mi?
belleğimizde çınlayan
bu acımasız ve titrek ses:
bir zamanlar bizim için titremişti.
sen artık yoksun.
kollar boşuna çırpınıyor.
çok sevimli
ak bir buluttan başka bir şey değilsin.
hiçbir şey yoktur ki senden daha uzak.
yeniden başlıyor acı
sen yaşamdın...
gözlerinin ışığı olmadan geçen gündüz karanlıktır.
sen yaşamdın. "
italyan şair ve yazar cesare pavese imzalı eser; dilimize ise kemal atakay tarafından çevrilmiş ve 1995 yılında yayınlanmış olan bu esere ön söz tadında bir metni ise italo calvino yazmıştır.
calvino 1995 yılından önce ölmüştür, ben türkiye'deki baskısı hakkındaki tarihi vermiştim.
kitabımız 160 sayfadan oluşuyor, matbu baskısının 152 sayfa olduğu söyleniyor ama pdf baskısı 160 sayfa kadardı.
cesare pavese yazmış olduğu şiirle örtüşen bir hayat yaşamış ve hatta yazmış olduğu şiirle örtüşen bir biçimde intihar etmiştir.
yazdıkları, yaşamı ve ölümü birbirini tamamlar, ya da yansıtır niteliktedir demek mümkün olacaktır.
sezgileri güçlü, hayatı kendine özgü bir pencereden görebilen, gördüklerini de kendine has biçimde aktaran bir insandır cesare pavese.
yazdıklarının bu denli gerçek ve sarsıcı olma nedeni belki de ölüme yaşamdan daha yakın olduğu içindir, bilinmez.
bu kitabındaki şiirlerinde kaybetmiş bir insan çıkıyor karşımıza, bir şeyler, birileri, bir şans, unutmamak istediği bir anı çoktan elinden kayıp gitmiş, hiçliği, ölümü, yalnızlığı, anıları ve acıyı, ayrılığı, yıkımı, parçalanmayı yansıtan şiirlerle karşımıza çıkıyor pavese.
kendisinin yitip gidişini haykırıyor belki de dizeleriyle, içinde olduğu ve kurtulamadığı duygularıyla, çektiği acı ve kaybetmiş olduğu her şeyle, her şeye rağmen yaşıyor, ve artık sabahı da kaplıyor acı diye not düştükten sonra ise intihar ediyor.
yaklaşan bir intiharın habercisi niteliğinde olan şiirler olarak gördüğüm şiirlerdi.
şairin iç dünyasına ışık tutan bir kitaptı, seçmiş olduğum bazı dizeleri bırakarak yazıma burada bir son veriyorum.
daha ölmediyse henüz, ölümü yakındı.
kimi zaman onu görüyorum,
önümde yaşıyor.
kesin, değişmez, bir anı gibi.
onu hiçbir zaman kavrayamadım.
gerçekliği hep kaçıyor benden,
hep uzaklara götürüyor beni.
en sevdiğim şeylerin
en derinlerinden yarattım onu
ve onu anlayamıyorum.
yirmi yaşında olduğum sabahlar uzak.
yıllar süren bir ağlayıştan uyandı
şimdi sanki o ağlayış hiç olmamış gibi.
istersek, karşılaşabiliriz.
saatin ağır ilerleyişi acımasız,
artık hiçbir şey beklemeyen birisi için.
parçalandı anı.
o hiçlikte seni arıyor.
keskin bir anı geçecekti senden,
keskin bir gülümseyiş.
o şafak geri dönmez mi?
belleğimizde çınlayan
bu acımasız ve titrek ses:
bir zamanlar bizim için titremişti.
sen artık yoksun.
kollar boşuna çırpınıyor.
çok sevimli
ak bir buluttan başka bir şey değilsin.
hiçbir şey yoktur ki senden daha uzak.
yeniden başlıyor acı
sen yaşamdın...
devamını gör...
2.
“kendini öldürme konusunda haklı bir gerekçesi olmayan yoktur”
yaşama uğraşı adlı eserini okurken bile yoruldum. onun yorgunluğunu düşünürsek eğer, bazi konularda yeterince haklı sanırım. merak edenlere tavsiye ederim.
burada en güzel rüyamı gördüm. onunla bu sonsuzluğa gelmek ve kalbinin şaşkın atışlarında sessizce durmak. bize en tatlı şeyleri böyle yumuşakça, etrafta dolaşan nazik bir nefes gibi anlatmak.
devamını gör...